Siz anlatırken inanın ki kendimi buldum yazdıklarınızda. Ben de sizin gibi sevdikleri,ailesi, arkadaşları ve dostları için, herşeyi göze alan, her türlü fedakarlığı yapan, iki elim kanda olsa yardımlarına koşan ve saçımı süpürge eden bir insanım.
Ama bugüne kadar bırakın teşekkürü veya övgüyü, üzerine bi de kazık yiyip, yerden yere vuruldum.
Eşim bana hep der ki' Sen çok safsın, herkesi kendin gibi sanıyosun ve hep kullanılıyosun.' Ben de ısrarla 'Hayır sen yanlış düşünüyosun:' derdim.
Ama son günlerde o kadar kötülük gördüm ki, yaptığım iyiliklere karşılık bende de soru işaretleri oluştu.
Ne kadar yaparsam, o kadar kötü, pis ve istenmeyen insan oluyorum .Ama bakıyorum etrafıma ne kadar bencil, kendini düşünen, acımasız ve duygusuz insan var, hepsi el üstünde tutuluyor, seviliyor ve takdir görüyor.
Ben de karar vermiştim, artık kimseye iyilik yapmıycam, kimseye kendimden fazla değer vermyicem diye ama NEEEERRRDEEEE...
Hemen biri bişey istesin,nasıl yapsam, başı sıkışsın dara düşsün, ne yapsam diye düşünüyorum hala. Hatta bana çok kazıklar atan, canımı çok yakan insanlara karşı bile acımasız ve kötü olamıyorum..
Bizim gibiler asla ve asla kötü olamıyor bence. O insanın içinde olacak. İstersek kendimizi paralayalım, yine de değişemeyiz.
Ve hayatımız boyunca, aynı davranışlara ve üzüntülere maruz kalırız...