hiç üzülmeyın... ne guzel bebegın saglıklı eşin yanında.. degmez.. sana deger vermeyen için üzülmeye hiç degmez...
bizde kendı çabamızla evlendık.. baba evinden igne dahi almadı.. hatta evıme bıle teşrıf etmedıler... neyse hamıle kaldım.. bunu anne tarafım duydu.. anneannem, teyzelerım vs.. ya bırsıde hayırlı olsun demedı.. demeyı bırak canım bır şey çektı, daha erken aşermen falan olmaz dediler..3.5 aylık hamıleyım o zaman.. yüzüme bıle bakmadılar..
sonra pazara gıttık, annem, babam, dedem falan, canım bır şeyler istedi görunce.. hoş hiç biri pahalı degildi.. toplasan 15 tl tutmamiştir... sonra annem bana dönup; çok para harcatıyorsun bıze dedi.. bende çantamdan 50 tl çıkarıp verdım.. alın bunla ödeyın diye

((
hamıleyken canım katmer istedi... sagolsun kayınvalımdem il etapta 25 tane, sonra 20 tane yapıp göndermişti:)) uzun bırsure yemıştık eşimle:)) ben kayınvalıdemı annemden daha çok severim:)
doguma 1 hafta kala aradım.. telde saymadıgı laf kalmadı babamın.. konu benımle alakası olmayan şeyler... 25 dk azar işittim.. halbukı ben doguma gelın dıye çagiracaktım.. baktım olmuyor.. onlara karşı tum alınma ve sevme hislerimin şartelini indirdim... kızım 15 aylık oldu.. tesadufen bır kez görduler... annem ortamdakı akrabaların baskısı ile zorakı sevdi

(
artık özlemıyorum, umursamıyorum, tınmıyorum... saglıklı, yaramaz, çok bilmiş kızım, ve benı çok seven eşim var..bana yeter...