Zorladıysa baştan izin vermemesi gerekirdi. Şimdi de şey düşünüyor, ben dizimin dibinde otur demiyorum hani başka yerde hayat kurarsın. Aslında bir yerde konu şu, gerçekten çok değişken davranıyor. Gerçekten bir dediği bir dediğini tutmuyor. Sabah kahvaltı konusunda bir şey demeyen insan aynı akşam benzer bir konuda kızıyor. Bir zaman sonra insan nasıl davranacağını da bilemiyor.
valla bence ikiniz de tuhafsınız. yeni mezun olmuş gibi değil de bu yaşına kadar annenle ilk kez tanışmış gibisin. O da aynı şekilde. Kahvaltı olayı çok ilgin. Kahvaltı menüsü nedir ya koyarsın kim ne yerse farklı olarak alır gelir masaya. Sizin aranızda farklı sorunlar varmış önceden de. Yani önceden de anne kız değilmişsiniz siz.Arkadaşlar günaydın.
Konu biraz uzun, okuyanlara teşekkürler. Ama lütfen taşlamayın. Sonuçta bu konu önemli.
Mezun oldum ve yeniden annemle beraber yaşamaya alışamıyorum. Kısıtlayan birisi falan değildir asla, ama alışamıyorum işte. Artık “ben” değil, “biz” olduğumuzu kabul edemiyorum nedense.
Annemle bu aralar bayağı tartışıyoruz. Konu beraber dışarı çıkmamamız. Haftada iki gün çalışmıyor, o iki gün de evdeyiz yani kendisini bırakıp dışarı çıkma durumum da olmuyor. Hatta kendisi spora vs gidiyor. Ben özellikle kendisi işteyken dışarı çıkarım eğer çıkarsam. Çünkü bir kere sinema bileti almıştım o işteyken, ama o eve bana söylemeden erken gelmişti ve çok kötü atışmıştık
Ev işleri konusundaki sorumluluklarımı aksatmıyorum yani aksatsam böyle düşünüyor diyebilirim ama böyle bir şey de yok. Mesela ev işi yapmadığım gün dışarı da çıkmıyorum, sonuçta iş yapmayıp dışarı çıkmak olmaz.
En son dün akşam çok kötü bir kavga ettik. Geldiğinden bu yana (Haziran sonunda mezun olup Türkiye’ye geldim) saydım 4 kere dışarı çıktık ve bu durum beni çok yaralıyor dedi, daha ben cümlemi bitirmeden odamın kapısını çarpıp gitti. Hani sevgililer yapar ya kavga ederken telefonu yüze kapatırlar konuşurken, aynen öyle oldu. Tamam haklı, ama böyle sevgili gibi davranması bence onu haksız duruma düşürüyor. Oturup güzelce konuşsak aslında sorun çözülür.
Neden dışarı çıkmıyorsun derseniz, annemde genel bir tatminsizlik görüyorum. Mesela evde temizlik yapıyorum, çok beğeniyor sağol diyor falan ama kavga ettiğimizde “sen zaten pissin” e dönüyor. Ya da mesela anneanneme gidip 2 saat oturduğumda bana “görev gibi yapıyorsun” diye bağırıp ağlamıştı. Şimdi mesela dışarı sürekli çıkarsak bir gün çıkmadığımda aşağıda eklediğim şeyin olmasından korkuyorum. Yani zaten yaptıklarımla da tatmin olmadığını hissediyorum, o zaman da bir şey yapasım gelmiyor.
Bazen de çok müdahaleci davranıyor bu da rahat davranmamı engelliyor. Daha çok şey var da çok uzatmak istemedim.
Ya da bazen bir dediği bir dediğini tutmuyor. Evle alakalı bir karar veriyoruz mesela, o karara kendi uymuyor. Dün sabah kendine kahvaltı hazırlamıştı mesela normalde beraber yaparız ki hiç sorun etmedim, bana şey dedi belki sen başka bir şey yemek istersin sonuçta benim belirlediğim bir menüyü yemek zorunda değilsin diye yapmadım (ki önceki gece konuşmuştuk sabah spora gidecekti geldiğinde kahvaltı edecektik, o yüzden ben hiçbir şey yemedim). Aaa dedim olur mu falan. Sen kibar kızsın söyleyemezsin dedi. Akşam yanılmıyorsam yediye geliyordu, bir yemek yapmış çok güzel koktu dedim yiyebilir miyim çok da açtım çünkü. Delirdi. Ne demek yiyebilir miyim, çok bireysel takılıyormuşum, neden “yiyeceğiz” demiyormuşum. Kavga ettik tabii. Yemin ediyorum soracağıma pişman oldum. Ya da geçen hafta dolapta yemek göremedim, bir dışarı çıkıp geleceğim dedi bir buçuk saat gelmedi ben de acıktım, bişey yaptım ama çok kızdı, kahvaltıyı ayrı etmemiz bana bu hakkı vermezmiş.
Açıkçası kışın buraya geldiğimde sinir krizi geçirmişti, dolayısıyla pek bir şey söylemek de istemiyorum. Sinir krizinin nedeni ise kendi kendine her şeye yetişmeye çalışıp sonra da “her şeye yetişemiyorum” diye strese girmesi. Kaldı ki ben ondan böyle bir beklenti içinde de değilim. Mesela şey dedi, “ben iki gün mesela hiçbir şey yapmak istemeyeceğim, kitap okumak isteyeceğim sadece” tamam dedim ben bir beklenti içerisinde değilim ki, her şeyimi kendim yapıyorum. Anlamıyorum. Ya da son bir örnek. Babam bir şeye söz vermişti ama yapmadı. Annem de direkt “biliyorum benim yapmam yönünde bir beklentin var bekleme anneannen dedenden de isteme ayıp” dedi durdu. Kaldı ki öyle bir beklentim de yoktu. Sonuçta da babamla konuştum o istediğim şeyi yaptık.
Sorum şu, bencil olmamayı nasıl öğrenebilirim? Mevzu aslında şu, bir kere “evet” dersem artık kendim olamamaktan korkuyorum. Artık her şeyi boşverip her fırsatta dışarı çıkalım desem beni affeder mi?
Ya burçlar çok etkiler mi bilmiyorum da ikizler burcu. Ben terazi.
Hayır yani mesela o gün omlet yapmıştır ikimize ama ben omlet yemek istememişimdir, bunun olmasını istememiş ki hiç öyle yapmadım, sofrada ne varsa onu yedim hep.
diyorum ya annen çok garip davranmış. babandan boşandı sanrım ve hayatı boyunca hep yalnız kalmış ve sanki birilerinin boşluğunu yaşamış ama hiç bir şekilde nasıl doldurulur bilememiş. herkesin kızı/oğlu mezun olup geliyor kaldıkları yerden devam ediyorlar. sizin durum çok garip
Annem babam ayrı. Annem bekar. Ya ben beklentilerine kızmıyorum ama yukarıda yazdığım gibi ve hatta konuya eklediğim karikatürdeki gibi olmasından korkuyorum. Bir de aynı evde çok geçinemiyoruz
O zaman annen haksız butavır insanı yorar bıktırır size sevgilisi gibi davranıyor Bildigin bu tripler ne böyle
Eşler de bu şekilde dengesiz olmaz. Olursa da boşarsın ama anne bu. Boşama şansın yok. O dönem zorlanacağını düşünmemiş olabilir. Belki şu an bile farkında değil. O yüzden bir uzmana danışmanınızı tavsiye ettim. Bu ayrılıktan önce nasıldı mesela davranışları. Bir de senden bağımsız olarak bambaşka bir psikolojik sorunu da olabilir. Ben olsam durumu ciddiye alırdım.
Dedigim gibi anneniz yalniz yasamaya alismis. Kafasina gore takilip yasarken simdi siz dahil olmussunuz hayatina. Tam tek kisi yasamaya alismisken, yeniden iki kisilik duzene alismak o yaştan sonra agır gelmis olabilir ona. Ozgurlugu kısıtlanmiş hissediyor olabilir. Yalniz yasarken birden eve bir kisi gelince ister istemez sorunlar olabilir.
İnşallah öyle olur çünkü ben gerçekten ona bağımlı yaşamıyorum. Hatta baksanıza kendi rahatsız olmuş ayrı olmamdan
Ona bagimli yasamiyorum demisdiniz ama mesela calismafigi o iki gun annenizle disari cikmak istiyorsunuz. Belki o tum gun calistigi icin hafta sonu evinde gecirmek istiyor olabilir. Eskiden ne bulirsa onu yerken simdi kendini yemek yapmak zorunda hissediyor olabilir. Ne pisirecegim derdi bile insani bazen yoruyor. Sizi de anliyorum ama annenizi de.
Hayır hayır kesinlikle haklısınız şunu demek istemiştim. Mesela izin günlerinde hep evdeyiz hani ben onu bırakıp dışarı çıksam benle çıkmak istemiyorsun siteminde haklı, ama özellikle o işteyken çıkıyorum yalnız başıma
Bir de cok ince dusunmemeyi deneyin. Onu denediniz mi? Cikmak isterseniz cikin, evde olmak isterseniz evde kalin. Hayati annenize endeksli yasamayin, alistirmayin o sekilde olmaya. Bir de onu deneyin.
Ben zaten böyle yapmıyorum. Mesela o kendi aktivitelerine bakıyor, ben de kendiminkine. O spora gidiyor, komşulara filan gidiyor. Yaptığım da genelde evde dizi izlemek ya da o işteyken avm falan gezmek. En fazla babama gidiyorum bazen. Bu kadar. Ama aile buluşmalarına tabii ki beraber gidiyoruz yani o kadar da değil. Anneme endeksli yaşamıyorum zaten ama işte insanın kafası karışıyor işin ucunda anne olunca
Mezun olduktan sonra 10 ay kadar ailemle kaldım aynı sorunları yaşadım . Bu aslında ondan değil sizden kaynaklanıyor. En azından bizde durumun öyle olduğunun farkına vardım sonradan. İçinde yaşarken anlayamıyorsunuz. Aitlik hissetmiyordum hiç. Ben de kurabiye yapabilir miyim diye sormuştum da ağlamıştı :) Ya da dışarı çıkıyordum gizli saklı değil ama haber vermek , geleceğim saati konuşmak, aklıma bile gelmiyordu. İnsan yalnız yaşayınca farkında olmadan bireyselleşiyor fazlaca. Bir gün geç geldim beni beklemiş . Önce kavga ettik saat kaç diye . Ardından sarıldı bana sımsıkı ağladı hislerini anlattı ne kadar kaygılandığını ondan koptuğumu düşündüğünü bir haber vermenin zor olmaması gerektiğini vs vs. Ben de neden böyle davrandığımı anlattım o gece sarılıp ağlaştık. Ve birbirimizi anladık. Ben onu haberdar etmeyi o beni sıkboğaz etmemeyi öğrendi. Zaten 10 ay sonra iş için evden ayrıldım. Belki siz de bir şeyler bulursunuz kendinize benim yaşadıklarımdan .Arkadaşlar günaydın.
Konu biraz uzun, okuyanlara teşekkürler. Ama lütfen taşlamayın. Sonuçta bu konu önemli.
Mezun oldum ve yeniden annemle beraber yaşamaya alışamıyorum. Kısıtlayan birisi falan değildir asla, ama alışamıyorum işte. Artık “ben” değil, “biz” olduğumuzu kabul edemiyorum nedense.
Annemle bu aralar bayağı tartışıyoruz. Konu beraber dışarı çıkmamamız. Haftada iki gün çalışmıyor, o iki gün de evdeyiz yani kendisini bırakıp dışarı çıkma durumum da olmuyor. Hatta kendisi spora vs gidiyor. Ben özellikle kendisi işteyken dışarı çıkarım eğer çıkarsam. Çünkü bir kere sinema bileti almıştım o işteyken, ama o eve bana söylemeden erken gelmişti ve çok kötü atışmıştık
Ev işleri konusundaki sorumluluklarımı aksatmıyorum yani aksatsam böyle düşünüyor diyebilirim ama böyle bir şey de yok. Mesela ev işi yapmadığım gün dışarı da çıkmıyorum, sonuçta iş yapmayıp dışarı çıkmak olmaz.
En son dün akşam çok kötü bir kavga ettik. Geldiğinden bu yana (Haziran sonunda mezun olup Türkiye’ye geldim) saydım 4 kere dışarı çıktık ve bu durum beni çok yaralıyor dedi, daha ben cümlemi bitirmeden odamın kapısını çarpıp gitti. Hani sevgililer yapar ya kavga ederken telefonu yüze kapatırlar konuşurken, aynen öyle oldu. Tamam haklı, ama böyle sevgili gibi davranması bence onu haksız duruma düşürüyor. Oturup güzelce konuşsak aslında sorun çözülür.
Neden dışarı çıkmıyorsun derseniz, annemde genel bir tatminsizlik görüyorum. Mesela evde temizlik yapıyorum, çok beğeniyor sağol diyor falan ama kavga ettiğimizde “sen zaten pissin” e dönüyor. Ya da mesela anneanneme gidip 2 saat oturduğumda bana “görev gibi yapıyorsun” diye bağırıp ağlamıştı. Şimdi mesela dışarı sürekli çıkarsak bir gün çıkmadığımda aşağıda eklediğim şeyin olmasından korkuyorum. Yani zaten yaptıklarımla da tatmin olmadığını hissediyorum, o zaman da bir şey yapasım gelmiyor.
Bazen de çok müdahaleci davranıyor bu da rahat davranmamı engelliyor. Daha çok şey var da çok uzatmak istemedim.
Ya da bazen bir dediği bir dediğini tutmuyor. Evle alakalı bir karar veriyoruz mesela, o karara kendi uymuyor. Dün sabah kendine kahvaltı hazırlamıştı mesela normalde beraber yaparız ki hiç sorun etmedim, bana şey dedi belki sen başka bir şey yemek istersin sonuçta benim belirlediğim bir menüyü yemek zorunda değilsin diye yapmadım (ki önceki gece konuşmuştuk sabah spora gidecekti geldiğinde kahvaltı edecektik, o yüzden ben hiçbir şey yemedim). Aaa dedim olur mu falan. Sen kibar kızsın söyleyemezsin dedi. Akşam yanılmıyorsam yediye geliyordu, bir yemek yapmış çok güzel koktu dedim yiyebilir miyim çok da açtım çünkü. Delirdi. Ne demek yiyebilir miyim, çok bireysel takılıyormuşum, neden “yiyeceğiz” demiyormuşum. Kavga ettik tabii. Yemin ediyorum soracağıma pişman oldum. Ya da geçen hafta dolapta yemek göremedim, bir dışarı çıkıp geleceğim dedi bir buçuk saat gelmedi ben de acıktım, bişey yaptım ama çok kızdı, kahvaltıyı ayrı etmemiz bana bu hakkı vermezmiş.
Açıkçası kışın buraya geldiğimde sinir krizi geçirmişti, dolayısıyla pek bir şey söylemek de istemiyorum. Sinir krizinin nedeni ise kendi kendine her şeye yetişmeye çalışıp sonra da “her şeye yetişemiyorum” diye strese girmesi. Kaldı ki ben ondan böyle bir beklenti içinde de değilim. Mesela şey dedi, “ben iki gün mesela hiçbir şey yapmak istemeyeceğim, kitap okumak isteyeceğim sadece” tamam dedim ben bir beklenti içerisinde değilim ki, her şeyimi kendim yapıyorum. Anlamıyorum. Ya da son bir örnek. Babam bir şeye söz vermişti ama yapmadı. Annem de direkt “biliyorum benim yapmam yönünde bir beklentin var bekleme anneannen dedenden de isteme ayıp” dedi durdu. Kaldı ki öyle bir beklentim de yoktu. Sonuçta da babamla konuştum o istediğim şeyi yaptık.
Sorum şu, bencil olmamayı nasıl öğrenebilirim? Mevzu aslında şu, bir kere “evet” dersem artık kendim olamamaktan korkuyorum. Artık her şeyi boşverip her fırsatta dışarı çıkalım desem beni affeder mi?
