- 10 Şubat 2013
- 516
- 577
- 123
Ben Seninle Evliyim, Annenle Değil!
Kocamı kaybettim.
Hemde tamamen bir daha göremeyeceğim yüzünü.
Ellerimin arasında can verdi, beni bırakıp öte dünyalara gitti.
Kıymetini bilemedim. Sevdim, çok sevdim ama sevgimi göstermedim.
Öyle öğrettiler bize sevdiğini belli ettin mi kocan havalara girer, erkek adama çok yüz vermiyeceksin dediler.
En çok da annem böyle derdi. Çocukluğum bu telkinlerle geçti.
Dinledim bende onları en çok da annemi, sevgimi göstermedim kocama, içten içe sevdim hep onu.
Bir de sevgimi göstermememin yanında asi davrandım kocama.
Asiydim ona karşı, başkaldıran kadın!
Onun dediği değil benim dediğim olmalıydı. Hep bu yolu izledim.
Bağırdım çağırdım her seferinde dediğime getirttim.
Benim dediğim olmalıydı tabi, öyle güçlü olacaktım karşısında.
Hep böyle derdi annem, kocanı parmağında oynatacaksın, onun değil senin sözün geçecek, geçecek ki kıymetli olasın.
Bir günden bir güne kocana saygı duymalısın demedi, sesini kocana yükseltme ki, sesin gibi aranızdaki mesafe de yükselmesin demedi.
Benim böyle hırçınlıklarımla geçti günlerimiz.
Çok üzdüm onu.
Ne zaman kavga etsek annemi arardım.
O da beni bir güzel doldururdu. Bende o dolduruşla hareket eder, gönül kırardım.
Kırılırdı, üzülürdü yinede beni kırmazdı.
Ama benim gözlerim kördü o zamanlar gerçeği göremiyordum, ille yokluğunu hissetmem lazımmış anlayabilmem için.
Anladım ama şu an kocam yanımda yok.
Kayınvalidem o da büyük bir sorundu hayatımda.
Küçükken annemden hep dinlerdim. Babaannem anneme çok çektirmiş, kaynanalar hep öyleymiş.
Hepsini kaynar kazana atmak lazımmış.
Annem değer vermiş, değer görememiş.
Ben değer vermemeliymişim ki değer görebileyim.
Babaanneme düşman olmuştum, yüzünü görmek istemezdim, hiç sevmeyede çalışmamıştım onu.
Sevilmeyi hak etmiyordu gözümde, annemi mutsuz ediyordu çünkü.
Bütün kaynanalara düşman oldum, en çokta kendiminkine.
Bende değer vermedim annemin dediği gibi. Değer görebileyim diye.
Emek vermedim, karşılık bekledim yani.
Bu durumdanda en çok kocam etkilendi hep iki kadın arasında kaldı.
Yıprandı, hırpalandı. Kalbi dayanamadı. Gencecik yaşında kalp krizine mağlup oldu.
Son sözleri hala kulaklarımda.
Yanlış yolu izledin dedi. Hep annen aramızdaydı. Senle değil de annenle evliydim sanki.
Senin bedenin yanımdaydı ama annenin ruhu düşünceleri dolduruyordu bedenini.
Annenden sana bir türlü ulaşamadım, anneni aşıp gerçek sana kavuşamadım.
Mutsuz oldum, mutsuz olduk.
Sana kalbim kırık göçüyorum, hem de çok kırık..
Dedi ve gözlerini kapadı.
Dün gibi o an, hala aklımda.
Kırık gönderdim kocamı.
Mutlu edemedim onu, mutlu olamadık.
Bıraktı beni.
O kalbi kırık uzaklaştı benden, ben ise ruhum yaralı kaldım, hasretiyle!
Gülşah D.
Kocamı kaybettim.
Hemde tamamen bir daha göremeyeceğim yüzünü.
Ellerimin arasında can verdi, beni bırakıp öte dünyalara gitti.
Kıymetini bilemedim. Sevdim, çok sevdim ama sevgimi göstermedim.
Öyle öğrettiler bize sevdiğini belli ettin mi kocan havalara girer, erkek adama çok yüz vermiyeceksin dediler.
En çok da annem böyle derdi. Çocukluğum bu telkinlerle geçti.
Dinledim bende onları en çok da annemi, sevgimi göstermedim kocama, içten içe sevdim hep onu.
Bir de sevgimi göstermememin yanında asi davrandım kocama.
Asiydim ona karşı, başkaldıran kadın!
Onun dediği değil benim dediğim olmalıydı. Hep bu yolu izledim.
Bağırdım çağırdım her seferinde dediğime getirttim.
Benim dediğim olmalıydı tabi, öyle güçlü olacaktım karşısında.
Hep böyle derdi annem, kocanı parmağında oynatacaksın, onun değil senin sözün geçecek, geçecek ki kıymetli olasın.
Bir günden bir güne kocana saygı duymalısın demedi, sesini kocana yükseltme ki, sesin gibi aranızdaki mesafe de yükselmesin demedi.
Benim böyle hırçınlıklarımla geçti günlerimiz.
Çok üzdüm onu.
Ne zaman kavga etsek annemi arardım.
O da beni bir güzel doldururdu. Bende o dolduruşla hareket eder, gönül kırardım.
Kırılırdı, üzülürdü yinede beni kırmazdı.
Ama benim gözlerim kördü o zamanlar gerçeği göremiyordum, ille yokluğunu hissetmem lazımmış anlayabilmem için.
Anladım ama şu an kocam yanımda yok.
Kayınvalidem o da büyük bir sorundu hayatımda.
Küçükken annemden hep dinlerdim. Babaannem anneme çok çektirmiş, kaynanalar hep öyleymiş.
Hepsini kaynar kazana atmak lazımmış.
Annem değer vermiş, değer görememiş.
Ben değer vermemeliymişim ki değer görebileyim.
Babaanneme düşman olmuştum, yüzünü görmek istemezdim, hiç sevmeyede çalışmamıştım onu.
Sevilmeyi hak etmiyordu gözümde, annemi mutsuz ediyordu çünkü.
Bütün kaynanalara düşman oldum, en çokta kendiminkine.
Bende değer vermedim annemin dediği gibi. Değer görebileyim diye.
Emek vermedim, karşılık bekledim yani.
Bu durumdanda en çok kocam etkilendi hep iki kadın arasında kaldı.
Yıprandı, hırpalandı. Kalbi dayanamadı. Gencecik yaşında kalp krizine mağlup oldu.
Son sözleri hala kulaklarımda.
Yanlış yolu izledin dedi. Hep annen aramızdaydı. Senle değil de annenle evliydim sanki.
Senin bedenin yanımdaydı ama annenin ruhu düşünceleri dolduruyordu bedenini.
Annenden sana bir türlü ulaşamadım, anneni aşıp gerçek sana kavuşamadım.
Mutsuz oldum, mutsuz olduk.
Sana kalbim kırık göçüyorum, hem de çok kırık..
Dedi ve gözlerini kapadı.
Dün gibi o an, hala aklımda.
Kırık gönderdim kocamı.
Mutlu edemedim onu, mutlu olamadık.
Bıraktı beni.
O kalbi kırık uzaklaştı benden, ben ise ruhum yaralı kaldım, hasretiyle!
Gülşah D.
