bu konuyu açarken çok eleştiri alacağımı biliyorum.lakin herkeze anlatılmıycak bir derdim var.birilerinin yol göstermesine ihtiyacım var.sizlere kısaca anlatayım;
2007 yılında eşimden yeni ayrılmıştım.eşim çok iyi saygılı dürüst biriydi fakat kısa sürede evlenmeye karar vermekle hata etmiştik iki arkadaş gibi olan biz evliliği başaramadık bir tüelü ten uyumunu yakalayamadık.birbirimizi kırmadan ortak kararla ayrıldık.eşim evden sadece elbiselerini ve özel eşyalarını alıp gitti evi ve tüm eşyaları bana bıraktı bende tekrar bi hayat kurana kadar diye kabul ettim.maddi durumu iyiydi bana sağladığı imkanlarda çok iyiydi.kendi paramıda kazanıyordum.boşanmamıza rağmen arkadaşlığımız devam etti sık sık buluşup yemeğe, sinemaya giderdik.2007 nin son aylarında yeni biri girdi hayatıma.gördüğümde heyecanlandığım yokluğunda özlediğim biri çok sevdim karşılığınıda aldım 1 yıl herşey çok güzel devam daha sonra burdaki işinden ayrılıp memleketine gitmeye karar verdiğini söyledi çünkü anne ve babası çok yaşlıydı ilgilenmesi gerekiyordu ömürlerinin son günlerini evlerinden yurtlarından edip büyük şehirde yaşamalarına içi elvermiyordu.gitti ve biz yine tüm gün mesajlaşıp telefonla konuşmaya devam ettik.bir gün bana evlenme teklif etti önce beklemediğim bi anda geldiği için şaşırdım sonrasında kabul ettim.ailemin karşı çıkacağı bir evlilik olucaktı kardeşiminde doğumuna 3 ay vardı ondan doğum olana kadar beklemesini çünkü kardeşimin ilk bebeğinde benim yüzümden huzursuzluk çıkmasını istemedimi söyledim tamam dedi.herşey öyle güzeldi öyle inanmıştım sevgisine aşkına kapılmıştım.ben yaşadığım şehirden onun yaşadığı küçük güneydoğu anadolu kasabasına gidecektim.bana bu 3 ayda hertürlü bilmem gerekeni anlattı.ordaki hayatımda makyaj olmucaktı, çok sevdiğim taytlarım, yazın minilerim olmuycaktı hepsine tamam dedim burdaki konforuda bulamıycaktım onada tamamdı aşıktım çünkü başka bir insan olmaya hazırdım.
sonunda yeğenim doğdu öyle tatlıydı öle masumduki hayatımı değiştirdi o bebek. ben aileme açmaya korktum konuyu sorular oluşmaya başladı kafamda ve onunla bu kafamdaki karışıklığı paylaştım.normal dedi kızmadı başka bi hayat bekliyor seni dedi.bir gün telefonla konuşurken ablasının yaşadığı şehre gideceğini söyledi ve yol boyuncada konuşmaya devam ettik sonra bana hadi hazırlan artık seni herzamki yemek yediğimiz yerde bekliyorum dedi çok şaşırdım meğer beni görmeye geliyormuş. hemen çıktım evden sonra geri döndüm öyle özlemiştimki kalabalıkta onu görmek istemiyordum sımskı sarılmaya ihtiyacım vardı aradım eve gelmesini istedim.
önce olmaz falan dedi ina ettim geldi aşkım benim öyle özlemiştimki yemek yedik uzun uzun sohbet ettik hiçbirşey düşünmek istemediğim saatler yaşıyordum.2 gün kaldı benimle ve gitti.yine konuşa konuşa gitti yolda ve asla unutmuycam bir görüşme yaptık.
bana söylediği sözler şunlardı " seni çok seviyorum fakat sana şuan yaşadığın hayatı mümkün deil benim vermem seni yerinden rahatından hayatından koparamam benim yaşadığım ailede benim yaşadığım evde benim yaşadığım çevrede yaşayamazsın bir gün benden nefret etmeni istemiyorum " dedi ve bitirdi.
yaşadığım acının tarifi yok sözler yetmezdi.ara ara beni arıyor nasıl olduğumu merak ediyordu.çok kırgındım, bunu bana nasıl yapabilmişti benim yerime nasıl karar verebilmişti.eski eşimlede hala arada görüşüyorduk tanışmışlardıda çok iyi dost olmuştuk eşimle
durumu öğrendi bana destek olmaya çalıştı ve hayatımdaki ikinci şok üzüntümden fark etmemiştim zamanımın geçtiğini hamileydim.
aldıramadım kıyamadım bebeğime.bu sorunu eski eşimle paylaştım ben üzülürken o gülümsedi hep sinirimi bozmuştu bu bebeği çok istiyordum ama beni terkeden aşkıma anlatamıyordum.
eski eşim tekrar nikah yapalım sen bebeğini doğur yine ayrılırız dedi görünen tek çarem gibiydi kabul ettim.sevgilim evlendiğimi duyduğunda son kez aradı beni "senin için en iyisi bu" dedi kapadı telefonu.benim için yeni hayat başlamış oldu ve bebeğimin yanlız olmadığını ikiz olduklarını öğrendim acımı hafifletmiyordu bu mutluluk bebeklerim erken doğdu 1 ay kadar küvezde kaldı hayatımın en zor günleriydi kızım ve oğlumdan ayrı kaldığım günler.çok şükür evimize gelmişlerdi.babalarının ise bunlardan haberi bile yoktu hala benden 6 ay sonra oda evlendi ailesinin istediği biriyle ve hayatımdan tamamen çıkmış oldu.
bebekler evimize neşe huzur mutluluk getirdi eşim onları öyle benimsedi ağladıklarında benden önce koşar oldu tüm imkanlarını sundu minicik bebeklerin geleceklerinin hayalini kurdu.bizde yakınlaştık artık tam bir aile olmuştuk.
bu mutluluk yerini şuan huzursuzluğa bıraktı nasıl öğrendi bilmiyorum sevgilim bebeklerimi öğrenmişti ve kendinden olduğuna nerdese emin gibi konuşuyordu hep hayır dedim inkar ettim.bizim bu görüşmelerimizi eşi öğrenmiş ve anlatmış herşeyi kadın hamile şuan ve böyle bişi duyuyo çok üzgün ve sık sık beni arıyor emin olmak istiyor bebeklerim kocasındanmı ne söylesem inandıramıyorum.hamile olduğu içinde kıyamıyorum tersleyemiyorum eşimin bu görüşmeleri öğrenip huzursuz olmasınıda istemiyorum
bana yaptığını bir ömür kölelik yapsam ödeyemem allah razı olsun ondan .
şimdi sizce ne yapmalıyım bebeklerim açısından düşününce gerçeği bilmeleri en doğrusu fakat babaları onlara hiçbir gelecek sunamaz ayrıca ordada bir hamile kadın var yıkılacak eşim babalarını doğrularsam çok yıkılacak onunda gururu söz konusu hayat böyle karmaşık hal aldı benim için doğru olan ne bebeklerim kimin hakkı?