Ah bacım, seni en iyi ben anlarım.
3 yaşında ve 22 aylık, Allah bağışlasın tazmanya canavarından hallice meleklerim var.
Geçen gün bir komşuyla asansörde karşılaştık ki 100 e yakın daireli bir binadayım, yabancıların yanında çocuklarım adeta biblo gibi duruyor ve millet de seviyor ‘bakmayın bu hallerine binayı yıkıyoruz biz’ deyiverdim, katımızda indiğimi görünce ‘aa ben sizi tanıyorum gıyaben, olur öyle şeyler dert etmeyin biz de çocuk büyüttük kavga hep olur onlar büyüyünce siz de sakinleyeceksiniz’ dedi.
Anlamadım ve sordum nereden tanıdığını ‘sesiniz bize geliyor’ dedi, bu kadın 2 üst katımda yaşıyormuş.
Yaşadığım rezilliği unutamıyorum...
Çünkü, ben çocuklarıma hep yüksek ses kullanıyorum.
Bağırma, kızma vs hariçken de çünkü dikkatlerini çekemiyorum.
Onların gürültülerinde söylediklerimi duyurmak için avaz avaz bağırıyorum, yine olmuyor yine olmuyor.
Bu sefer kızma bağırmaları başlıyor ve ağlama sesleri cıyaklamalar vs.
Her seferinde kızmayacağım diyorum ama, yeni jenerasyon sabır taşı mübarek!!!
Olmayacak en tehlikeli şeyler peşinde, uyudukları saatleri iple çekiyorum ve dediğiniz gibi üzülüyorum sonra.
Ama yapacak bir şey yok, tepede orada bırada gezen, aklı yaramazlığa çalışan çocukların bulunduğu evde bunlar çok normal.
Siz de insansınız, annelik göreviniz dışında o evde yapılacak işler var, kendinizi dinlemeye ihtiyacınız var, eşiniz var.
Var oğlu var yani.
Ve bir tek kendinize zaman ayırmak ya da büyüğü kreşe vermekten geçiyor atlatmanın yolu.