Merhaba arkadaslar
Biraz icimi dokmek ve fikirlerinizi almak icin yaziyorum. Biraz uzun olabilir simdiden kusura bakmayin.
10 aylik bir oglum var ve bu ay çalışmaya basladim. Bu sure zarfinda annemlere cok israr ettim kafalarina girdim ve yasadigim sehirde cocuga bakmalari icin anlastik. Surekli torun bakacak insan degiller zaten sıkıldıkları zaman kv gelir bakar donusumlu yapariz dedim ve ikna ettim. Onlarda kabul etti. Sonrasinda annemler bir sureligine memleketlerine donduler. Haftaya ise baslamam lazim ama gelmek istemiyorlar ve ben ne yapacagimi bilmiyorum.
Asil sorun su ki ablam annemleri göndermek istemiyor. Cunku onun eli ayagi annemler su an maddi manevi her turlu destegi sagliyorlar. Cocugunu annemlerle buyuttu hasta oldu annemler yanimda bi yere gidicek annemler yaninda yani surekli beraberler hala daha oyle. Ben ise 7 yila yakindir yasadigim sehirde tek basima mucadele ettim. Hastalandim cocuguma bakcak kimse bulamadim. Evliligimde sikintilar oldu aman kimse uzulmesin diye bahsetmedim. Cocugumuz olmasi icin sureclerden gectik kimsenin haberi yok herseyi tek basima gogusledim. Hayatimda sadece bir kere bisi istedkm nolur 1 sene cocuguma bakin zaten sonrasinda krese vericem dedim onda bile cok yalvardim. Yine olsa yine yaparim cocugum icin. Ama gel gelelim telefonla konusurken baba ne zaman geleceksiniz ise basliycam dedigim icin bencil ve vicdansiz oldum annesoni babasini dusunmeyen biri oldum. Ama ablam ben onlarsiz yapamam diyip kestirip atiyor. Butun sulalemiz memlekette birsey olsa yardim edecek insan cok benim burda kimsem yok ama ben yine vicdansiz ben yine dusuncesiz oldum.
Simdi siz soyleyin benim bu kadar hakkim yok mu cocugum icin istiyorum bakiciya vermemek icin. Gercekten vicdansizlik mi bu biraz da ben annemim babamin keyfini sursem olmaz mi 1 sene ya sadece 1 sene bende yasasam !!!
gün gelecek çok arayacaksınız sadece soluklarını hissetmek için
