Kızlar Tekrar Merhaba,
Hepinize çoooook teşekkür etmek istiyorum. Tam ihtiyacım olan zamanda yanımda oldunuz, dinlediniz, anladınız, fikirlerinizle katkıda bulundunuz kısacası beni normal ayarlarıma getirdiniz. İyi ki varsınız. Bana çok güzel şeyler söylediniz, mutlu ettiniz.
Sizlerle yazışınca ben rahatladım ve nihayet içimden geldi ve ona bir mail attım. Sorgulamadım, kızmadım sadece duygumu paylaştım. Ve O da sağ olsun bana uzuunca bir yanıt yazmış. Ayrıntılarıyla iş programını anlatmış. Çok yorulduğunu ve araya başka görüşmeler alırsa bunun odağını dağıttığını ve görüşülen kişiye de hakkıyla ilgi gösteremediği için ayıp olduğunu söylemiş. Sımsıcak yazmış, çok zarif anlatmış.
Ne oldu biliyor musunuz, oturdum ağladım inanın. Niye mi? Bunu neden iletişimde olduğumuz herkesle yapamıyoruz diye düşündüm. Biliyorsunuz ben üzülmüştüm ona sitem etmiştim. O da sorgulanmaktan rahatsız olmuştu. Bu gerginlik devam etse aradaki bağ kopardı(sanal da olsa bir bağ oluyor malum). Bir daha yazmak içimizden gelmezdi. Ama kırılmadan, kızmadan sadece duygularımızı paylaşınca birbirini anlamaya ve hak vermeye başlıyorsun. O zaman da ilişkiler devam ediyor, aradaki iletişim güçleniyor. Ama işte her zaman ve herkesle olmuyor.
Ha önceden olsa neden daha yakın olamıyoruz diye de ağlamaya devam ederdim.:) Ama artık sayenizde kendime format attım ve beklentimi azaltmaya ve zamanla sıfırlamaya karar verdim. Yani bu devirde edepli, kültürlü, hoş sohbet birini bulmuşken, ne yapayım sevgilim olmasa da sanal arkadaşım olur. Ben de bunun değerini bilirim. Zira farklı insanlar sıradan hayatlar yaşamadıkları için çekiciler. Hayattaki mücadeleleriyle sürekli kendilerini besliyorlar. Bu nedenle onlara yakın olmak istiyoruz sanırım, onlarla yükseliyoruz. Haliyle bu insanlardan da vasat birey davranışı beklemek doğru değil diye karar ettim.:)
Yani işin özü yalnız bir kadın olarak sınırlarının içinde yaşamak gerçekten zor. İnsan her an ayağının kayması tehlikesinin farkında olmalı ama insanız işte…