Kızlar merhaba.
5 yıllık zorlu bir sürecin sonunda kızımı kucağıma aldım. Bu sürede 6 4 ve 1.5 aylık 3 çocuk kaybettim. Hamileliğim boyunca yattım. Kayınvalidem bir kere bile arayıp nasılsın demedi. Birkaç kere eşime sormuş o kadar.
Eşim de annesine çok bağlı. Sadece tuvalete kalkıyordum. Bu haldeyken annesini arayıp ondan yardım istemem gerektiğini söyledi durdu hep. Kızıyordum ben de arada sırada gelip iki tas yemek yapsa bi süpürge tutsa bana değil sana yardım etmiş olacak diyordum. Çünkü bu işleri hep eşim yapıyordu. 33. Haftamda artık eşimin baskılarına dayanamayıp aradım. Sürekli o halimde kavga edip ağlatıyordu. Aradım ve Anne gel niye gelmiyorsunuz dedim. Tamam gelirim dedi. O hafta geldi 5 gün durdu. Ikı tencere de yemek yaptı. Ertesi hafta gelmedi. Sonraki hafta gelip 5 gün daha durdu. Yani 9 aylık gebelikte 10 gün yanımızda durdu. Bu süreçte rahat da durmadı. Saçma sapan bir sürü tantana. Hatta bebeğim kız diye yaa niye kız oldu erkek olsaydı şimdi bu doğduğunda bi sene emdir. Sonra hemen çocuk yap. Bile demişliği var. Çok kızdım benim ne zorluklarla kızımı kucağıma aldığımı biliyor sonuçta. Çok erkek istiyorsan kendin yap bir daha kızıma laf etme dedim. Sustu...
Neyse laflarını anlatmaya sayfalar yetmez. Zaman geççti, tatil bitti. Şimdi okul başlıycak. Seminer dönemi geldi bile. Perşembe günü dağ köyüne gidicem.
Bu güne kadar hiç onun bakmasını istemedim ama eşime laf anlatmak çok zor. Yüz göz oluruz desem de inatla annem baksın diyor. İsteksiz de olsa tamam ama sadece annen gelicek dedim tamam dedi.
Az önce öğreniyorum ki kp de gelicekmiş. Onu yalnız bırakamazmış. Nasıl yaa sadece 3 gün okula gidicem. 16 saat dersim var. Pazartesi sabah gelip çarşamba akşam dönecek diye konuştuk eşimle. Şimdi soğuk havalarda gitmezlermiş. Ee birlikte oturcakmışız. Bakıcı tutucam bunu kabul edemem deyibce hır gür çıkıyor.
Boşanıp şöyle ege kıyılarına yerleşmek ve kafa dinlemek istiyorummmmm.
