evliliğime 45 gün kaldı.
ev tuttuk, sadece istediği semt olsun diye, mutfağına iki kişinin zor gireceği bir eve 700 tl kira 1500 depozito ödedik. sevmediğim bir semt, küçücük bakımsız bir ev, ailemden uzak... ama sebep ne? nişanlım öyle istedi...
hadi dedim belki başka yerlerden döner bana, onu bu konuda zorlamayayım mutlu olsun ki o da beni istediğim bir konuda mutlu etsin... evlilik fedakarlık işi ya güya.
gelinlik bakıyoruz, gittik en ucuz diken neresi varsa orayı bulduk... sonuç ne mi? gelinlik paçavra gibi birşey olmuş. şimdi güya düzeltecek diken kadın da bişeye benzeyecek, bekle ki yaz gelsin.
eşya bakıyoruz. ona heveslenme, ben şu renk istemem, ben bunu istemem, şöyle olsun bu olsun şu renk olsun,,, ben bunu beğendim diyorum, gösterdiğim şeye bakmadan onun dışında ne beğendin?? diye soruyor bana. onun dışında beğendiklerimi göstersemde zevklerimiz tutmuyor diye asla düşünmüyor, bakmıyor, görmüyor.
karşındaki insanın mutlu olmasıyla mutlu olmak diye birşey vardır ya, kapısından bile uğramamış.
nişandan beri ne ailem ne ben şu da şöyle olsun demedik, sonrasında da ağzımı açmaya yetkim olmadığını gördüm.
eşya meşya çok mu önemli? eşyayı geçiyor bu noktada mesele. kendimi son derece değersiz hissettiriyor bana. çok üzgünüm. kimseye anlatamıyorum, buraya yazıp rahatladım.