Benim de duygularım var. İnsanım ya hani...

alwayswish .!.:

Derdinizin kaynağını anlayamadım.
Mesela evli misiniz, aileniz mi, arkadaşınız mı canınızı sıktı? Genelden özele doğru yazarsanız daha iyi yardım görürsünüz. Bir de içinden çok çıkılmaz durumda hissediyorsanız psikolojik destek görmeniz daha yararlı olur.

Genişletmek için tıkla...

Mievento .!.:

İyi geceler tanımadığım insanlar, bu yazıyı yazma amacım sadece kendimi rahatlatmak. Arada girer içimi boşaltırım diye siteye üye oldum. Öyle çaresizim ki, çevremdekiler anlatsam da anlamaz. Kendimi çok değersiz hissediyorum. Çok yalnızım. Kimsenin beni sevmediğini hissediyorum. Çöktüm. Bir ortama girdiğimde insanlara rahatsızlık verdiğimi düşünüyorum. Benden nefret ediyorlar sanki. Hiç kimseden değer görmüyorum. Yanlış anlamayın. Kötü bir insan da değilim. En azından çevremdekilere baktığımda iyi bir insan olduğumu düşünüyorum. Hayvanları severim. Kitap okurum. Şiir okurum. Yardım etmeyi çok severim. En çok da çocukları severim. Yaşlı insanları dinlemeyi severim. Çok iyi sır tutarım. Bir insanı kırdığımda gece boyunca uyuyamam. Özür dilemekten asla utanmam. Kimseye maddi yönden bağımlı değilim. Başarılı bir insanım. Mecburiyetten ailemden ayrı yaşıyorum. İstesemde onlarla yaşayamam. Ve çok acınası ama 1 sokak ötemde oturuyorlar. Görüştüğüm hiçbir arkadasım da yok. Çok bunaldım. Cidden inançsız biri olsam kendimi öldürürdüm. Yaşadığım şeyleri buraya yazmaya bile cesaretim yok malesef. Dayanamıyorum artık. Bir şeylere sabretmekten çok yoruldum. Sırf üzülmesinler diye birilerine mutlu görünmekten çok yoruldum. Yaşamam için hiç bir sebebim yok. Artık İnsanların sevilmeye değer olduğunu düşünmüyorum. Ailemden bile git gide uzaklaşıyorum. Beni bu hayattan kurtarmak için ailemin de elinden hiç bir şey gelmez.Bu hayatı yaşamayı hakedecek ne yaptım bilmiyorum. Aynaya baktığımda karşımda gördüğüm ama kimsenin görmek istemediği o masum çocuğa üzülüyorum. Gerçekten hayatta bazı yerlere bizi yaptığımız hatalar sürükler ya hani. Ben bu hayata sürüklendiğimde, yaşıtlarım sokaklarda ip atlayıp, seksek oynuyordu. Bir çocuk ne kadar büyük bir hata yapabilir? Bazı insanlar seçim ve hata yapamadan kendini çıkmazda buluveriyor malesef. Öyle yıprandım ki en haklı olduğum yerlerde bile kendimi savunamaz oldum. Dayanamıyorum artık. İnsanların bencillikleri tüketti beni. İnsanların gerçek yüzlerini gördükten sonra mesafeli olmayı denedim bu defa da arkamdan konusmalarını kaldıramıyorum. Kendimi çok güçsüz, kırılgan hissediyorum. Her şeye ağlıyorum. Her gece ağlıyorum. İnanın bu yazıyı bile ağlayarak yazıyorum. Her gün her gün aynı şeyleri sırf zorunda olduğum için yapıyorum. Bir gün daha bittiğinde yarına çıkmamak için dua ediyorum. Daha çok gencim ama ölmek için geç kalmış hissediyorum. Bu kadar genç yaşta ne yaşamış olabilirsin diyip yazdıklarımı boşverip geçebilirsiniz. Sadece artık (tanımadığım dahi olsa) dünya üzerindeki bir kaç insan üzüldüğümü, mahvolduğumu, tükendiğimi bilsin istedim. Ben bittim arkadaşlar.

Genişletmek için tıkla...

DiDee .!.:

Onu düşün buna üzül, hep kendinden ver , içinde fırtınalar koparken dışarıya gülümse..Vallahi boş beleş işler olgunlaştıkça anlıyorum..
Eskiden pastanın son dilimini evin erkeğine bırakırdım şimdi hiç affetmiyorum,tereddütsüz gömüyorum sen anla gerisini...

Genişletmek için tıkla...

nomunomuchua .!.:

İnsanlardan beklentilerimizi azaltsak hatta yok etsek tamamen bence hayat güzelleşir.

Birini kırsam tüm gece uyuyamam diyorsun ya o duyguyu çok iyi bilirim.

Sen ben gibilerin de hiç bir değeri yok şu zamanda hede hödö yaşayanlar mutlu ve iyi.

Sağlığımızdan olmamak adına insanlığımızdan eksiltmemiz gerektiğine inanıyorum artık.

Maalesef..

Ben bir yerlerden ufak ufak başladım sana da tavsiye ederim.

Genişletmek için tıkla...

simgebehra .!.:

Çok güzel bir yorum. Bana da fikir oldu. Ne kadar az beklenti o kadar mutluluk. Bu gece ne ladar bağımlı ve beklentili olduğumu anladım kk sayesinde.
Konu sahibi hanımefendi de umarım bu ruh yorgunluğundan kurtulursun. Bizden kıymetlisi yok. Bunu biz bilelim başkaları bilmesede olur

Genişletmek için tıkla...

Mievento .!.:

İyi geceler tanımadığım insanlar, bu yazıyı yazma amacım sadece kendimi rahatlatmak. Arada girer içimi boşaltırım diye siteye üye oldum. Öyle çaresizim ki, çevremdekiler anlatsam da anlamaz. Kendimi çok değersiz hissediyorum. Çok yalnızım. Kimsenin beni sevmediğini hissediyorum. Çöktüm. Bir ortama girdiğimde insanlara rahatsızlık verdiğimi düşünüyorum. Benden nefret ediyorlar sanki. Hiç kimseden değer görmüyorum. Yanlış anlamayın. Kötü bir insan da değilim. En azından çevremdekilere baktığımda iyi bir insan olduğumu düşünüyorum. Hayvanları severim. Kitap okurum. Şiir okurum. Yardım etmeyi çok severim. En çok da çocukları severim. Yaşlı insanları dinlemeyi severim. Çok iyi sır tutarım. Bir insanı kırdığımda gece boyunca uyuyamam. Özür dilemekten asla utanmam. Kimseye maddi yönden bağımlı değilim. Başarılı bir insanım. Mecburiyetten ailemden ayrı yaşıyorum. İstesemde onlarla yaşayamam. Ve çok acınası ama 1 sokak ötemde oturuyorlar. Görüştüğüm hiçbir arkadasım da yok. Çok bunaldım. Cidden inançsız biri olsam kendimi öldürürdüm. Yaşadığım şeyleri buraya yazmaya bile cesaretim yok malesef. Dayanamıyorum artık. Bir şeylere sabretmekten çok yoruldum. Sırf üzülmesinler diye birilerine mutlu görünmekten çok yoruldum. Yaşamam için hiç bir sebebim yok. Artık İnsanların sevilmeye değer olduğunu düşünmüyorum. Ailemden bile git gide uzaklaşıyorum. Beni bu hayattan kurtarmak için ailemin de elinden hiç bir şey gelmez.Bu hayatı yaşamayı hakedecek ne yaptım bilmiyorum. Aynaya baktığımda karşımda gördüğüm ama kimsenin görmek istemediği o masum çocuğa üzülüyorum. Gerçekten hayatta bazı yerlere bizi yaptığımız hatalar sürükler ya hani. Ben bu hayata sürüklendiğimde, yaşıtlarım sokaklarda ip atlayıp, seksek oynuyordu. Bir çocuk ne kadar büyük bir hata yapabilir? Bazı insanlar seçim ve hata yapamadan kendini çıkmazda buluveriyor malesef. Öyle yıprandım ki en haklı olduğum yerlerde bile kendimi savunamaz oldum. Dayanamıyorum artık. İnsanların bencillikleri tüketti beni. İnsanların gerçek yüzlerini gördükten sonra mesafeli olmayı denedim bu defa da arkamdan konusmalarını kaldıramıyorum. Kendimi çok güçsüz, kırılgan hissediyorum. Her şeye ağlıyorum. Her gece ağlıyorum. İnanın bu yazıyı bile ağlayarak yazıyorum. Her gün her gün aynı şeyleri sırf zorunda olduğum için yapıyorum. Bir gün daha bittiğinde yarına çıkmamak için dua ediyorum. Daha çok gencim ama ölmek için geç kalmış hissediyorum. Bu kadar genç yaşta ne yaşamış olabilirsin diyip yazdıklarımı boşverip geçebilirsiniz. Sadece artık (tanımadığım dahi olsa) dünya üzerindeki bir kaç insan üzüldüğümü, mahvolduğumu, tükendiğimi bilsin istedim. Ben bittim arkadaşlar.

Genişletmek için tıkla...

Mievento .!.:

İyi geceler tanımadığım insanlar, bu yazıyı yazma amacım sadece kendimi rahatlatmak. Arada girer içimi boşaltırım diye siteye üye oldum. Öyle çaresizim ki, çevremdekiler anlatsam da anlamaz. Kendimi çok değersiz hissediyorum. Çok yalnızım. Kimsenin beni sevmediğini hissediyorum. Çöktüm. Bir ortama girdiğimde insanlara rahatsızlık verdiğimi düşünüyorum. Benden nefret ediyorlar sanki. Hiç kimseden değer görmüyorum. Yanlış anlamayın. Kötü bir insan da değilim. En azından çevremdekilere baktığımda iyi bir insan olduğumu düşünüyorum. Hayvanları severim. Kitap okurum. Şiir okurum. Yardım etmeyi çok severim. En çok da çocukları severim. Yaşlı insanları dinlemeyi severim. Çok iyi sır tutarım. Bir insanı kırdığımda gece boyunca uyuyamam. Özür dilemekten asla utanmam. Kimseye maddi yönden bağımlı değilim. Başarılı bir insanım. Mecburiyetten ailemden ayrı yaşıyorum. İstesemde onlarla yaşayamam. Ve çok acınası ama 1 sokak ötemde oturuyorlar. Görüştüğüm hiçbir arkadasım da yok. Çok bunaldım. Cidden inançsız biri olsam kendimi öldürürdüm. Yaşadığım şeyleri buraya yazmaya bile cesaretim yok malesef. Dayanamıyorum artık. Bir şeylere sabretmekten çok yoruldum. Sırf üzülmesinler diye birilerine mutlu görünmekten çok yoruldum. Yaşamam için hiç bir sebebim yok. Artık İnsanların sevilmeye değer olduğunu düşünmüyorum. Ailemden bile git gide uzaklaşıyorum. Beni bu hayattan kurtarmak için ailemin de elinden hiç bir şey gelmez.Bu hayatı yaşamayı hakedecek ne yaptım bilmiyorum. Aynaya baktığımda karşımda gördüğüm ama kimsenin görmek istemediği o masum çocuğa üzülüyorum. Gerçekten hayatta bazı yerlere bizi yaptığımız hatalar sürükler ya hani. Ben bu hayata sürüklendiğimde, yaşıtlarım sokaklarda ip atlayıp, seksek oynuyordu. Bir çocuk ne kadar büyük bir hata yapabilir? Bazı insanlar seçim ve hata yapamadan kendini çıkmazda buluveriyor malesef. Öyle yıprandım ki en haklı olduğum yerlerde bile kendimi savunamaz oldum. Dayanamıyorum artık. İnsanların bencillikleri tüketti beni. İnsanların gerçek yüzlerini gördükten sonra mesafeli olmayı denedim bu defa da arkamdan konusmalarını kaldıramıyorum. Kendimi çok güçsüz, kırılgan hissediyorum. Her şeye ağlıyorum. Her gece ağlıyorum. İnanın bu yazıyı bile ağlayarak yazıyorum. Her gün her gün aynı şeyleri sırf zorunda olduğum için yapıyorum. Bir gün daha bittiğinde yarına çıkmamak için dua ediyorum. Daha çok gencim ama ölmek için geç kalmış hissediyorum. Bu kadar genç yaşta ne yaşamış olabilirsin diyip yazdıklarımı boşverip geçebilirsiniz. Sadece artık (tanımadığım dahi olsa) dünya üzerindeki bir kaç insan üzüldüğümü, mahvolduğumu, tükendiğimi bilsin istedim. Ben bittim arkadaşlar.

Genişletmek için tıkla...