Ben neden Heyecan duymuyorum?

C

cingenecik

Üye
Kayıtlı Üye
11 Mayıs 2013
17
0
6
Antalya
14 haftalık hamileyim ilk bebeğim ama hiç beklediğim heyecanı duymuyorum beslenmeme olsun hareketlerime olsun sırf gerektiği için dikkat ettiğimi düşünüyorum kimse hamileliğimle ilgili soru sorsun istemiyorum konuyu kapatıyorum hemen. Bu yüzden suçluluk duyuyorum acaba ilgili bir anne olmayacakmıyım??
 
istemediğin bir zamanda mı hamile kaldın.
eşinle aranızda sorunlar var mı? yada eşinin bu konuda tepkileri nasıl?
belkide gelecek kaygısı,kilo alma kaygısı,eşinin seni beğenmeme kaygısı
gibi sebepler senin kafanı çok fazla meşgul ediyordur,
bu sebeplerle hamileliğin keyfini çıkartamıyosun olabilir.
 


evet sanırım eşimin beni beğenmeme kaygısı ya kendimi salarsam koparsak mutsuz olursak ya aldatılırsam aynı şeyleri ailemde yaşadım çocuğumda yaşasın istemiyorum nasılsa çocukda oldu bırakamaz gidemez düşüncelerine kapılmasından korkuyorum
 
ilk öğrendiğim gün çok heyecanlanmıştım ama aradan iki hafta geçti ve kaygılarım ,soru işaretlerim,güvensizliğim kısacası heyecanımı azaltacak her şeyi hissediyorum ama bu kesinlikle şu cevaptan dolayı değil "canım hormonsal değişimden oluyor" :) valla olmuyor tamamen daha öncede hissettiğim ama kendime itiraf edemediğim beklentilerimin karşılanmaması beni dolayısıyla bebişime bakışımı etkiliyor ama sonra Allah sağlık sıhhat versin bize o beni mutlu edecek inşallah diyorum ve bebeğimi seviyorum
 
ben de aynı durumdayım. ilk gün özellikle kan testini beklediğim o yarım saat heyecandan her yerim titriyordu. eşime söyleyene kadarki vakit geçmek bilmedi. sevinçten saatlerce ağladım ama sonra duruldum. sanırım korkuyorum. kalp atışlarını duymadan ona bağlanmaktan daha doğrusu onu kaybetmekten korkuyorum (
 
bende heyecan duyamamıştım. kalp sesini duyduğumda doktor tepkisiz kaldın demişti. ama düşmesinden korktuğum için benimseyemiyordum ben. bence mutlu ol canım hatta bebeğin hala karnında olduğu için birkez daha mutlu ol. kaybetmek o kadar zor ki. eşin seni seviyorsa zaten sorun olmayacaktır. sonuçta taşıdığın onunda bebeği.
 



ben buldumm buldumm biz kadınların kıskançlık beğenilmeme kaygıları varya herşeyi alt üst edebiliyormuş şimdi öyle bir heyecanla bekliyorumki hiç bir tekmesini kaçırmamak için elim karnımda gezer oldum eşime dair düşüncelerim değişmedi ama bu benden kaynaklanmıyor sanırım
 

tebrik ederim sorunların kaynağını bulmak çözmekten daha zordur bana göre demek ki artık çözüm bulman gerekiyor. Benim düşüncelerim hala değişmedi ne yazık ki hatta zor günlerim oluyor ve bana bu günleri yaşatan kimseye de hakkımı helal etmiyorum ne diyeyim.
ben zaten şişman bir birey olduğum için bedensel kaygılarım yok çünkü hep öyleydim ama daha fazla kilo almamak için çaba harcıyorum tabi ki de tek korkum mutsuz bir gebelikten sonra mutsuz bir bebeğimin olması. ;(
 


bunu dönem dönem bende yaşıyorum ama bu senin veya bebeğinin elinde olan bir şey değil yada en azından bende böyle. Ağlayarak uyuduğum günler oluyor bazen düşünüyorumda belkide hatayı en baştan seçimimde yaptım ilk başta çok istedim aldırmayı ben mutsuzken onu nasıl mutlu edeyimki kabulettiremedim. Hayatın tamamıyla değişecek birken iki olan bireylere mahkum olarak hayatımı sürdürücem ama artık bunu düşünüp kendini yıpratmanında bir anlamı yok sanırım
 


canım annelik çok farklı birşey çok zor ömür boyu kurtulamayacağımız bir sorumluluk. :) aileme bakıyorum bilmem kaç yıldır büyüklerine bakıyorlardı. artık yaşlandılar kendileri kocadı ama şimdi de sırf çocukları mutlu olsun diye torunlarına bakıyorlar. bu sorumluluktan mı kaçıyoruz yoksa onların zamanı ve kaygıları ile bizimkiler mi aynı değil bilemiyorum. ama küçücük bir beden var içimizde çiçek gibi yeşeriyor büyüyor sonra doğacak ve onu biz şekillendireceğiz belki çok çok çok yararlı bir evlat olacak belki de tam aksi ama yoğunlukla bizim elimizde herşey. cıvıl cıvıl olacak renk katacak yaşamımıza(çocuk için bunları düşünürken mutlu oluyorum ama birde yaşamın gerçekleri beni üzen insanlar var onlara çok kızgınım onlarda aklıma geldikçe sinirleniyor çıldıracak gibi oluyorum :) )
 
Merhaba canim, ben de senle ayni durumdaydim ve hatta "mutsuz gebe yok mu hic yaa" diye bir topic bile actim :) yasadiklarin cok normal.. Zamanla gecer diyorlar bunu bilemiyorum ama zamanla azaliyor bundan emin olabilirsin. Hamileligimin 14. Haftasindayim hala karnimla konusmuyor, bebegi henuz kisisellestirmiyorum. Bir tane dahi kiyafet vb. Bakmadim. Bunun eksikligini de henuz duymuyorum. Zamana biraktim hersey zamanla azalir... Sonucta sevgisiz ozensiz anneler olmayacagiz.. Kendimizke.klgili hayatimizla ilgili endiselerimiz.var o kadar..

Sevgiler.
 

Tabi zaman geçtikçe insan alışıyor bu duruma daha çok kabulleniyor benimki artık tekmelere başladı dün yüzünü gördüm ultrasyonda parmağını emiyordu o an öyle farklı bi his kapladıki içimi herşeyin herkezin canı cehenneme şunun güzelliğini görmeme yaşamama engel olacak herşey silebilirim diye düşündüm hala zaman zaman olmasaydı diye düşünmüyor değilim ama seninde dediğin gibi zamanla daha farklı düşünüyor insan eminimki doğdukları zaman bu düşüncelerden eser kalmayacak
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

P
Gebelik, yalnızlık ve depresyon
Yorumlar
5
Görüntüleme
429
asell1902
A
  • Soru Soru
Annemle konuşmayarak yanlış yapıyor muyum?
Yorumlar
7
Görüntüleme
562
opheliiaaa
B
GEBELİK MACERAM
Yorumlar
13
Görüntüleme
2K
BallYilmaz123
B
hamilelik kalma serüvenim
Yorumlar
0
Görüntüleme
321
asiliris
BEBEK HAREKETLERİ
Yorumlar
15
Görüntüleme
903
festina lente
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…