ben azınlık görüşüne katılıyorum, hoşlanmadım o kişinin tavırlarından... aklıma yaşadıgım şu hikaye geldi...
ben lise sondayken aynı sınıfta çok esprili, eğlenceli bir çocuk vardı, ona ilgim yoktu, ama sonradan çocugun benımle ilgilendiğini fark ettim, başta yanılıyorumdur dedim, sınıftan da bu çocugun sana ilgisi var galiba demişti birkaç kişi, sonra çocuğun sadece bana yaptığı şeyleri, tuhaflıkları, espriyle karışık söylediği sözleri yazmaya başlamıştım, bir sayfa olmuştu, herhalde seviyor diyip ben de kapılıp çok aşık olmuştum. sonradan öğrendim ki, o sırada başkasıyla çıkıyormuş meğer! mezun olduktan sonra telefon almıştım, yolda karşılaştıgımızda numaramı istemişti, bana aşkım canım balım nasılsın diye ilk mesajını atmıştı, ben çok şaşırmıştım, bana aşkım vs. deme diyince küsmüştü. benim de hoşuma gittiğinden ses çıkarmamıştım sonra. öyle devam etmişti. ben normal davranıyordum. 1 yıl sonra falan bu yaşananlar ne diye mesaj atmıştım. beni aramış ve direkt sinirli şekilde ne saçmalıyorsun sen? demişti. ben telefonu yüzüne kapatmıştım. sonra mesaj atmıştı sen çok güzel, çok akıllı, çok tatlı bir kızsın diye, ne alakaysa. bir şey demesem aynı şekilde sürdürürdü eminim. ben cevap vermeyip numaramı değiştirmiştim, yıllar sonra da evlendiği gün tesadüf kuaför önünde damatlıgıyla gördüm onu, pis pis sırıttı bana. benim duygularımla oynadı, o yaşta kendime olan güvenimi yitirdim onun yüzünden, zaten hassas biriyim.
hadi bu 18 yaşındaydı, çocukluktu diyelim, seninkinin niyetinin ciddi olduğunu pek sanmıyorum, 34 yaşına uymayan anlamsız tavırlar... olgun biri olsa o yaşta niyeti neyse gelir olgunca açıklardı. hem yaşı sana göre büyük, hem tavırları hoş değil. ortamda adın onunla çıkıyor, başka kısmetlerin varsa onların önünü kesiyor, sana bu şekilde hele ki işyerinde öyle davranması hoş değil. madem tanıyorsunuz birbirinizi ve seviyorsa niyetini açıklar, bana tavırları dengesiz geldi, bir an önce onun duygularından emin ol, yoksa yol ver.