Bebeğim olsa........

Med34 .!.:

kendinizi en iyi siz tanırsınız.
bence istiyorsanız hiç bir sorun yok
arkadasım o kadar depresiftiki hap kullanıyordu şuan onu bile kesti
:)

Genişletmek için tıkla...

modyad .!.:

zarar vermek fiziksel bir zarar değil, bazen oyle mutsuz oluyorum ki (bu genelde bır seylerı kafamda kurdugumda oluyor.) benden şevkat bekleyen birine sevgi sevkatı verememekten o an kendı sorunlarımla bogusmaktan korkuyorum.
belki de bebeğimi gördüğümde o takıntılarım gercekten gereksız kalıcaklar. bu ayrımı yapabılen oldu mu aslında bunu ogrenmek ıstedım.
psikolojık sorunlarımı cok gerıde bıraktım, tedavılerımı de tamamladım ve onları da yıllar oncesınde bıraktım.
belki de yersiz bir korku bilemiyorum. bir bebekle ilgilenirken herseyı unutuyorum, o kadar gereksız kalıyor ki hersey. Acaba bebeğim olsa da boyle mı olur yoksa onu takıntılı, mutsuz bır anneyle mi buyuturum dıyorum.

Genişletmek için tıkla...

modyad .!.:

ama bak fena gaza geliyorum

Genişletmek için tıkla...

HIRSIZI .!.:

bence çok korumacı olursunuz...ben çok pimpirikli ve endişeli biriyim...bebeğim olduğunda bu kat kat arttı..ona biri zarar verecekmi..büyüdüğünde üzülürmü. ben o büyümeden ölürsem gibi çok vesvese kurdum kuruyorumda...
bu soruyu sormanız siizn hassasiyetinizden kaynaklanıyor...ne cani insanlar anne oluyor olduğunu sanıyor...hepimizin takıntıları var... bebek dünyanın en güzel şeyi.. zorluğuna rağmen insanlar kaç defa çocuk sahibi oluyor...bebek yeni hayatı sizinle öğrendiğinde sizde sakinleşirsiniz belki...inşallah sağlıklı sıhhatli bir yavrunuz olur...bütün skıntılardan uzak büyütürsünüz....önce buna kendinize inanmanız lazım...hep böyle gidecek değil ya...ertelemenizde de vardır bir hayır... demekki zamanı gelmiş ve Allah aklınıza düşürmüş...olumlu düşünün olumlu olsun...söylemesi kadar kolay olsun inşallah...

Genişletmek için tıkla...

Med34 .!.:

gerçekleri söylüyorum
bence siz gercekten hazır olmazsanız buraya yazmazsınız
korkacak birşey yok ki...
çocuk anneye ilaçtır ruha şifadır

Genişletmek için tıkla...

modyad .!.:

Çok zorlu bır hayatın sonucu doğal olarak depresyon ve öfke kontrolü ile yıllarca ugrastım, hatta bunun bır cok tedavısını de gordum.
Anladım ki insanın tek doktoru kendısı ama bazen takıntılar oyle bır hal alıyor ki elimde değil, bir çok kez intiharın ucundan dondum.
Şuan evliyim, mutluyum,eşime aşıgım,huzurlu sakin bir hayatım var, ama bazen oyle oluyorum ki ben ve etrafımdakiler beni tanıyamıyorlar, kendımden gecıyorum an gelıyor.
Ama bunun sonu yok. bu yuzden cok ıstedıgım bebegı hep ertelıyorum, ona da zarar vermek ıstemıyorum.
Aslında eskıye nazaran cok cok ıyıyım.
Sizce bebeğim olsa herseyım o olur, ve ben artık normalleşebilir miyim, yoksa daha mı kotu olurum?
Bebeği kesinlikle kendi çıkarım için istiyormuşum gibi düşünmeyin, öyle olsa çoktan bu bencilliği yapardım, sadece ona zarar vermekten korkuyorum.
İşin içinden cıkamadıgımdan içinizde benimle aynı tecrubelere sahıp yada sahıt hanımların olacagını dusundugumden paylasıyorum.
Yardımcı olmanız kararımı oldukca etkıleyecek.
Yaslarımız ıse ben 30 eşim 35, çocuk özlemi de cok agır basıyor.

Genişletmek için tıkla...

umitli .!.:

şuan huzurluyum demişsiniz..çocuk daha iyi gelecektir bence size..

Genişletmek için tıkla...

modyad .!.:

ah ahh aynen kafamda neler donuyor bıl bılsen. bu soruların sonu yokkı :) zarardan kastım onu mutlu edememekti. maddı yonden hazırım, sadece manevi yönümü oturtmaya calısıyorum. hayırlısı olsun teşekkürler desteğiniz için.

Genişletmek için tıkla...