herkese merhaba kızlar.
Bundan 7 ay önce boşanmak üzere evden ayrıldım. Hemen ardından ailemin desteğiyle Başka bir şehre yerleştim. Ailem bana minik eşyalı bir ev tuttu. Psikolojim baya bozulmuştu ağır ilaçlar kullanıyordum. Yataktan çıkamıyordum. Konuşamıyordum telefonu elime alamıyordum. Zihnim hiç durmadan konuşuyordu. Nefesim daralıyordu. İlaç iyileştireyordu unutturmaya yetmiyordu. Bu şehre geldikten 1 ay kadar sonra evime bir misafir geldi...
-Aşağıdan zile basıldı bende kapıyı açtım zile basan kişinin yukarı çıkmasını bekliyordumki benim esas misafirim bi anda koşarak içeri girdi masanın altına oturuverdi. Minik bi kedicik...canım benim..aslında evim 5. Katta. Nasıl olduda o kadar katı çıktıda geldi bu melek hiç bilemiyorum. Çok bakımsız zayıftı. Biraz besleyeyim kendine gelsin ondan sonra gönderirim onu dedim. Ama o geldiğinden beri öyle mutluluk geldiki bana öyle iyi geldiki içeri girdiği ilk andan itibaren. Bir gün daha bir gün daha derken olllduuu 7 aay. :) ismini melek koydum. Bana yetişti beni iyileştirdi . (geçende aklıma geldi Candan Erçetin Melek şarkısını bize yazmış resmen. :)
Nacizane arkadaşlar ; o kadar çok dert okuyorumki burda, gerek benimkine benzer gerek çok başka türlü gerek daha kötüsü gerek daha azı, bir evcil hayvan edinin, dünyanın en iyi dostu onlar ve en iyi ilacı, sonra ne demek istediğimi anlayacaksınız:))
çıldırıyo hepsine şuan :))
ben hala bir yerlerde yaşadığına inanıyorum tabi.. Şimdide kocam asla istemiyor bide bebeğim olucak hepten imkansızlaştı tek ama tek hayalim evimde kedi beslemek o zaten hayatına girdiğinde aileden oluyor ahh o kadar istiyorum ki ama imkansız 
.. Öperim öpmezmiyim seve seve hemde. Teşekkür ederiiim:))
