eşimi canımdan çok seviyorum. hayatta beni en iyi anlayan bana en çok şefkat gosteren insandır. ayrıca mükemmel bir insandır. herkes tarafından sevilen biridir. hamilelik dönemimde eşime çok düşkündüm. cok hassastım ve sorunlu bir hamilelikti. eşimin desteği çok oldu. doğumdan sonra lohusalığı da atlattık ve ben kendime geldim. bi oğlum oldu ve çok mutluyum. yaşama sevincim geri geldi. yalnız eşimle ilişkimde bazı değişiklikler görüyorum. o da bunun farkında. ben doğum iznindeyim geç yatıp geç kalkıyorum. eşim sabah erken kalktığı için erkenden kanepede uyuyo. ben uykum gelince onu uyandırıp yatağa götürüyorum. bütün gün bebekle ve ev işiyle uğraşıyorum. eşimle aşkımız hiç bitmedi beirbirimizi çok seviyoruz ama bu aralar ev arkadaşı gibiyiz. eminim pek çoğunuz böyle bir dönemden geçmişsinizdir. bu durum nasıl atlatılır. ben eşimi hep ön planda tutmayı düşünüyodum ama minik adamdan koca adama sıra gelmiyo. ilişkimizi eski haline nasıl getirebilirim? eskiden hep el ele gezerdik şimdi bebek arabası sürmekten el ele gezemiyoruzz. ve bu durumu yadırgamıyoruz. normal bişi oldu sanki. gece sarılmadan uyumazdık şimdi ikimiz ayrı uçlarda ama yadırgamıyoruz. bu geçicidir dimi? eşim bana yaklaşmaya çalışıyo ama çoğu zaman kaçıyorum. mafoldumben