vayyy be herkes paracıymış
aşka sevgiye ne oldu???
sanırım ben çok eski devirlerde kalmışım ve aşka inanıyorum...dünyanın en zengin insanıda olsaydı ama aşık olmasaydım dokunamazdım bile eşime.
gerçekten seviyorsanız fedakarlıklar beraber verilen mücadeleler daha da güçlendirir sevginizi
bir moda da busempatiksalakcinnisempatiksalakcinni...nasıl okuyorsunuz yazılanları anlayamıyorum ki...kim dedi boşver aşkı filan yeter ki parası olsun adamın, öyle birini bul evlen diye...
dünyanın en zengin adamı da olsa aşık olmadan kocasına dokunamayacak bir sürü kadın var...yalnız değilsiniz yani...
sadece aşk sevgi karın doyurmuyor diyoruz...bizim buralarda öyle, sizi doyuruyor sanırım, ne güzel...
88 doğumluyum, 4. seneye geçtim. Evlilik için acelem yok aslında. Gecen yıl sözlendik çünkü aileler arasında da resmiyet olsun dedik, iyi de oldu. Ailem de ilk şart olarak okulumun bitmesini istediler ki zaten biz de böyle düşünüyorduk.
Ben 15 aydır hiç takmıyorum zannedip içten içe biriktirdiğim birsürü şey olmuş. Ve patlama noktasını yaşıyorum şu sıralar. Yani asıl derdim bu...
Sözlümün ailesi tarafından yapayalnız ve ilgisiz bırakılışı, işsiz kalmanın onda oluşturduğu sıkıntı, bir snedir verdiği emek... Hepsi içime oturuyo artık dayanamıyorum bazen. İnşaAllah ben hayırlısıyla arkadaşların da dediği gibi part-time da olsa bir yere girebileyim az da olsa katkıda bulunurm ona.
Öncelikle herkese hayırlı ramazanlar...
Bu forumu çok uzun süredir takip ediyorum, ama pek yorum yazma alışkanlığım yoktu. Şimdi içimdeki acıyı dindirmeye ihtiyaç duyuyorum, az da olsa rahatlamaya...
Bana bişeyler söyleyin, ne yapacağımı ne düşüneceğimi bilemez haldeyim. Artık çevremdekilerle dertleşmiyorum, çok yoruldum çünkü...
Ben 15 aydır sözlüyüm. Aramızda hiçbir problem yok, birbirimizi çok seviyoruz. hamdolsun sevgisi, saygısı, karakteri, ilgisi, herşeyi tam istediğim gibi. Bu süre zarfında bir kere bile ileri boyutta bi problem yaşamadık, beraberken çok mutluyuz. Aileler arasında da bi sorun yok, yani en azından görünürde bir problem yok...
Bizim sorunumuz maddiyat. Ben son sınıf öğrencisiym henüz çalışmaya başlamadım. Sözlüm çalışıyo ama bi sene içerisinde işleri çok bozuldu, isyan etmiyorum ama hiçbişey istediğimz gibi gitmedi, aksine günden güne daha da işin içinden çıkamaz hallere geldik. Maddi sıkıntılar atlatılıyo bi şekilde ama çok yıpratıyo.
Babasından maddi anlamda destek göremiyo, işsiz kaldığı süre içerisinde harclığı bile yoktu. Onu bu kadar çok sevmesem ve beni sevdiğine bu kadar inanmasam asla katlanamayacağım şeyler geçirdik. Biz bir an önce evlenmek istiyoruz, ayrı kaldığımız her gün daha da zorlaşıyo herşey. Beraberken birbirimize güç veriyoruz, morel oluyoruz. O, Bursa'da yaşıyodu ailesiyle ve orda çalışıyodu. Şimdi İstanbul'a yerleşmeye karar verdi geçici bi işe girdi. Çok şükür giremeseydi daha da kötü olacaktı. Ama geçici olarak çalıştığı bu iş onun kendi alanı değil ve haftanın her günü çalışıyo. çok şükür çalışkan birisi şikayeti yok, sorumluluğunu biliyo. Ama ben o kadar az bi maaşa bu kadar çok yorulup yıpranmasına katlanamıyorum, içim sızlıyo.
Onun iyi bir iş bulması, bir birkim yapabilmesi ve biizm evlenebilmemiz... Çok zor, bunların tamamı hangi arada derede olacak. Öğrenci olduğum için destek olamıyorum, ailesi de herşeyi ona bırakmış durumda. "Bizim de paramız yok" diyolar. çıkmazın içindeym.
bir buçuk sene olacak nerdeyse, karanlığın içerisinde gözlerimiz kapalı gidiyoruz. Belirsizliklerle doluyuz. Ne kadar bekleyeceğimizi, ne kadar sabredeceğimizi bilmeden çırpınıyoruz. İÇim yanıyo.
ilerde maddi sıkıntılar yaşamaktan korkuyorum. Önceden böyle bir endişem yoktu ama artık var. Rızk Allah katındandır ama endişeleniyorum işte. Bundan daha farklı problemler de var. Hepsi geçer mi düzelir mi bilmiyorum. Herşey yoluna girer mi bir mucize gerçekleşir mi bilmiyorum. Hiçbişey bilmiyorum...
Sizler maddi sorunlar yaşıyo musunuz? Evliliğiniz ne derecede etkileniyo bunlardan? Sevgi, anlayış ve sabır herşeyin üstesinden gelir mi? İleride sevdiğim insanla mutlu olmak istiyorum, ama bu problemlerin bizi yıpratmasından ve ondan soğumaktan korkuyorum...Yersiz bi korku mu sizce benimki?...
Aile biraz ilgisiz evet, ama bu kadar sıkıntının içinde 22 yaşındasın evlilik mevzusunu öne sürmenin alemi yok bence. Yani evlilik için bekleyebilirsiniz birkaç yıl.
En sinir olduğum şey çevremde bazı aileler çocuklarını 20-21 yaşında daha doğru düzgün işi bile yokken bir sürü borç altına girip evlendiriyor, mobilyalarını vs alıyor düğün yapıyor. Ne gerek var, o çocuk daha ayaklarının üstünde durmaya bile alışmamış, herşeyini alıyorsun evlendiriyorsun. Sözlünün ailesi böyle olmadığı için mi kızıyorsun onlara.
Onların yerinde olsam benim de en son düşüneceğim şey sizin evliliğiniz olur, önce büyüyün ayaklarınızın üzerinde durun öyle evlenin.ohaoldumsmile
Kesinlikle canım çok olgun ve mantıklı düşünüyorsun. İnşallah ikinizin de işleri yoluna girer evlenirsiniz ve çok mutlu olursunuz. Şimdiden bunları düşünüp üzülmek için erken. Herşeyin hayırlısını dile.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?