- 20 Şubat 2015
- 536
- 456
- 73
- 30
- Konu Sahibi ikigomlekbiceket
-
- #1
Bu zamana kadar kimi zaman elimdekilerin kıymetini bilerek yaşadım kimi zaman da bencilce davranıp çok daha fazlasını hakettiğimi düşündüm. Ama çoğunlukla olduğum şeyi sevdim.
Ergenlikteyken herkes gibi ailemde beğenmediğin noktalar oldu ki kabul etmek gerekirse hala var.Ama öğrendim ki aileni seçemezsin,doğduğun yeri seçemezsin,fiziksel özelliklerini seçemezsin.Bunlar senin alın yazındır.Ama geri kalan herşey senin elindedir,kaderimi ben yazarım.
Keşkelerle yaşamaktansa iyikilerle yaşamam gerektiğini de öğrendim.Ama hazmedemediğim noktalar çok oldu.Kendime patladığım anlar çok oldu.Bişeyleri elimde sanmazken ve buna isyan ederken acı çektiğim şeyler aslında Allahın bana hediyesi olduğunu farkedemedim.Yaklaşık 19 aydır bir kişiye saplanıp kalmam benim hatamdı.
6 aydır ayrılık acısı yaşamam kendime attığım en büyük kazıktı.Başkalarına bakarak haketmeyen çoğu insan birlikte peki ben neden acı çekiyoruk diye Allaha isyan etmem çok aptalcaydı.
Artık biliyorum ki ben o kişiden daha fazlasını hakettiğim için onunla değilim.
Herşeyine eyvallah deyip devam da edebilirdim.Karşımdaki insan o kadar yanlışmış ki nasıl bu kadar kör olabilmişim? Babamın karşısına çıkaracağım insan nasıl o olabilirdi?
Yargılamıyorum ama en ağır antidepresanları kullanan,öfke kontrolü olmayan va bana fiziksel zarar veren insan ne kadar doğru olabilirdi?
Her gün televizyonda sırf ayrılmak istedi diye öldürülen kadın ben olabilirdim bundan yıllar sonra.
Abartmıyorum gerçekten abartmıyorum.
Oysaki ne aptalmışım geri dönecek ve ben o pişmanlıkla içimi rahatlatacağım diye.
Ne kadar aptalmışım ayrıldıktan sonra hiç umursamadı beni diye.
Ben o kişiyle devam edemedim çünkü ben daha fazlasını hakettim.Gerçekten sevilmeyi hakettim.
Biliyorum ki iyi bir insanım.Ve arkamdan kimse kötü demez.Ama onun arkasından kiminle tanışsam senin gibi birinin onunla ne işi vardı sorusu geliyor.
Hep içimden gelse ne derim senaryoları kuruyordum.Attığı tokattan daha fazla canını yakacak cümleler arıyordum.
Umarım gelmez. Umarım bana bela olmaz ve sonsuza dek beni unutur.
Ve o gelse diyeceğim cümleleri buraya bırakmak istiyorum.
"
Gerçekten problem değil yani artık sorun etmiyorum söylediğin yalanları,umut verip kırmalarını.Çünkü ne yaptıysan ben büyüdüm,olgunlaştım.Sen beni fazlaca yanıltmış olabilirsin ama bu demek değil ki senden sonra insanlara inancımı yitirdim.Aksine artık daha farklı bakıyorum,senden sonra gelecek insan o kadar iyi birisi olacak ki çünkü bunu hakediyorum ve onu asla incitmeyeceğim.Sen sadece bir istasyondun ve benim gittiğim yer dönüp arkama sana bakacağım kadar umutsuz biryer olmayacak.
Biliyorum hala kesin dönsem kabul eder rahatlığın var çünkü bunu sana ben verdim.
Ama zaman değişti,ben de değiştim.Senin istediğin çok uzaklardı bende seni serbest bıraktım ve ardından o limanı yaktım.Artık dönebileceğin biryer yok.
Umarım başkalarına da bana yaşattıklarını yaşatmazsın.Kendine iyi bak diyeceğim ama bunu zaten sen çok iyi yaparsın.Hoşçakal "
Sadece içimi dökmek istedim.
Ergenlikteyken herkes gibi ailemde beğenmediğin noktalar oldu ki kabul etmek gerekirse hala var.Ama öğrendim ki aileni seçemezsin,doğduğun yeri seçemezsin,fiziksel özelliklerini seçemezsin.Bunlar senin alın yazındır.Ama geri kalan herşey senin elindedir,kaderimi ben yazarım.
Keşkelerle yaşamaktansa iyikilerle yaşamam gerektiğini de öğrendim.Ama hazmedemediğim noktalar çok oldu.Kendime patladığım anlar çok oldu.Bişeyleri elimde sanmazken ve buna isyan ederken acı çektiğim şeyler aslında Allahın bana hediyesi olduğunu farkedemedim.Yaklaşık 19 aydır bir kişiye saplanıp kalmam benim hatamdı.
6 aydır ayrılık acısı yaşamam kendime attığım en büyük kazıktı.Başkalarına bakarak haketmeyen çoğu insan birlikte peki ben neden acı çekiyoruk diye Allaha isyan etmem çok aptalcaydı.
Artık biliyorum ki ben o kişiden daha fazlasını hakettiğim için onunla değilim.
Herşeyine eyvallah deyip devam da edebilirdim.Karşımdaki insan o kadar yanlışmış ki nasıl bu kadar kör olabilmişim? Babamın karşısına çıkaracağım insan nasıl o olabilirdi?
Yargılamıyorum ama en ağır antidepresanları kullanan,öfke kontrolü olmayan va bana fiziksel zarar veren insan ne kadar doğru olabilirdi?
Her gün televizyonda sırf ayrılmak istedi diye öldürülen kadın ben olabilirdim bundan yıllar sonra.
Abartmıyorum gerçekten abartmıyorum.
Oysaki ne aptalmışım geri dönecek ve ben o pişmanlıkla içimi rahatlatacağım diye.
Ne kadar aptalmışım ayrıldıktan sonra hiç umursamadı beni diye.
Ben o kişiyle devam edemedim çünkü ben daha fazlasını hakettim.Gerçekten sevilmeyi hakettim.
Biliyorum ki iyi bir insanım.Ve arkamdan kimse kötü demez.Ama onun arkasından kiminle tanışsam senin gibi birinin onunla ne işi vardı sorusu geliyor.
Hep içimden gelse ne derim senaryoları kuruyordum.Attığı tokattan daha fazla canını yakacak cümleler arıyordum.
Umarım gelmez. Umarım bana bela olmaz ve sonsuza dek beni unutur.
Ve o gelse diyeceğim cümleleri buraya bırakmak istiyorum.
"
Gerçekten problem değil yani artık sorun etmiyorum söylediğin yalanları,umut verip kırmalarını.Çünkü ne yaptıysan ben büyüdüm,olgunlaştım.Sen beni fazlaca yanıltmış olabilirsin ama bu demek değil ki senden sonra insanlara inancımı yitirdim.Aksine artık daha farklı bakıyorum,senden sonra gelecek insan o kadar iyi birisi olacak ki çünkü bunu hakediyorum ve onu asla incitmeyeceğim.Sen sadece bir istasyondun ve benim gittiğim yer dönüp arkama sana bakacağım kadar umutsuz biryer olmayacak.
Biliyorum hala kesin dönsem kabul eder rahatlığın var çünkü bunu sana ben verdim.
Ama zaman değişti,ben de değiştim.Senin istediğin çok uzaklardı bende seni serbest bıraktım ve ardından o limanı yaktım.Artık dönebileceğin biryer yok.
Umarım başkalarına da bana yaşattıklarını yaşatmazsın.Kendine iyi bak diyeceğim ama bunu zaten sen çok iyi yaparsın.Hoşçakal "
Sadece içimi dökmek istedim.