Ciddi bir iliskim vardi evlilik yolundaydik ta ki ben bakire olmadigimi söyleyene kadar... Yıllar önce bilincsizlik mi desem cahillik mi desem o an istemeden bekaretimi kaybettim. O kadar cok pismanim ki devamli tövbe ediyorum. Şuan evlilik yolunda ilerleyen bir iliskim vardi birbirimizi o kadar çok sevdik ve herşey o kadar güzel o kadar kusursuz ilerliyordu ki.. Çok sevdim gerçekten çok sevdim ona karsi dürüst olmak istedim madem bir yola cikicaz yalansiz olmali dedim bakire olmadigimi kendisine söylemeye karar verdim vicdanim çok agir basti sonucu ne olursa olsun karsimdaki insani kandirmak istemedim ve söyledim. Yıkıldı ayrildi benden. Günlerdir çok kotu hissediyorum berbat durumdayim. Onu o kadar çok seviyorum ki bazen onsuzluga dayanamayacak gibi oluyorum. Çok dil döktüm içimden gecen herşeyi söyledim geri döndüremedim. Kimseyle paylasamiyorum bu durumu kendi içimde boguluyorum. Sizce doğru mu ettim soylemekle? Bunu yapmak zorundaydim sanirim. Yorumlariniza ihtiyacim var