- 6 Şubat 2018
- 263
- 620
- 18
- Konu Sahibi Deniz-yildizi2
- #1
Merhaba kizlar.
1 yildir evliyim. Bir yil once cok asik olarak evlendik. Her sey cok guzeldi, ruyada gibiydim.
Ama son bir yildir ben kendimi unuttum. Bir yildir icten mutlu olamiyorum. Kendim icin surekli mucadele vermem gerekiyor bu evde. Esimle ayni yolda yuruyen hayat arkadasi degil de ayni oyunda rakip iki yarisciyiz ve o cok hirsli bu oyunda. Pes etmeme ramak kaldi..
En cok zaman gectikce beni ben yapan seyleri unutmaktan korkuyorum ki unutmaya basladim.. Cok mutsuzum.. Icimi dokmek istedim..
Ek:
size komik gelebilir ama ilk aklima bu geldi, ben son 3 yildir paketlenmis gidalar,rafine sekeri hayatimdan cikardim. Ciddi anlamda etkisini gordum. Esim evlenmeden once bunu biliyor ve gayet normal yaklasiyordu. Evlendikten sonra yemek konusunda hic uyusmadik sorun degil,adam benim sevdiklerimi sevmek zorunda degil. Kendi agir yemekleri sever. Kendime ne yaptiysam ona da onun sevdigi seylerden yaptim. Ayni sofraya getirdim. Bir yildir yediklerime " su sacmaliklar ne ya" demekten vazgecmedi.
- yine ayni sekilde okudugum ve sevdigim kitap turunu her zaman " bos, manasiz, vakit kaybi" diyip durdu. Ne zaman bir bilimkurgu kitabini elime alsam.. Sacma sapan islerle ugrasiyosun cumlesini duydum.
- cok sevdigim sanatcinin konseri oldu, gidemedim. Cunku es bunu "bos" buldu.
Eskiden tiyatroya gider mutlu olurdum. O da benle gelirdi. Evlendikten sonra benle geldi, evde uyumak varken diye diye gunumu rezil etti. Gelmedigi zamanlarda da o kadar cok konustu ki bi yere cikmaktan sogudum.
- yuksek lisansimi tamamladim,es kisisini aradim. Bir tebrik beklerken duydugum sey " once ben bitirmeliydim" oldu. Senin vaktin var tabi senin bitirmen normal dedi.. Tebrik etmedi..
-isimle ilgili guzel bir gelisme oldu ,esimle paylastim. Sen erken sevinme,o isler oyle degil. Daha basindasin dedi. Hevesimi kursagimda birakti.
- ben tezimi yazarken tum ailesi geldi haftalarca kaldi,kendi mesleki sinavina calisirken benim ailem 3 saat gelecek diye " ders calisamadigini, misafirlerin onu engelledigini " iddia etti ki o surecte oyun oynayacak,calismayacakti eminim.
- spor giyinirim, begenmedi. Yaptigim makyaji eksik buldu. Ben hep boyleydim.
-kendi arkadaslari ve esleri ile tanistik. Eve gelince o arkadasinin esiyle neden daha cok konusmamisim diye buyuk tartismalar cikardi. Ben ortak nokta bulmak zorunda miyim herkesle? Gayet normal sicak sohbet etmisim ama neden cok iyi arkadas olamiyomusum. Neden olayim?
- bir ortamda fikrimi soyleyince,neden soyledin,sen karisma laflarini duydum ben.
- cok hasta oldugum zamanlarda bile, eve gelip " yemek nerde" diye surat asti.
- ne zaman ders calissam " sıkılıyorum"dedi. Eskiden cocukca bir hareket olarak gorurdum simdi anliyorum ki basarili olmami istemiyor.
Ve daha bir suru olay. Destan olmasin diye burda birakayim saymayi.
Benligimi sindiren,beni yok eden bi adam. Bir yildir mutlu oldugum seyleri yapamiyorum,yapmak icin mucadele veriyorum. Ve artik korkarim ki eskiden beni mutlu eden seyler beni mutlu etmiyor. Bosanmayi dusunuyorum.
1 yildir evliyim. Bir yil once cok asik olarak evlendik. Her sey cok guzeldi, ruyada gibiydim.
Ama son bir yildir ben kendimi unuttum. Bir yildir icten mutlu olamiyorum. Kendim icin surekli mucadele vermem gerekiyor bu evde. Esimle ayni yolda yuruyen hayat arkadasi degil de ayni oyunda rakip iki yarisciyiz ve o cok hirsli bu oyunda. Pes etmeme ramak kaldi..
En cok zaman gectikce beni ben yapan seyleri unutmaktan korkuyorum ki unutmaya basladim.. Cok mutsuzum.. Icimi dokmek istedim..
Ek:
size komik gelebilir ama ilk aklima bu geldi, ben son 3 yildir paketlenmis gidalar,rafine sekeri hayatimdan cikardim. Ciddi anlamda etkisini gordum. Esim evlenmeden once bunu biliyor ve gayet normal yaklasiyordu. Evlendikten sonra yemek konusunda hic uyusmadik sorun degil,adam benim sevdiklerimi sevmek zorunda degil. Kendi agir yemekleri sever. Kendime ne yaptiysam ona da onun sevdigi seylerden yaptim. Ayni sofraya getirdim. Bir yildir yediklerime " su sacmaliklar ne ya" demekten vazgecmedi.
- yine ayni sekilde okudugum ve sevdigim kitap turunu her zaman " bos, manasiz, vakit kaybi" diyip durdu. Ne zaman bir bilimkurgu kitabini elime alsam.. Sacma sapan islerle ugrasiyosun cumlesini duydum.
- cok sevdigim sanatcinin konseri oldu, gidemedim. Cunku es bunu "bos" buldu.
Eskiden tiyatroya gider mutlu olurdum. O da benle gelirdi. Evlendikten sonra benle geldi, evde uyumak varken diye diye gunumu rezil etti. Gelmedigi zamanlarda da o kadar cok konustu ki bi yere cikmaktan sogudum.
- yuksek lisansimi tamamladim,es kisisini aradim. Bir tebrik beklerken duydugum sey " once ben bitirmeliydim" oldu. Senin vaktin var tabi senin bitirmen normal dedi.. Tebrik etmedi..
-isimle ilgili guzel bir gelisme oldu ,esimle paylastim. Sen erken sevinme,o isler oyle degil. Daha basindasin dedi. Hevesimi kursagimda birakti.
- ben tezimi yazarken tum ailesi geldi haftalarca kaldi,kendi mesleki sinavina calisirken benim ailem 3 saat gelecek diye " ders calisamadigini, misafirlerin onu engelledigini " iddia etti ki o surecte oyun oynayacak,calismayacakti eminim.
- spor giyinirim, begenmedi. Yaptigim makyaji eksik buldu. Ben hep boyleydim.
-kendi arkadaslari ve esleri ile tanistik. Eve gelince o arkadasinin esiyle neden daha cok konusmamisim diye buyuk tartismalar cikardi. Ben ortak nokta bulmak zorunda miyim herkesle? Gayet normal sicak sohbet etmisim ama neden cok iyi arkadas olamiyomusum. Neden olayim?
- bir ortamda fikrimi soyleyince,neden soyledin,sen karisma laflarini duydum ben.
- cok hasta oldugum zamanlarda bile, eve gelip " yemek nerde" diye surat asti.
- ne zaman ders calissam " sıkılıyorum"dedi. Eskiden cocukca bir hareket olarak gorurdum simdi anliyorum ki basarili olmami istemiyor.
Ve daha bir suru olay. Destan olmasin diye burda birakayim saymayi.
Benligimi sindiren,beni yok eden bi adam. Bir yildir mutlu oldugum seyleri yapamiyorum,yapmak icin mucadele veriyorum. Ve artik korkarim ki eskiden beni mutlu eden seyler beni mutlu etmiyor. Bosanmayi dusunuyorum.
Son düzenleme:
