O kadar mutsuz ve yalnizim ki...esimle aramiz cok kotu, tek ortak noktamiz cocuklar.mecburi haller disinda konusmuyoruz bile.ayni evde iki yabanci gibi..9 ve 2 yaslarina iki oglum var.buyuk oglum sakindir uyumludur ama kucugu beni canmdan bezdirdi.o kadar zor bir cocuk ki bes dakika birakmaz ki bir nefes aliyim,surekli ama surekli mizmiz.tum gunum onu oyalamakla geciyor.her gun ama her gun ayni.koca sabah 7 aksam 7 calisir.sadece aksamlari 1 2 saat ilgilenir.onun. disinda pek bir yardimi dounmaz bana.oglumun yemesi icmesi uykusu herseyi sorun.en basit bezini almak icin kirk takla atmam lazim.ailemden uzakta kucuk biryerde yasiyorum.bana yardim edecek ya da konusabilecek hic kimsem yok.sadece iki. Komsum var.cocuklarla gidip vakit gecirebilecegim hic biryer yok.uyduruk kucuk bir park.cok yalnizim yasamak benim icin yuk,nefes alamiyorum.......