- 6 Ocak 2013
- 1.293
- 1.570
- 133
- Konu Sahibi meredithgrey
- #101
Bir zamanlar sizin gibiydim.hayat zaten zorken çok çok daha zor olmustu.artik ya aklımı yitiricektim ya dertten ölecektim.sonra yavaş yavaş uzaklastirdim kendimi
Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
Bir zamanlar sizin gibiydim.hayat zaten zorken çok çok daha zor olmustu.artik ya aklımı yitiricektim ya dertten ölecektim.sonra yavaş yavaş uzaklastirdim kendimi
Çok çok iyi anlıyorum seni.yillarca öyle yaşadım.hatta daha fazlası...sonra birden bilmiyorum ne oldu ve biraktim.cunku artik benimki abartiydi.son kurusuma kadar harciyordum .o onemli değil ama evi kedilerle doldurmuştum.sokakta koloni halinde hareket ediyordum. Yavru kedi ağlama sesleri zaten kabusumdu.kac bebek kedi buyurdum bilmiyorum.bir annenin yavrusunu büyütmesi gibi sabırla özveriyle ama sonra iste uzaklastirdim kendimi.ama tabiki yardim etmem gereken her şeyde elimden geldiğince yapiyorum ama takıntılı degilimPeki ama nasıl? Yani bu durum hiç normal değil çaresizlikten kıvranıyorum. Evde üç kedi daha birinin minik bir aknesine 180 tl veterinere verdik maddi olarak da manen de kaldıramayız zaten ama aklım annesiz yavrularda. Susmadılar saatlerdir korktular mı açlar mı diye uyuyamıyorum. Diyorum ki bak bu dünya böyle insana da hayvana da merhamet yok adam bir pantolon için öldü yapma. Dünyda kimbilir görmediğin kaç kedi kaç çocuk ölüyor delirme diyorum ama on saniye sonra yine o miyavlamaları duyunca mideme kramplar giriyor.
Çok çok iyi anlıyorum seni.yillarca öyle yaşadım.hatta daha fazlası...sonra birden bilmiyorum ne oldu ve biraktim.cunku artik benimki abartiydi.son kurusuma kadar harciyordum .o onemli değil ama evi kedilerle doldurmuştum.sokakta koloni halinde hareket ediyordum. Yavru kedi ağlama sesleri zaten kabusumdu.kac bebek kedi buyurdum bilmiyorum.bir annenin yavrusunu büyütmesi gibi sabırla özveriyle ama sonra iste uzaklastirdim kendimi.ama tabiki yardim etmem gereken her şeyde elimden geldiğince yapiyorum ama takıntılı degilim
İnanın aynı durumdayım. Evimde sokaktan alıp getirdiğim iki kedim var aşıları olan ve sürekli benimle beraber kalan ama onun dışında evime giren çıkan kedi köp3k sayisi belli değil. Millet hamile iken kendi kedisini köpeğini verir hastalık bulaşmasın diye ben o dönem eve 3 yavru kedi daha getirdim sonra sahiplenirdim ama sürekli böyle devam ediyor. Çalıştığın yer köy gibi bi yerde köpekler hep aç artık mama almaya filan yetemiyorum ekmek alıp gidiyorum yada evde et sulu makarna pişiyorum. Biliyorum sağlıksız ve zararlı ama o kadar açlar ki ancak buna gücüm yetiyor artık. Tüm sosyal medya hesaplarımı kapattım çünkü hep hayvanlarla ilgili sayfalar ve okudukça ağlıyorum. İşe gidip gelmem zaten tam bir facia yolda ne zaman zayıf bi hayvan görsem ezilmiş bi hayvan görsem salya sümük ağlıyorum. Bi ara bende kendime çok takmıştım çünkü gördükçe işin içinden çıkamaz hale geliyordum. Ama artık kabullendim benim zaafım bu. Çocuklara ve hayvanlara asla kıyamıyorum. Bizi üzsede vu durum Allaha hep şükrediyorum vicdansız bi insan olmadigim için. Kendim gibi birileri olduğunu duymak çok iyi geldiGünaydın.
Derdim şu ki sokaktaki hiçbir hayvana kayıtsız kalamıyor ve derin bir üzüntü duyuyorum. İnsanların bakmadan yanlarından geçtiği kediler, köpekler bana üzüntü oluyor.
İnsanlar bakmadan görmeden geçip gitmeyi nasıl başarıyor?
Sabah işe giderken kedi kavgasına şahit oldum ve boynunda rengi solmuş mavi tasması ve hareli göz çevresiyle ağzı yüzü çizik içinde kalmış kediyi kışın üç dört aylık sokağa kaçmış / bırakılmış ve benim dört kedi olmaz diye almadığım kediye benzettim. Ve inanılmaz bir vicdan azabı duydum. Sokağımız nispeten güvenli örneğin üç sene önce taşındığımda gördüğüm kedi nüfusu %99.9 oranında aynı ölen, hastalanan olmadı. Bu kedi de evime hırsız girip alarm taktırdığım saçma sapan bir Cumartesi gelmişti, eve alamadım malesef.
Aynı şekilde Kadıköy’de çalışıyorum inanılmaz işlek tahmin edeceğiniz gibi ve burada pamuk mu pamuk sokağa bırakıldığı belli olan bir kız var, denk geldikçe besliyorum geçen kadının biri tekme sallıyordu. Pist dese kovacak ama kediye tekme savuruyor! Kedi de insana o kadar alışık ki herkese gidiyor.
Yani velhasıl yapamıyorum, kayıtsız kalamıyorum ama madden ve manen yapacağım şeyler çok kısıtlı.
Dün taş çatlasa iki üç aylık bir yavru gece ağlıyordu nasıl da güzel bir şey. İndim koliye koydum sakinleştirdim ( zaten kolisi maması sütü var ayarlamışlar ama insan istiyor heralde sokaklara dökülmüş) Ben döndüm sustu sanki duymadım sesini ama o da dert oldu.
Üç kedim var barınak, sokak kedileri. Kısırlar mamaları özel, kumlarından yaş mamaya herşeye deli gibi zam geldi ama onların yaşam kalitesinden kısmıyoruz. Ama dört kedi zorluyor, yapamıyorum madden ve manen. Ayrıca sokaktan alacağım bir kedi eğer hastalık taşıyorsa bu evdekiler için de büyük risk ve bunu kaldıramam suçluluk duygusundan ölürüm.
Hepsine yetişemeyiz deyin, doğanın kanunun deyin, sen zaten üç tanesine evini açmışssın deyin bir şeyler deyin içimi ferahlatın ne olur.
İnanın aynı durumdayım. Evimde sokaktan alıp getirdiğim iki kedim var aşıları olan ve sürekli benimle beraber kalan ama onun dışında evime giren çıkan kedi köp3k sayisi belli değil. Millet hamile iken kendi kedisini köpeğini verir hastalık bulaşmasın diye ben o dönem eve 3 yavru kedi daha getirdim sonra sahiplenirdim ama sürekli böyle devam ediyor. Çalıştığın yer köy gibi bi yerde köpekler hep aç artık mama almaya filan yetemiyorum ekmek alıp gidiyorum yada evde et sulu makarna pişiyorum. Biliyorum sağlıksız ve zararlı ama o kadar açlar ki ancak buna gücüm yetiyor artık. Tüm sosyal medya hesaplarımı kapattım çünkü hep hayvanlarla ilgili sayfalar ve okudukça ağlıyorum. İşe gidip gelmem zaten tam bir facia yolda ne zaman zayıf bi hayvan görsem ezilmiş bi hayvan görsem salya sümük ağlıyorum. Bi ara bende kendime çok takmıştım çünkü gördükçe işin içinden çıkamaz hale geliyordum. Ama artık kabullendim benim zaafım bu. Çocuklara ve hayvanlara asla kıyamıyorum. Bizi üzsede vu durum Allaha hep şükrediyorum vicdansız bi insan olmadigim için. Kendim gibi birileri olduğunu duymak çok iyi geldi
Bilmiyorum ne yapmalı offGittim diyelim üçünü eve aldım. Yarın bir üç tane daha ağlamayacağının garantisi yok. Kendi kedilerimi dükkanım iflas ederken aldım biz batarken onlara tutunduk bir kere bile of demeden en iyi şekilde bakmaya çalıştık. Ama gücüm bir yere kadar. Şu an beynimi deliyor ağlama sesleri, anne kediye vermişler kabul etmemiş kendi anneleri ortada yok. Off of.
O kadar iyi anlıyorum ki sizi kaç kere öyle yavru kedi görüp evde saatlerce ağladım alamadım diye .bi dönem tüm insanlardan nefret eder olmuştum tüm insanlar kötü kalpli hiç vicdanlı merhametli insan kalmamış kimseyi sevmiyorum diye eşime anlatıyordum. Bebeğim olduktan sonra biraz azaldı sanırım dikkatim ona odaklandı ve bu kez bebeklere zaafım başladı. Ayrıca sosyal hizmetlerde çalışıyorum yani her tarafın kimsesiz çocuk ve bebek dolu. diyorum ya keşke yetebilsek keşke bu görüp de görmeyen insanlara şöyle okkalı bi ceza verebilsek ama dünya malesef çok insafsız. Böyle çaresiz kaldıgımda hep Allahın merhametine sığınıyorum. Dünyada sağlanamayan adaleti sen sağla bunları beter et bu masumları koru diyebiliyorum o kadarBölük pörçük yazmışım kafa yerinde değil ki.
Her gün işten gelirken dağ yolunda köpeklere mama ve işten artan yemekleri bırakıyorum. Çoğu zaman gittiğimde bir gün önce öptüğüm yavruların ya da bana kara gözlerle bakan anne köpeklerin ölüsüyle karşılaşıyorum. Arabam yok ve her gün utana sıkıla arkadaşlarıma rica ediyorum. Azıcık yenek sızsa ki 3 poşete ve kapaklı kovaya koyuyorum, hemen mırın kırın..Götürmedikleri zaman otostop çekiyorum. Ama ben hele de kar yağarken çok acı çekiyorum. Yavrular titriyordu 3 kulübe yaptırdım, köylüler çaldı 2. gün. İnan her mutlu anımda bile suları bitmiş midir diye içime acı oturuyor. Yaz tatilinde gidemediğim için içim kan ağlıyor. Biraz umursamaz olmayı o kadar isterdim ki..
O kadar iyi anlıyorum ki sizi kaç kere öyle yavru kedi görüp evde saatlerce ağladım alamadım diye .bi dönem tüm insanlardan nefret eder olmuştum tüm insanlar kötü kalpli hiç vicdanlı merhametli insan kalmamış kimseyi sevmiyorum diye eşime anlatıyordum. Bebeğim olduktan sonra biraz azaldı sanırım dikkatim ona odaklandı ve bu kez bebeklere zaafım başladı. Ayrıca sosyal hizmetlerde çalışıyorum yani her tarafın kimsesiz çocuk ve bebek dolu. diyorum ya keşke yetebilsek keşke bu görüp de görmeyen insanlara şöyle okkalı bi ceza verebilsek ama dünya malesef çok insafsız. Böyle çaresiz kaldıgımda hep Allahın merhametine sığınıyorum. Dünyada sağlanamayan adaleti sen sağla bunları beter et bu masumları koru diyebiliyorum o kadar
Allahım ne kadar fedakar bir insansiniz.inşallah bu iyiliklerinizin karşılığını kat kat yaşarsınız . Bi önceki yorumumda yazmıştım insanlardan nefret ettim bi dönem bu duyarsız kalanları gördükç3 diye fakat sizin gibi iyi insanları tanıdıkça iyiliğe olan inancım artıyor.Her gün işten gelirken dağ yolunda köpeklere mama ve işten artan yemekleri bırakıyorum. Çoğu zaman gittiğimde bir gün önce öptüğüm yavruların ya da bana kara gözlerle bakan anne köpeklerin ölüsüyle karşılaşıyorum. Arabam yok ve her gün utana sıkıla arkadaşlarıma rica ediyorum. Azıcık yenek sızsa ki 3 poşete ve kapaklı kovaya koyuyorum, hemen mırın kırın..Götürmedikleri zaman otostop çekiyorum. Ama ben hele de kar yağarken çok acı çekiyorum. Yavrular titriyordu 3 kulübe yaptırdım, köylüler çaldı 2. gün. İnan her mutlu anımda bile suları bitmiş midir diye içime acı oturuyor. Yaz tatilinde gidemediğim için içim kan ağlıyor. Biraz umursamaz olmayı o kadar isterdim ki..
Bebeğim olmadan önc3 bende öyleydim. Özür dileyerek ve böyle hissettiğim iöin utanarak söylüyorum işim gereği istismar mağduru çok çocuk görüyorum inanın aç ve işkence görmüş bi hayvana daha çok üzülüyordum. Ama şuan sanki mesleğe başlayalı 1 ay olmuş gibi her vakada kahroluyorum kendi evladımı düşündükçe. Hçyani diyeceğim o ki hayvanlara bu kdr merhameti olan bi insanın annelik duygularının güçlü olmaması imkansızBen 39 yaşımdayım çocuğum yok düşünmüyorum da. Görünürde annelik güdüm yok ama acaba diyorum bu aşırı şefkatim gizliden bir annelik içgüdüsü mü? Bazen düşünmüyor değilim. Normal değilim çünkü.
Ben de Allaha dua edebiliyorum sadece![]()
Bebeğim olmadan önc3 bende öyleydim. Özür dileyerek ve böyle hissettiğim iöin utanarak söylüyorum işim gereği istismar mağduru çok çocuk görüyorum inanın aç ve işkence görmüş bi hayvana daha çok üzülüyordum. Ama şuan sanki mesleğe başlayalı 1 ay olmuş gibi her vakada kahroluyorum kendi evladımı düşündükçe. Hçyani diyeceğim o ki hayvanlara bu kdr merhameti olan bi insanın annelik duygularının güçlü olmaması imkansız
Tamamen ayni düşünceye sahiptim kendilerini savunabilecekleri hiç kimseleri yok hele yavrular tam bir melek. Bu aralar ölen köpekleri görünce sevinir oldum aç susuz yaşasalar sakat kalsalar tecavüze uğrasalar daha mı iyi bi anlık acıyla ölüp gidiyor kurutuluyor diye ama o bi deri bi kemik yaşamaya çalışmalar sakat olanlar düşününce bile dediğiniz gibi mideme Şancı giriyorBen de....
Çünkü çocuğun bir ailesi var ondan sorumlu olan ve bile isteye dünyaya getiren ama sokak hayvanlarının böyle bir şansı yok tamamen tesadüfe doğuyorlar ve hayattalar.
Tamamen ayni düşünceye sahiptim kendilerini savunabilecekleri hiç kimseleri yok hele yavrular tam bir melek. Bu aralar ölen köpekleri görünce sevinir oldum aç susuz yaşasalar sakat kalsalar tecavüze uğrasalar daha mı iyi bi anlık acıyla ölüp gidiyor kurutuluyor diye ama o bi deri bi kemik yaşamaya çalışmalar sakat olanlar düşününce bile dediğiniz gibi mideme Şancı giriyor
Sağolun, bu konuya yorum yazan herkes de sizin gibi melek kalpli eminim. Dediğiniz gibi benim de sizin gibi insanları gördükçe yüreğim ferahlıyor. Öğrencilerimi de hayvan sevgisi ve merhametiyle doldurmaya çalışıyorum, çoğalması gerek sizin gibi insanların :)Allahım ne kadar fedakar bir insansiniz.inşallah bu iyiliklerinizin karşılığını kat kat yaşarsınız . Bi önceki yorumumda yazmıştım insanlardan nefret ettim bi dönem bu duyarsız kalanları gördükçe diye fakat sizin gibi iyi insanları tanıdıkça iyiliğe olan inancım artıyor.