Kizlar oldum olasi anneme hep sorunluydum. Cocuklugumdan beri.. sucum neydi bende bilmiyorum. . Ikimizde kucuktuk. Hatirladigim en net hatiram şu : erkek kardesimle kaldigim odada iki yatak vardi. Annem hep onu kucagina basar oyle uyurdu.. halbuki kardesimle aramizda sadece bir yas vardi.. ama bi kere bile beni koynuna alip uyudugunu hatirlamam.. soguk taslarin uzerine yatardim ki hasta olayimda annem bana sarilip uyusun diye
(( Ama cook kiymetli oglunu hep benden once tuttu... kardesimu aslında seviyordum ben ama annemin bu herşeyde onu kayirmasi sayesinde icimde bi kiskanclik oldu. . Neyse yirmi bes yasindayim su an kardesimle aram iyi ama annemin yaptiklarini asla unutamuyorum. Arkadaşım annemle arkadaş gibiyim dedi mi hayret dolu gozlerle bakiyirdum... oss ye girecegim sabah kahvaltida kazanamaz miyim ki dedim diye kazanamazsin diyerek kafama tabak firlatti.. sinavdan once hastaneye uyuşturucu igneye gittim tabiki olmadi.. gelinimi senden cok daha fazla seviyorum senden daha kitmetli sen kiytirik bi memursun o koskoca doktor dedi....
Evime bi kere geldi onda da esime dedi ki arada dovmen normal insan çileden cikarsa napsin dedi...
Simdi acikca söyleyeyim kizmayin ama benim kalbimde ona karsi oyle aman aman bir sevgi yok....... ona pek düşkünlüğüm yok..
Size iki sorum var :
Evime gelmrk istiyor yine.. bi yandan evet diyeyim diyorum bi yandan da bana yaptiklarini unutamıyorum. Onu girdugumde hep icimi acitam seyleri hatirliyorum.. iyi olmuyorum..
Asil sorum şu : bi psikoloji kitabında okumustum anne sevgisini fazla alamayan cocuklar kendileri anne olduklarında cocuklarinida sevemezler diyordu.. cunku hep o yaraya dokunurlar diyordu..
Asil bu kafama cok takılıyor korkuyorum hamileyim ama cok korkuyorum ya annem gibi olursam ya o tez dogruysa........