Bebeğimi kaybettim,mutsuzum,umutsuzum...

Doktor Hanım merhaba,

Ben 1 buçuk ay önce,doğuma 10 gün kala bebeğimi kaybettim.Hayatımda yaşadığım en büyük hayalkırıklığı ve acıyı yaşadım.

Ogünden sonra evde değil,kayınvalidem ve kendi annemlerde kaldık eşimle.Ben ilk günden beri evimizde kalmak istedim fakat eşim tamtersi eve girdiğinde boğulduğunu,kendini kötü hissettiğini söylediği için düne kadar evimizde kalmadık.

Kendime sürekli telkinde bulundum,toparlanmaya çalıştım hep, eşim için geleceğimiz için
fakat eşim her geçen gün kendini daha da saldı ve giderek üzüntüsü arttı,kendini dışarı kapattı.ilk günlerde birlikte bebeğimiz ve bundan sonra olacak olan bebeklerimiz hakkında konuşup,bazen ağlayıp bazen umutlanıyorduk.

Onu bu durumda görmek benim toparlanmamı engelliyor ve bende kendi içime dönmeye başladım.Ağlama nöbetleri geliyor sürekli ve öfke duymaya başladım herkese.

Dün eşimle görüştüm ve 1 buçuk aydır onun kendini iyi hissetmesi için eve gelmemeyi kabul ettiğimi fakat artık bende kötü olduğumu ve bundan dolayı eşime ve ailesine öfke duymaya başladığımı söyledim.

Evde kalmayı kabul etti,ve bugece 2.gecemiz.Eşim erkenden uyuyor,kaçıyor gerçeklerden.bende sabaha kadar oturuyorum.Bazen ağlıyor bazen bazen normale dönüyorum.buarada bebeğiimizin odası halen olduğu gibi duruyor.

Size sormak istediğim,evde kalmak ile doğrumu yapıyoruz?eşim evden taşınmak istedi fakat ben reddettim.Eski günlerimize nasıl dönücez?Endişeliyim çok..

Ben eşime göre daha güçlüyüm fakat arkadaş ortamında yada tv izlerken gülünce kendimi kötü hissediyorum,iyi olmamalıyım nasıl gülebiliyorum diyorum,ama çoğu zamanda mantığım ağır basıp benim toparlanmam gerektiği ve eşime evime sahip çıkıp,ikinci bebeğime sağlam psikoloji ile hamile kalmam gerektiğimi düşünüyorum.

Bana ne tavsiye edersiniz?

Şimdiden teşekkür ederim.İyi geceler.

Başınız sağolsun, çok zor bir deneyim.
Tanrı kuvvet versin, hem size hem eşinize.
DML yapmanız gereken çok net; vakit geçirmeden yakınınızda bulunan bir meslektaşıma başvurun eşinizle birlikte.
Bu süreci psikolojik destek almadan aşmaya çabalamak yanlıştır. Siz bu süreci farklı, eşiniz farklı yaşıyor. Mutlak bir uzman yardımı almalısınız.

Teşekkür ederim.
Ben eşime bunu önceden teklif ettim fakat kabul etmiyor.
Sizin bi öneriniz olur mu,eşime karşı nasıl davranmalıyım?
Evde kalmaya ikna etmekle doğru yaptım mı acaba?
Evde ya sessizce tv izliyor yada uyuyor.Arkadaşlarla buluşunca onlara belli etmiyor mutsuzluğunu.Birde yakın bir arkadaşımızın 3 aylık biir bebeği var,hemen hemen hergün ordayız,eşim hep oraya gitmek istiyor ve gerçekten orda obebeği severken çok mutlu.
Neyapmam lazım,çok çaresizim.Danışmana gitmeden bunun üstesinden gelmenin bir yolu yok mu?

DML, yardım almadan bu süreci aşmak ve tekrar sağlıklı bir şekilde hayata devam etmek anlattığınız tabloda pek kolay değil. Eşinizin depresyonu anlattığınız kadarıyla yüksek. Depresyon mutlak tedavi edilmesi gereken bir hastalıktır, sonrasında başka zorluklara yol açar.
Eşinizi siz bu konuda ikna edemiyorsanız, bir aile dostunuzdan ya da bir aile büyüğünden bu konuda yardım alın.