Eski konularımı okuyanlar hatırlayacaktır. Ben yakın bir arkadaşımı çok seviyorum.
Onun da bana ilgisi olduğunu düşündüm bunca zaman. Yaptığı her şeyi de burda gelip size anlattım.
İltifatlar, saçımla oynamalar, elimi tutmalar, başkalarına sevgilim diye tanıtıp, sabaha kadar mesajlaşmalar ve daha pek çok şey...
Ama görüyorum ki olay aylardır bundan ibaret.
Çocuk belki de gerçekten sadece yakın davranmak hoşuna gittiği için böyle davranıyor.
Bugün yine saatlerce onunlaydım. Öncesinde arkadaşlarımız vardı yanımızda.
Kitap aldık arkadaşımla. Onunkini taşımadı, benimkini elimden zorla aldı taşıdı bütün gün.
Sonrasında arkadaşlarımız gitti, beni eve göndermedi kaldık baş başa.
O an fark ettim ki biz resmen sevgili gibiyiz.
Yine oturduk baş başa, konuşurken hep saçımla oynadı. Karşısına oturdum, yanına oturttu.
Bugüne kadar hep "aman açılacaksa soğuk davranarak korkutup, vazgeçirmeyeyim" diye ne yapsa gayet olumlu yaklaştım, ne dese "he" dedim.
Ama bu kadar zaman geçti ortada hiçbir şey yok. Keyfi pek yerinde beyefendinin.
Benim de sinirlerim bozuldu bu duruma.
Seviyorsa bu kadar ay söyleseydi. He madem söylemiyor ya da sevmiyor; o zaman da bana anca arkadaşça davranabilir, böyle sevgili gibi değil.
He hala seviyor muyum, hem de çok
Ama en doğrusu vazgeçmek sanırım. Olmayacak duaya amin diyorum aylardır
belli ki sen çok seviyorsun ama o arkadaş gözüyle bakıyor ama yine de normal bi arkadaşlıkmış gibi gelmedi bana. Bence o sevgilin bile değilken saçınla oynamasına elini tutmasına izin verme derim bu kadar yakın olma uzaklaş
En kötü nolabilir? Bi anlık deli cesareti biraz özgüven sadece size gereken. Ben olsam şimdiye 40 kez itiraf etmiştim 
ama ben de kimseden hoşlanmıyorum sevemiyorum o kadar değerli göremiyorum insanları 
yaşadığınız duygu kolay bulunur bişey degil aslında. Güzel hisler olmalı. Söyleyin gitsin
hayırlısı bakalım
