- 10 Şubat 2018
- 1
- 0
- 1
Kendime bugün itiraf ettiğim bir şey var. Ruhsal problemlerim kesinlikle var, psikolojik olarak hiç doğru düzgün bir insan değilim. Bugün kafede otururken arkadaşım fotoğrafımı çekmiş habersiz. Fotoğrafa bir baktım bu kadar mı kötü gözükür bir insan, göz altlarım sanki yeter diye bağırıyor hele bakışlarım. Çökmüş gibiyim, yüzüme yansımış. Oysa o kadar makyaj yapmıştım, hevesle süslenmiştim. Hayatımda ilk defa böyle düşündüm o kadar uzun baktım ki fotoğrafa. Şaşırdım.. insanın ruhu yüzüne yansıyor emin oldum.
Bir sevgilim var, yakında nişanlım. Çok efendi, dürüst,merhametli. Öyle çok seviyorum ki. Ama ona yaptıklarım ızdırap. Çalıştığı yerden, gezdiği oturduğu mekandan, görüp görebileceği güzel kadınlardan: çok kıskanıyorum. Hele bugün o fotoğrafıma baktıktan sonra kendimi böcek gibi hissettim. Ki böcekler benden çok daha değerli, eminim. Sırf görünüş değil emin olun ruhen. Sevgilimi de kıskançlığımla bitirdim, sinemaya gidiyorum arkadaşlarımla dedi “niye gidiyorsun, gitme” dedim. “Biz arkadaşlarımla şuraya gidiyoruz” dedi. “otur evde zaten yorgunsun” dedim. İşten geldikten sonra aradım “kim bilir kaç kadınla muhattap oldun yine o kalabalıkta” dedim (çalıştığı yer %90 kadın);bir sürü tantana yaptım. Tüm kıskançlık türevlerini düşünün. Tüm kızlardan kıskanmak... aşamıyorum. Bıktı, bıktırdım. Canım çok sıkkındı. Aradım açmadı, yine ağladım durdum.
(Devlet hastenesinde birçok uzmana gittim, ama youtubeda izlediğim videolardan farksızdı ve aşırı kısa sürdü. Özele bütçem yetmiyor,kendi karnımı zor doyuruyorum)
Kavga ettiğimizde(ki hep tartışmayı başlatan benim) telefonu açmadı, otuz kere aradım. Gözlerim o kadar şişti ki sabah gözlerimi zerre kadar açamadım. Bu akşam tek başıma yürüdüm, bi banka oturdum. O kadar çok düşündüm ki, için için ağladım. Ben ne olmuşum? Ben hem kendimi hem sevdiğim insanı ne yapmışım? kendimi yedim. İlk defa itiraf ettim her şeyi kendime. Ben hiç iyi değilim...
Bana bir yol gösterir misiniz? Belki bir kelime, belki buradan tanımadığım birinden aldığım sıcacık olumlu bir söz, belki de beni kendime getirecek kırıcı cümleler... bilemiyorum belki iyi gelir.
Bir sevgilim var, yakında nişanlım. Çok efendi, dürüst,merhametli. Öyle çok seviyorum ki. Ama ona yaptıklarım ızdırap. Çalıştığı yerden, gezdiği oturduğu mekandan, görüp görebileceği güzel kadınlardan: çok kıskanıyorum. Hele bugün o fotoğrafıma baktıktan sonra kendimi böcek gibi hissettim. Ki böcekler benden çok daha değerli, eminim. Sırf görünüş değil emin olun ruhen. Sevgilimi de kıskançlığımla bitirdim, sinemaya gidiyorum arkadaşlarımla dedi “niye gidiyorsun, gitme” dedim. “Biz arkadaşlarımla şuraya gidiyoruz” dedi. “otur evde zaten yorgunsun” dedim. İşten geldikten sonra aradım “kim bilir kaç kadınla muhattap oldun yine o kalabalıkta” dedim (çalıştığı yer %90 kadın);bir sürü tantana yaptım. Tüm kıskançlık türevlerini düşünün. Tüm kızlardan kıskanmak... aşamıyorum. Bıktı, bıktırdım. Canım çok sıkkındı. Aradım açmadı, yine ağladım durdum.
(Devlet hastenesinde birçok uzmana gittim, ama youtubeda izlediğim videolardan farksızdı ve aşırı kısa sürdü. Özele bütçem yetmiyor,kendi karnımı zor doyuruyorum)
Kavga ettiğimizde(ki hep tartışmayı başlatan benim) telefonu açmadı, otuz kere aradım. Gözlerim o kadar şişti ki sabah gözlerimi zerre kadar açamadım. Bu akşam tek başıma yürüdüm, bi banka oturdum. O kadar çok düşündüm ki, için için ağladım. Ben ne olmuşum? Ben hem kendimi hem sevdiğim insanı ne yapmışım? kendimi yedim. İlk defa itiraf ettim her şeyi kendime. Ben hiç iyi değilim...
Bana bir yol gösterir misiniz? Belki bir kelime, belki buradan tanımadığım birinden aldığım sıcacık olumlu bir söz, belki de beni kendime getirecek kırıcı cümleler... bilemiyorum belki iyi gelir.