Etik olarak kısırlaştırmanın yanlış bir tarafı yok. Boş geçen her kızgınlık = dişi kedide %20 rahim ve yumurtalık kanseri riskini artırıyor. Erkek kedide de aynı şekilde testis kanseri riskini. Ayrıca kızgınlığa girdikleri zaman huzursuz oluyorlar, kapana kısılmış hissediyorlar. Evde yaşayan bir hayvanın üreme içgüdüsünü sürdürmek fizyolojik ve psikolojik bir işkencedir. Hayvanları kendimiz gibi düşünmemeliyiz. Onlar çoğalma içgüdüsü gereği çiftleşiyor. Her doğan 4-5 yavruyu sahiplendirebilecek miyiz? Hadi sahiplendirdik, kaçıncı batından sonra dur diyeceğiz? Erkek kedide özellikle, sokağa kaçıp dişi kedileri hamile bırakmak isteyecek ancak sokakta yaşayamayacak bir hayvan ise, bu durumda ne yapacağız?
Hayvan kısırlaştırmanın etiği değil, bu kısırlaştırmanın hijyenik ve sağlıklı bir ortamda, hayvanın canına zarar vermeden yapılmasının etiği tartışılabilir ancak. Bu şartlar sağlandıkça sokak hayvanını sahiplenen birinin yapabileceği en doğru davranış hayvanını kısırlaştırmaktır.