merhabalar arkadaşlar
28 Temmuz'da bir ameliyat geçirdim. Pek önemli değil ama bir haftalık falan istirahat ettim yine de biraz ağrılarım oluyor. Bu süreçte eşim hep yanımdaydı. Maalesef işlerinden dolayı şehir dışına gitmesi gerekti. Ama problem şu, şehir dışında 15 gün yerine 5 gün kalıp da halledebilir yani. İşini falan karıştırmıyorum sadece konuyu açıklamak amacıyla böyle yazmam gerekiyor. Kalan 10 gün benim yanıma dönebilir. Ama o seneye olan iznini düşünüp 10 gün daha çalışıp seneye mesela 20 gün rahat tatil yapayım diye düşünüyor. Bu süreçte ben tek başımayım. Ocak ayından beri kullandığım ilaçların etkisiyle mi bilmiyorum galiba depresyona girdim. Ruh halim sürekli değişiyor. Hormon ilaçları olduğundan depresif haller ve intihar meyli gibi yan etkilerini okudum ilaçların. Tek de kalsam evde, dışarı da çıksam üzerimden atamıyorum. Meşgalelerim de var, hayvan besliyorum, çiçeklerim var, bol bol kitap okuyorum ama aşırı yorgun ve halsizlik yaşıyorum. Hayattan keyif alamıyorum ve eşime ağlaya ağlaya nolur gel seneye olan iznini düşünme benim yanımda ol sana ihtiyacım var diye defalarca söyledim. En sonunda dedim ben intihar düşüncelerinden kurtulamıyorum nolur gel. Bunu demeden önce insan gibi gelir misin hayatım nolur biraz sıkıntılıyım yanımda ol 10 gün daha beni tek bırakma dediğimde sanki hani dünyanın en önemli adamı, ona deli gibi aşığım, onsuz yapamıyorum gibi hissetti. Halbuki öyle değil. Herkesin yerini dolduracak bir başkası bulunur. Ben psikolojik olarak sıkıntılı bir dönemden geçtiğim için yanımda olsun istedim. Sonunda patronuyla bugün konuştu, gelecek. Ama bu sefer de bana tavır yapıyor. Telefonda kısa tuttu tamam geliyorum görüşürüz falan. Zorla ava giden itten fayda gelmez misali.
Bana önerebileceğiniz bir psikolog var mı? Sizce neden böyle bir ruh hali içindeyim? Bir de yanlış anlamayın asla ama asla fiilen hiçbir yanlışım olmadı ama aklıma çok saçma sapan işler geliyor.
Eskiden tanıdığım insanları bulup (hiçbiriyle bir münasebetim olmadı) onları gizliden takip etmeye başladım. Aile fotoğraflarına, mutluluklarına falan bakıyorum. Mesela eskiden bana ilgisi olan bir arkadaş vardı aklımdan şunlar geçiyor. Bu adam acaba hala beni seviyor mu? Acaba ben boşansam tekrar mutlu olur muyum falan gibi. Sonra silkeleniyorum Allah belanı versin kalk elini yüzünü yıka saçmalama diyorum vicdan azabından ağlıyorum. Dua ediyorum zikir çekiyorum bu vesveselerden kurtulmak için çabalıyorum. Sizce ben yavaştan bakırköylük mü oluyorum? Lütfen dalga geçmeyin zor durumda olduğum için yazdım. Belki de bir psikologdan destek almalıyım.