Ben neden bu kadar şanssızım?

26 yaşındayım, hayatta hiçbir şekilde dikiş tutturamadım. Hayatım başka insanlara özenmekle, keşke ben de onlar gibi olabilsem demekle geçti. İşsizim, yalnızım; çirkin olduğumdan ve sosyal fobim olduğundan dolayı ne bir arkadaşlık ne de duygusal bir şey kurabildim hayatımda. Yaşamım yapayalnız geçti. Ben 7 yaşındayken, mutfakta yemek yerken bipolar bozukluk hastası annem kalbine bıçak saplayıp intihar etti. Ortaokulda çalışkan bir öğrenciydim ama çok dayak yedim, çok zorbalık gördüm. Lisede iyi bir lise kazanabildim ama o okulda tek kapalı ben olduğumdan yine çok alay edildim, hocalar da dahil çok dışlandım. Lisedeki sınıf arkadaşlarım hep iyi bölümler kazanırken ben geleceği olmayan, iş imkanı az, kötü bir bölüm kazanabildim. Onu da uzatarak zar zor tamamladım. Şu an babam ve kardeşimle birlikte yapayalnız yaşıyorum. Kimseyle konuşmadan geçiyor günlerim. Defalarca psikiyatrik ilaç tedavisi, ekt vs. aldım. Psikiyatri ilaçları yüzünden robot gibi oldum. Artık dışarı çıkmak bile istemiyorum. Her dışarı çıktığımda mutlu, şakalaşan, sarılan insanlar görüyorum. Benim hiç doğru düzgün yüzüm gülmedi. Hiç onlar gibi olamadım. Üniversitede bile yalnız gezer, kimseyle konuşmaz, insanlardan kaçardım. Ben neden normal insanlar gibi şanslı değilim? Benim hayatım boşa geçti 26 sene. İntihar etmek istedim dün ama korkumdan onu bile gerçekleştiremedim. O kadar korkak ve eziğim ki zaten b.k gibi olan hayatımı sonuçlandırmayı bile beceremiyorum. İleride durumum daha da kötüleşirse ne yapacağım? O zaman da korkaklıktan yaşamaya devam eder, dilencilik yaparım herhalde. Keşke dünya bu kadar adaletsiz olmasaydı. Keşke doğmasaydım...

Ben neden bu kadar şanssızım?​

Bu soruyu kendinize sormaya devam ettikçe çok daha şanssız olursunuz
doğru sorular sorun ve olumlama yapın

halesss_97 .!.:

26 yaşındayım, hayatta hiçbir şekilde dikiş tutturamadım. Hayatım başka insanlara özenmekle, keşke ben de onlar gibi olabilsem demekle geçti. İşsizim, yalnızım; çirkin olduğumdan ve sosyal fobim olduğundan dolayı ne bir arkadaşlık ne de duygusal bir şey kurabildim hayatımda. Yaşamım yapayalnız geçti. Ben 7 yaşındayken, mutfakta yemek yerken bipolar bozukluk hastası annem kalbine bıçak saplayıp intihar etti. Ortaokulda çalışkan bir öğrenciydim ama çok dayak yedim, çok zorbalık gördüm. Lisede iyi bir lise kazanabildim ama o okulda tek kapalı ben olduğumdan yine çok alay edildim, hocalar da dahil çok dışlandım. Lisedeki sınıf arkadaşlarım hep iyi bölümler kazanırken ben geleceği olmayan, iş imkanı az, kötü bir bölüm kazanabildim. Onu da uzatarak zar zor tamamladım. Şu an babam ve kardeşimle birlikte yapayalnız yaşıyorum. Kimseyle konuşmadan geçiyor günlerim. Defalarca psikiyatrik ilaç tedavisi, ekt vs. aldım. Psikiyatri ilaçları yüzünden robot gibi oldum. Artık dışarı çıkmak bile istemiyorum. Her dışarı çıktığımda mutlu, şakalaşan, sarılan insanlar görüyorum. Benim hiç doğru düzgün yüzüm gülmedi. Hiç onlar gibi olamadım. Üniversitede bile yalnız gezer, kimseyle konuşmaz, insanlardan kaçardım. Ben neden normal insanlar gibi şanslı değilim? Benim hayatım boşa geçti 26 sene. İntihar etmek istedim dün ama korkumdan onu bile gerçekleştiremedim. O kadar korkak ve eziğim ki zaten b.k gibi olan hayatımı sonuçlandırmayı bile beceremiyorum. İleride durumum daha da kötüleşirse ne yapacağım? O zaman da korkaklıktan yaşamaya devam eder, dilencilik yaparım herhalde. Keşke dünya bu kadar adaletsiz olmasaydı. Keşke doğmasaydım...

Genişletmek için tıkla...

Hayatınız cok zor geçmiş herkesin duygusal ağırlığı kaldırma seviyesi farklidir anne zaten hayatta en önemli figür ve buradan cok yara alip toparlayamamissiniz kendinizi suclamayin bence psikolojik tedavi alin herkesin zamani farklidir birseyleri yapmak icin hicbirseye gec hissetmeyin genceciksiniz ama aldığınız psikolojik yara sizi öldürmemis ama ilerletmemiste lütfen dunya üzerinde essiz oldugunuzu unutmayın sizden bir tane daha yok hepimizin sınavları farklı kimse pamuklu yollardan gül yapraklariyla gelemiyor Allah yardımcınız olsun

halesss_97 .!.:

26 yaşındayım, hayatta hiçbir şekilde dikiş tutturamadım. Hayatım başka insanlara özenmekle, keşke ben de onlar gibi olabilsem demekle geçti. İşsizim, yalnızım; çirkin olduğumdan ve sosyal fobim olduğundan dolayı ne bir arkadaşlık ne de duygusal bir şey kurabildim hayatımda. Yaşamım yapayalnız geçti. Ben 7 yaşındayken, mutfakta yemek yerken bipolar bozukluk hastası annem kalbine bıçak saplayıp intihar etti. Ortaokulda çalışkan bir öğrenciydim ama çok dayak yedim, çok zorbalık gördüm. Lisede iyi bir lise kazanabildim ama o okulda tek kapalı ben olduğumdan yine çok alay edildim, hocalar da dahil çok dışlandım. Lisedeki sınıf arkadaşlarım hep iyi bölümler kazanırken ben geleceği olmayan, iş imkanı az, kötü bir bölüm kazanabildim. Onu da uzatarak zar zor tamamladım. Şu an babam ve kardeşimle birlikte yapayalnız yaşıyorum. Kimseyle konuşmadan geçiyor günlerim. Defalarca psikiyatrik ilaç tedavisi, ekt vs. aldım. Psikiyatri ilaçları yüzünden robot gibi oldum. Artık dışarı çıkmak bile istemiyorum. Her dışarı çıktığımda mutlu, şakalaşan, sarılan insanlar görüyorum. Benim hiç doğru düzgün yüzüm gülmedi. Hiç onlar gibi olamadım. Üniversitede bile yalnız gezer, kimseyle konuşmaz, insanlardan kaçardım. Ben neden normal insanlar gibi şanslı değilim? Benim hayatım boşa geçti 26 sene. İntihar etmek istedim dün ama korkumdan onu bile gerçekleştiremedim. O kadar korkak ve eziğim ki zaten b.k gibi olan hayatımı sonuçlandırmayı bile beceremiyorum. İleride durumum daha da kötüleşirse ne yapacağım? O zaman da korkaklıktan yaşamaya devam eder, dilencilik yaparım herhalde. Keşke dünya bu kadar adaletsiz olmasaydı. Keşke doğmasaydım...

Genişletmek için tıkla...

Boş moral vermeye çalışmayacağım diğer arkadaşlar gibi.ben adam gibi ne yaşadıysam 26 yaşından sonra yaşadım.sevdiğim erkekler oldu, sevmediklerim daha çok oldu ama yine de birşeyler yaşadık allaha şükür.ama bende de o gelecek kaygısı, hayata anlam bulma arayışı bir türlü geçmedi.yine de verilmiş sadakam varmış ki yine bir miktar hayatımı toparladım.umarim sizde de öyle olur.bazen az da olsa insanın şansı açılabiliyor.o da olmasaydı ne yapardım bilmem. Evet hayat zor, olumlu bakmak kolay değil, iyi birşeyler olsun diye beklemek de hiç kolay değil.bu yüzden hep derim kimse buraya yeni kurbanlar getirmesin.bu şekilde hissedenlerin bile ilk işi bir erkek bulduğunda hemen kendi yaşadıklarını unutup çocuk yapmak oluyor.siz öyle yapmayın bari.kimsenin bu hayata maruz kalmasını istemem.güzel bir yerde değiliz gördüğünüz üzere.

Hayatınız daha başlarındasınız. zor seyler yaşamışsınız ama hayatta oldugumuz her gün bir şeyleri değiştirmek için ümit var demek. bugune kadar yaşadığınız olumsuz seyler yine yasanacak diye bir kaide yok. Bunları geride bırakabilmek onemli. psikolojik destek almak da bazen insanı dışlanmış hissettirir, kotu hissettirir oysa ki nasıl bir yerimiz kırıldığında tedavi oluyorsak kalbimiz kırıldığında da olabiliriz tabii. Siz de sosyalleşmek için bir adım attığınızda sizin de arkadaslarınız olacak. Sizin de karsınıza sizin kalbinizi okuyabilen biri çıkacak. Sonuçta bu yasananların sorumlusu siz değilsiniz neden kendinizi mutsuz olarak cezalandırıyorsunuz? Yeni ortamlara girmeyi deneyin, kurs olur sosyal bir aktivite olur orada yeni arkadaslıklar kurarak ilk adımı atabilirsiniz.

Aysenimi .!.:

Boş moral vermeye çalışmayacağım diğer arkadaşlar gibi.ben adam gibi ne yaşadıysam 26 yaşından sonra yaşadım.sevdiğim erkekler oldu, sevmediklerim daha çok oldu ama yine de birşeyler yaşadık allaha şükür.ama bende de o gelecek kaygısı, hayata anlam bulma arayışı bir türlü geçmedi.yine de verilmiş sadakam varmış ki yine bir miktar hayatımı toparladım.umarim sizde de öyle olur.bazen az da olsa insanın şansı açılabiliyor.o da olmasaydı ne yapardım bilmem. Evet hayat zor, olumlu bakmak kolay değil, iyi birşeyler olsun diye beklemek de hiç kolay değil.bu yüzden hep derim kimse buraya yeni kurbanlar getirmesin.bu şekilde hissedenlerin bile ilk işi bir erkek bulduğunda hemen kendi yaşadıklarını unutup çocuk yapmak oluyor.siz öyle yapmayın bari.kimsenin bu hayata maruz kalmasını istemem.

Genişletmek için tıkla...

Benim toparlayabileceğime dair umudum yok. Diğer insanlarla benim aramda resmen uçurum var. Bu saatten sonra normale gelse de fayda etmez, gençliğim gitti benim. İnsanların güldüğü çağda ben ağlıyordum. Tek istediğim artık bitirebilecek kadar cesarete sahip olmak. Ama bu istek de kabul olmayacak galiba

Canim benim sana kocaman sarilmak istedim .lutfen tedavilerini aksatma. Psikolojin duzeldikce iyi olursun. Calisiyormusun bilmiyorum ama calismiyorsan mutlaka bir ise gir. Orda cevre edinirsin insanlardan kaçma. Herkesin dertleri var inanki dertlerimizin icinde bogulsak hepimiz intihar ederiz. Bana baktiginda yuzumde vucudumda onlarca kusur bulursun. Ama iyi bir meslegim tipi gerçekten guzel yakışıklı olan bir esim ve cok iyi arkadaslarim var. Neden bu ornegi verdim herkeste kusurlar var ama en iyileri bulabilir seni.cirkinim diye dusunme.ve arti artik herkes estetik yaptiriyor. Ben mutsuz oldugum her yerimi yaptirdim. Burnumu dudagimi botoksumu. Dogal yapildiktan sonra gercekten hos duruyor.ama en onmelisi sagligin ve psikilojin.ortamlara gir sinema olur tiyatro olur avmler olur. Onu yen. Sansisizim diye dusunme guzel olumlamalar yap. Guzel dualar et

halesss_97 .!.:

26 yaşındayım, hayatta hiçbir şekilde dikiş tutturamadım. Hayatım başka insanlara özenmekle, keşke ben de onlar gibi olabilsem demekle geçti. İşsizim, yalnızım; çirkin olduğumdan ve sosyal fobim olduğundan dolayı ne bir arkadaşlık ne de duygusal bir şey kurabildim hayatımda. Yaşamım yapayalnız geçti. Ben 7 yaşındayken, mutfakta yemek yerken bipolar bozukluk hastası annem kalbine bıçak saplayıp intihar etti. Ortaokulda çalışkan bir öğrenciydim ama çok dayak yedim, çok zorbalık gördüm. Lisede iyi bir lise kazanabildim ama o okulda tek kapalı ben olduğumdan yine çok alay edildim, hocalar da dahil çok dışlandım. Lisedeki sınıf arkadaşlarım hep iyi bölümler kazanırken ben geleceği olmayan, iş imkanı az, kötü bir bölüm kazanabildim. Onu da uzatarak zar zor tamamladım. Şu an babam ve kardeşimle birlikte yapayalnız yaşıyorum. Kimseyle konuşmadan geçiyor günlerim. Defalarca psikiyatrik ilaç tedavisi, ekt vs. aldım. Psikiyatri ilaçları yüzünden robot gibi oldum. Artık dışarı çıkmak bile istemiyorum. Her dışarı çıktığımda mutlu, şakalaşan, sarılan insanlar görüyorum. Benim hiç doğru düzgün yüzüm gülmedi. Hiç onlar gibi olamadım. Üniversitede bile yalnız gezer, kimseyle konuşmaz, insanlardan kaçardım. Ben neden normal insanlar gibi şanslı değilim? Benim hayatım boşa geçti 26 sene. İntihar etmek istedim dün ama korkumdan onu bile gerçekleştiremedim. O kadar korkak ve eziğim ki zaten b.k gibi olan hayatımı sonuçlandırmayı bile beceremiyorum. İleride durumum daha da kötüleşirse ne yapacağım? O zaman da korkaklıktan yaşamaya devam eder, dilencilik yaparım herhalde. Keşke dünya bu kadar adaletsiz olmasaydı. Keşke doğmasaydım...

Genişletmek için tıkla...

Sevgili üye, her insan değerlidir. Sen de değerlisin. Şu an kendini kötü hissettiğin için dünyaya fazlalık gibi hissediyor olabilirsin ama böyle bir şey yok. Herkesin nasıl nefes almaya hakkı varsa senin de var. Mutsuz hissettiğin için canını değersiz görüyorsun ama böyle bir şey yok.
Annenin yaptığı talihsiz olayla psikolojin sarsılmış ve sonrasında bir şekilde toparlayamamışsın.
Psikiyatriste giderken bir de uyumlu olacağın bir psikolog bulmalısın ve seanslara devam etmelisin diye düşünüyorum, yazdığın bir iki detay kolay atlatılır şeyler değil sadece ilaç ile de düzelmez maalesef... kim olsa senin gibi üzülürdü..
Çirkinliğe gelince kime neye göre, bir kuaför bir iki kıyafete bakar herkes anadan doğma güzel değil. Kendine güvenmediğin için çirkin hissediyorsun..
Okul meselesi ise nice zengin insan var ilkokul mezunu bile değil. Kariyer için evet okul mezuniyet önemli ama her şey değil. Kendine güvenin gelince bunu anlayacaksın..
Sakın intihar etme demenin işe yapamayacağını biliyorum sinir krizi esnasında kendini o düşüncenin işgal etmesine izin verme... 26 çok geç bir yaş değil çoğu insan hayatına 50 sinde başlıyor.. Bir şeylerin yanlış gittiğinin farkındasın çaban var ki bu bir umut... Her şeyi çiçek gibi güzelleştirebilirsin. Ama bu ha deyince sihirli değnek ile olmayacak biraz senin çaban ve zamanla olacak şeyler. Sabredebilirsin ki güçlüsün bu zamana kadar gelebilmişsin.
Biraz doğru yönlendirilmeye ihtiyacın var psikolog ile görüşüp seansları ihmal etmeden bu süreci atlatabilirsin

halesss_97 .!.:

Benim toparlayabileceğime dair umudum yok. Diğer insanlarla benim aramda resmen uçurum var. Bu saatten sonra normale gelse de fayda etmez, gençliğim gitti benim. İnsanların güldüğü çağda ben ağlıyordum. Tek istediğim artık bitirebilecek kadar cesarete sahip olmak. Ama bu istek de kabul olmayacak galiba

Genişletmek için tıkla...

Kız daha dur 26 da ne varmış :) senin şöyle güzel bir psikologa gidip doğru pencereden bakmayı öğrenmen gerekiyor.. ülkede şu an herkes ağlıyor ekonomi rezalet herkes neşe saçmıyor, her evin kapısı kapalı arkasında ne yaşanıyor bilemezsin

freya_ .!.:

Sevgili üye, her insan değerlidir. Sen de değerlisin. Şu an kendini kötü hissettiğin için dünyaya fazlalık gibi hissediyor olabilirsin ama böyle bir şey yok. Herkesin nasıl nefes almaya hakkı varsa senin de var.

Genişletmek için tıkla...

Maalesef insanlar benim gibi gariban, kaybeden olarak doğmuş kişilerin yaşamasına izin vermiyor. Çok ama çok acımasız bir dünyadayız ve kesinlikle adalet yok. Benim almadığım ilaç, psikolojik tedavi vs. kalmadı (şok tedavisi dahil). Onlar yüzünden iyice hissizleştim, robot gibi oldum. Ama iyileşmedim. Hala normal insanlar gibi değilim ben. Olamıyorum da.

halesss_97 .!.:

Maalesef insanlar benim gibi gariban, kaybeden olarak doğmuş kişilerin yaşamasına izin vermiyor. Çok ama çok acımasız bir dünyadayız ve kesinlikle adalet yok. Benim almadığım ilaç, psikolojik tedavi vs. kalmadı (şok tedavisi dahil). Onlar yüzünden iyice hissizleştim, robot gibi oldum. Ama iyileşmedim. Hala normal insanlar gibi değilim ben. Olamıyorum da.

Genişletmek için tıkla...

Kuzucum kimse normal değil, bir bunu kabul edelim. Herkesin bir yarası var kimi kaldırır kimi kaldıramaz.. psikiyatrik tedavi alman güzel ama benim söylediğim yanında psikolog ile terapi alman. Şöyle verim aldığını düşündüğün birini buluncaya kadar gerekiyorsa ara sonra seansları devam ettir.. ruhsal olarak iyileşmek zaman ve emek ister biliyorsun. Sadece haplar da biliyorsun ki iyileştirmez ruhu...
Senin yaşamak için birinin onayına ihtiyacın yok, bu sana verilmiş zaten. Bak ne güzel kendini ifade ediyorsun aklın başında neyin gariban özgüvenin az sadece... kaldı ki potansiyelini küçümseme gelmiş burda insanlara kendini ifade edebiliyorsun. Düşündüğün kadar kötü bir durumda değilsin aslında.. burda saçma sapan konuşan insanlar olduğu halde , linç olma ihtimali olduğu halde intihar deyince gelmiş ifade ediyorsun güzelce kendini.. Cesaretin de var aslında senin sadece harekete geçmen gerekiyor

freya_ .!.:

Kuzucum kimse normal değil, bir bunu kabul edelim. Herkesin bir yarası var kimi kaldırır kimi kaldıramaz.. psikiyatrik tedavi alman güzel ama benim söylediğim yanında psikolog ile terapi alman. Şöyle verim aldığını düşündüğün birini buluncaya kadar gerekiyorsa ara sonra seansları devam ettir.. ruhsal olarak iyileşmek zaman ve emek ister biliyorsun. Sadece haplar da biliyorsun ki iyileştirmez ruhu...
Senin yaşamak için birinin onayına ihtiyacın yok, bu sana verilmiş zaten. Bak ne güzel kendini ifade ediyorsun aklın başında neyin gariban özgüvenin az sadece... kaldı ki potansiyelini küçümseme gelmiş burda insanlara kendini ifade edebiliyorsun. Düşündüğün kadar kötü bir durumda değilsin aslında.. burda saçma sapan konuşan insanlar olduğu halde , linç olma ihtimali olduğu halde intihar deyince gelmiş ifade ediyorsun güzelce kendini.. Cesaretin de var aslında senin sadece harekete geçmen gerekiyor

Genişletmek için tıkla...

Şema terapi, bdt, psikodinamik terapi de aldım. Fayda göremedim. Ama onların hepsi normal insanlar için. Benim gibi üretim hataları için değil. Ben kaybeden olarak doğmuşum. Kendi zihnimde hapis yatıyorum. Keşke başka biri olarak doğsaydım.

halesss_97 .!.:

Şema terapi, bdt, psikodinamik terapi de aldım. Fayda göremedim. Ama onların hepsi normal insanlar için. Benim gibi üretim hataları için değil. Ben kaybeden olarak doğmuşum. Kendi zihnimde hapis yatıyorum. Keşke başka biri olarak doğsaydım.

Genişletmek için tıkla...

Biraz evden çıkıp yürüyüş yapsan kafanı dağıtsan fena olmaz, aşırı odaklanmışsın.

freya_ .!.:

Biraz evden çıkıp yürüyüş yapsan kafanı dağıtsan fena olmaz, aşırı odaklanmışsın.

Genişletmek için tıkla...

Çıkıyorum da bi faydası yok. İnsanların mutluluğunu, arkadaş ilişkilerini görünce daha da kötü oluyorum.

halesss_97 .!.:

26 yaşındayım, hayatta hiçbir şekilde dikiş tutturamadım. Hayatım başka insanlara özenmekle, keşke ben de onlar gibi olabilsem demekle geçti. İşsizim, yalnızım; çirkin olduğumdan ve sosyal fobim olduğundan dolayı ne bir arkadaşlık ne de duygusal bir şey kurabildim hayatımda. Yaşamım yapayalnız geçti. Ben 7 yaşındayken, mutfakta yemek yerken bipolar bozukluk hastası annem kalbine bıçak saplayıp intihar etti. Ortaokulda çalışkan bir öğrenciydim ama çok dayak yedim, çok zorbalık gördüm. Lisede iyi bir lise kazanabildim ama o okulda tek kapalı ben olduğumdan yine çok alay edildim, hocalar da dahil çok dışlandım. Lisedeki sınıf arkadaşlarım hep iyi bölümler kazanırken ben geleceği olmayan, iş imkanı az, kötü bir bölüm kazanabildim. Onu da uzatarak zar zor tamamladım. Şu an babam ve kardeşimle birlikte yapayalnız yaşıyorum. Kimseyle konuşmadan geçiyor günlerim. Defalarca psikiyatrik ilaç tedavisi, ekt vs. aldım. Psikiyatri ilaçları yüzünden robot gibi oldum. Artık dışarı çıkmak bile istemiyorum. Her dışarı çıktığımda mutlu, şakalaşan, sarılan insanlar görüyorum. Benim hiç doğru düzgün yüzüm gülmedi. Hiç onlar gibi olamadım. Üniversitede bile yalnız gezer, kimseyle konuşmaz, insanlardan kaçardım. Ben neden normal insanlar gibi şanslı değilim? Benim hayatım boşa geçti 26 sene. İntihar etmek istedim dün ama korkumdan onu bile gerçekleştiremedim. O kadar korkak ve eziğim ki zaten b.k gibi olan hayatımı sonuçlandırmayı bile beceremiyorum. İleride durumum daha da kötüleşirse ne yapacağım? O zaman da korkaklıktan yaşamaya devam eder, dilencilik yaparım herhalde. Keşke dünya bu kadar adaletsiz olmasaydı. Keşke doğmasaydım...

Genişletmek için tıkla...

Psikiyatri değil de psikolog deneyin.

Sadece yalnız olmadığınızı bilmelisiniz. Turkiyede sağlıklı anne ve babayla büyüyen çocuk sayısı az malesef. Kendiniz için birşeyler yapmalısınız. Halk eğitim kurslarına gidebilirsiniz. Hem arkadaşlarınız olur hem de iş bulmak için birşeyler öğrenirsiniz.

Sosyal fobili biri olarak söylüyorum ki sosyal fobinin en güzel çözümü zorla da olsa titreye titreye, utana sıkıla insanların arasına karışmak. Aralarına karıştıkça başlardaki o utanma sıkılma durumları bitiyor. Başlarda çevreni taklit et sonra zamanla seninde üzerine oturacak sosyallik. Ben çalıştığım kuruma ilk geldiğimde espriyi hep kaçırıyordum ve espri yapamıyordum şuan eskiye nazaran çok daha iyiyim. Ama dediğim gibi başlarda mutlaka kendini zorlaman lazım. Sosyalliği aştıkça diğerleri kendiliğinden gelecek zaten. Düzenli bir iş, düzenli gelir, ortam, özgüven ve yeni tanışacağın insanlar. Hepimizin hayatından türlü türlü zorluklar var, hayata güzel yönünden bak. Herkesin şanslı/şanssız olduğu durumlar vardır.

Yaşadığın olay çok travmatik, bu yüzden böyle oldu sende sorun yok.
İnsan keşke doğduğu yeri, aileyi seçebilse.
Bunu ben de sorguladım ve hala sorguluyorum. Dünyanın düzelip, düzelmeyeceği hakkında, eğer insanlar kendi elleriyle bozmaya çalışmasa düzelecek diyebilirdim ama anladığım insanlar bilerek kaos yaratıyor.
Belki bir gün biraz olsun kötülükten temizlenirse umut var.
Konuşmak istersen her zaman yazabilirsin.

Çok zor şeyler yasamissiniz böyle olmanız o kadar normalki.kendinizi diğer insanlarla kıyaslayarak ben ezigim işe yaramazim demeyin.onlar sizin yasadiklarinizi yasamadi sonuçta siz zor şeyler yaşadınız.oncellikle silkelenin kendinize gelin,daha yolun çok basindasiniz.tedavinizi aksatmayin ve tertemiz bir sayfa açın kendinize,geçmişi unutmak zor ama içinde debelenip durmayın.

halesss_97 .!.:

Benim toparlayabileceğime dair umudum yok. Diğer insanlarla benim aramda resmen uçurum var. Bu saatten sonra normale gelse de fayda etmez, gençliğim gitti benim. İnsanların güldüğü çağda ben ağlıyordum. Tek istediğim artık bitirebilecek kadar cesarete sahip olmak. Ama bu istek de kabul olmayacak galiba

Genişletmek için tıkla...

Senin yaslarda pskikolojik olarak benzer durumdaydim (agir depresyon ve panik atak hastasi, kronik bir hastalik ve üstüne yeme icme bozuklugu) ve o yüzden nacizane fikirlerimi belirtmek isterim:
1. Intihar düsünceyi kafandan bir kere at. Dini inancin yoksa bile, sen aslinda yasamanin son bulmasinin degil de, acinin son bulmasini istiyorsun. Kendini eksleyerek birsey elde etmeyeceksin ama. Sadece elindeki imkanlari tamamen bitireceksin. Bende zamaninda intihar etmeyi planladim. Yalan yok. Ama öyle bir aglama krizine girdim ki, uyuya kalmisim. Ertesi gün elimde birseyler, sismis gözlerle ve silik malyajimla uyandim. Demek ki hala burdaysam vardir bunda da bir hayir deyip gidip dus aldim. Ondan sonra aklima bir daha intihari getirmedim.
2. Baskalari gülerken bende agladim. Imtihan böyleymis. Babami erken kaybettim. Baskalarin hayatiyla benimkini kiyaslamak normal, ama isine yaramiyor. Elinde olanlara bakacaksin. Calisip cabalayacaksin, kendini gelistireceksin. Gerceklerle yüzlesmek böyle.
3. Psikolojik destek almaniz lazim. Acilen hemde. Maddi imkanlariniz yoksa kitaplar okuyun veya Youtube dan Videolar izleyin. Kendinizi gelistirin. Ömür boyu "kurban" rolünde kendinizi görseniz kararlariniz da o yönde olacak ve kendinizi tamamen kaybedersiniz.
4. Kendiniz icin neler istersiniz onu bir düsünün. Ama gercekten sizin ne istediginiz. Baskalarin hayatini zerre kiskanmiyorum, cünkü cogunlugun hedefleri benimkilerle uyusmuyor zaten.
Bugün mutlu bir evliligim, cocuklarim ve iyi bir gelirim var. En önemlisi özgürüm. Simdi siz düsünün: O gün intihar etseydim su anki hayatimi yasamadan gözüm yasli gitmis olucaktim. Kendinize bunu yapmayin olur mu