bazen

bazen sözler yetmez anlatmaya susarsın. konuşmanın hiçbirşeyi değiştirmeyecegini bilirsin. hep bir çıkış ararsın ama hepte istemedigin sokaklara çıkar bütün yollar bir ışık beklersin.hani zindan karanlıkta iğne ucu kadar görünen bir ışık, aslında bilirsin ona ulaşmakta oradan aydınlığa çıkmakta imkansızdır ama denersin aydınlığa çıkamayacagını bile bile denersin. hayal kurarsın olmayacagını bile bile ama gözünü kapattıgında hayaldesin açmak istemezsin gözlerini çünkü herşeyin yok olacagını bilirsinbile bile kapatırsın gözlerini.. sonra hırçınlaşırsın istedigini elde edemeyen küçük çocuk gibi. çocuklar gibi ağlarsın belkide istedigin aglayınca olacagını zanneden çocukların masumiyetiyle ama hiç biri olmaz hiçbiri. ne ışıga ulaşırsın nede hayalin gerçek olur bocalarsın.ve geriye döndügünde hiçbirşey vardır. ve gene ağlarsın belki de birtek seni ağlamak rahatlatır ve belkide elinden birtek ağlamak gelir. şimdi bunları sana anlatsam gülersin. bir türkü patlatırsın ve susarsın benim içimde kopan fırtınalardan habersizce susarsın... başta dedim ya sözler yetmez anlatmaya susarsın. ama sen susma sen konuş içimdeki fırtınaları dindir.