kesinlikle katılıyorum. benim de 3 aylık huysuz mu huysuz, nazlı mı nazlı dünya güzeli bir kızım var. bana resmen emzik ya da biberon muamelesi yapıyor. evde yalnızken tuvalete bile gidemiyorum ya da çok mecbur kalırsam cıyak cıyak çığlıkları ile yeri göğü inletiyor. ama ben onu kendime engel görmüyorum. güneş havada, biz dışardayız. sıkıca giydiriyorum. güzelce ağzını atkısı ile kapatıyorum. atıyorum pusetine. çok uzaklara da gitmesem bile evin etrafında attığımız 3-5 tur bile bana öyle iyi geliyor ki. nefes alıyorum.
annem bana geldiğinde marketti, alışverişdi yine bu sefer yalnız çıkıyorum. kulağıma da takıyorum müziğimi. ortalama 2 - 2,5 saatte acıkıyor. o sürede eğer bakan biri varsa evimi bile temizliyorum. eğer kimse yoksa yanımda, havada kapalıysa oturuyorum evimde, kızımla oynuyorum, sohbet ediyorum, onu mıncıklıyorum. bırakıyorum işi gücü yemeği, olmasa da olur napalım.
inanın kızımı gören herkes Allah sana yardım etsin çok zor bebeğin var diyor ama bence değil. sadece o bir bebek ve yapması gerekeni yapıyor. ben de onu zor görürsem hem ona hem bana yazık olur.
insan biraz da kendi kendinin doktorudur, değil mi? isteyip dünyaya getiriyorsak, zorluklarına katlanacak kadar da sabırlı olmamız gerekmiyor mu? kimseye akıl vermek haddim değil, ya da iyi anneyim iddiasında da değilim ancak onlar o kadar savunmasız ve çaresiz ki bırakıın birkaç ayınız hatta yılınız heba olsun. bir evlada sahip olmanın zenginliği herşeye değmez mi?