Herkese selam.Forumdaki paylaşımların samimiyetine inandığım için içimi burada dökmek istedim.Hayatım tam bir girdaba girmiş durumda.Bir hafta sonra nikahım var ve ben kendimi korkunç derecede kötü hissediyorum.Çünkü bunu yapmak istemiyorum.Ama insanları bu şekilde yüzüstü de bırakamam.Herşeyimiz hazır yani.somut olarak anlatırsam eğer onunla uzun süren bir ilişkimiz var.Üniversitedeyken part-time çalıştığım yerde tanışmıştık.Ailem dahil benim tarafımdan hiçkimse ilişkimi onaylamadı.İstanbul'da okuduğum yıllarda her zaman bana destek oldu, zor ve yalnız zamanlarımda hep yanımdaydı.Aşkı da yaşamıştım.Okul bittikten sonra bazı sebeplerden ailemin yaşadığı şehre onların yanına döndüm.Zaman geçtikçe, gerçeklerle karşılaştıkça ilişkimin geleceği beni daha çok korkutmaya başladı ve ben de bu dönemlerde ondan soğumaya başladım.Ruhen çok yakın hissetmeme rağmen ona bir yabancı gibi bakıyordum.İş ve aile hayatım da olumsuz ilerledi.Ailemin beni sevdiğinden şüphem yok ama bana hiç manevi destek olmadılar.Kendimi hep başarısız ve yalnız hissettim.Annem onu bana kötülerken beni de çok aşağılamış oldu.Belki de bana iyilik yapmaya çalışırken daha da kötü oldu herşey.Bu olumsuzluklar arasında karşıma hoşlandığım ve uygun görülen biri çıktı.Ama ben vicdanen rahatsız oldukça herşeyi yüzüme bulaştırdım ve o da bitti.Yani evlenmek üzere olduğum adama kötü birşey yapmaktan hep korktum.O da herşeyi görüyordu ama herşeye rağmen benimle evlenmek istedi.Çok direndim ama üzerimdeki baskı artınca kabul ettim.Oldu bittiye getirdim yani.Onun çok iyi biri olduğunu biliyorum ama bunu yapmak istemiyorum.Annemle o kadar kavgamıza rağmen ondan ayrılmak istemiyorum.Ve asla onaylamadığı biriyle evlilik yoluna giriyorum.Gelecek beni çok korkutuyor.İşin özü dibe vurdum...........