- 19 Eylül 2013
- 435
- 403
- 123
- Konu Sahibi miniminimarg
-
- #1
Herkese merhaba.
Ben 33 yaşında, mutlu bir yuva kurmak isteyen ama bir türlü düzgün bir insanla karşılaşmadığı için(ya da öyle sandığı için) herkesi reddeden biriyim. Az önce evlenemiyor olmam hakkında düşününce annemin bana söylediklerini hatırladım.
Annem, yanlış hatırlamıyorsam ben 18-19 yaşındayken bana sürekli evliliğin kötü bir şey olduğunu söylemeye başladı. Erkenden evlenicem gidicem diye ödü kopuyordu.
Evliliğe özenme evlilikte bir şey yok, eninde sonunda zaten evlenirsin sakın erken evleneyim deme, hayatını yaşa, erkekleri tanı sonra elbet biriyle evlenirsin. Evlilik sadece gece hayatı. Evlenince hiçbir şey yapamazsın ne yapmak istiyorsan evlenmeden yap falan derdi. Her kim bana ne zaman evleneceksin ya da hayatında biri var mı diye sorsa araya girip ‘onun evlilikle alakası pek yok, evlenmicem anne ben diyor. okuycam kariyer yapıcam diyor. Artık yeni nesil böyle evlenmek istemiyorlar’ derdi gülerek. Ben de herkese aynı şeyi söylemeye, anneme hak vermeye başlamıştım. Hatta evlenmek istemenin çok utanılacak bir şey olduğunu düşünüp, için için bunun özlemini çeksem de herkese ben 30umdan önce evlenmem, belki de hiç evlenmem çok da önemli değil benim için ben kariyer yapıcam derdim devamlı. Şimdi 33 yaşındayım, annem son yıllarda iyice başlı yapmaya başladı evlen artık evlilik güzeldir neden evlenmiyorsun diye ama kimseye güvenemiyorum ve çok korkuyorum.
30a kadar hala benim için evlenmez o diyordu, şimdi kim birini bana tavsiye edecek olsa hemen üstüne atlıyor ‘evlen bununla bak çok iyi bu’ demeye başlıyor. Tamamen kendi beğendiği kişileri bana itekliyor. Anne diyorum beni hiç mi tanımıyorsun ya ben bu kişiyle anlaşabilir miyim bilmiyor musun şu özelliği nefret ettiğim bir özellik diyorum olsun zamanla seversin her şey aşılır evlilik güzel bir şey destek olursunuz birbirinize diyor.
Evlilik gece hayatından başka bir şey değil diyen kadın şimdi de evlilik Harika bir şey demeye başladı. Anne babana söyleyemezsin kocana söylersin bak ben iyi ki evlenmişim diyorum falan diyor.
Önceden evlendiği güne lanet eder gibiydi. Hangi dedikleri doğru hangisi yalan bilmiyorum artık.
Neyse yeteri kadar durumu açıkladım sanıyorum. Yazdıkça yazasım geliyor aslında ama hatırladıkça da içim daralıyor.
Bence bütün genç kızlığım boyunca 18-30 arası annemin devamlı evliliği kötüleme söylemlerine ve erkeği küçümsememi sağlayacak yönlendirmelerine (sevgili ol tanı ama evlenme diyerek onları kullanmaya yönlendirdi aslında) maruz kaldığım için aşamadığım bilinçaltı kodlamalarına dönüştüğünü düşünüyorum. Sizce de öyle değil mi? Ben bunu nasıl aşarım? Bazen düzgün insanlar çıkıyor hiçbir sorun bulamıyorum ama sırf evlilik korkusu ve ben evlenemem yapamam düşüncesiyle kavga çıkarıp ayrılıyorum.
Bu yaşıma geldim daha son birkaç aydır yeni kabullenmeye başladım evlenmek istemenin utanılmayacak bir şey olmasını. İçimden ‘asla evlenemicem’ diye ağlarken, dışımdan ‘ben zaten evlenmek istemedim ki hiç havası vermekten çok yoruldum’ artık söylüyorum evlenmek istediğimi etrafa ama ona rağmen kimse çıkmıyor karşıma.
Zamanında çok kişi çıktı Annem daha bana söylemeden hayır dedi onlara. Sevgili yaptığımı söyleyince hemen erkek arkadaşım hakkında bir sürü soru sorup bütün kötü ihtimalleri sıralayıp beni soğuturdu ondan. Korkup Ayrılırdım sonra.
Sonra ona söylememeye başladım sevgililerimi ama yine de bir şeyleri aşamadığımı hissediyorum.
Napayım ben?
Ben 33 yaşında, mutlu bir yuva kurmak isteyen ama bir türlü düzgün bir insanla karşılaşmadığı için(ya da öyle sandığı için) herkesi reddeden biriyim. Az önce evlenemiyor olmam hakkında düşününce annemin bana söylediklerini hatırladım.
Annem, yanlış hatırlamıyorsam ben 18-19 yaşındayken bana sürekli evliliğin kötü bir şey olduğunu söylemeye başladı. Erkenden evlenicem gidicem diye ödü kopuyordu.
Evliliğe özenme evlilikte bir şey yok, eninde sonunda zaten evlenirsin sakın erken evleneyim deme, hayatını yaşa, erkekleri tanı sonra elbet biriyle evlenirsin. Evlilik sadece gece hayatı. Evlenince hiçbir şey yapamazsın ne yapmak istiyorsan evlenmeden yap falan derdi. Her kim bana ne zaman evleneceksin ya da hayatında biri var mı diye sorsa araya girip ‘onun evlilikle alakası pek yok, evlenmicem anne ben diyor. okuycam kariyer yapıcam diyor. Artık yeni nesil böyle evlenmek istemiyorlar’ derdi gülerek. Ben de herkese aynı şeyi söylemeye, anneme hak vermeye başlamıştım. Hatta evlenmek istemenin çok utanılacak bir şey olduğunu düşünüp, için için bunun özlemini çeksem de herkese ben 30umdan önce evlenmem, belki de hiç evlenmem çok da önemli değil benim için ben kariyer yapıcam derdim devamlı. Şimdi 33 yaşındayım, annem son yıllarda iyice başlı yapmaya başladı evlen artık evlilik güzeldir neden evlenmiyorsun diye ama kimseye güvenemiyorum ve çok korkuyorum.
30a kadar hala benim için evlenmez o diyordu, şimdi kim birini bana tavsiye edecek olsa hemen üstüne atlıyor ‘evlen bununla bak çok iyi bu’ demeye başlıyor. Tamamen kendi beğendiği kişileri bana itekliyor. Anne diyorum beni hiç mi tanımıyorsun ya ben bu kişiyle anlaşabilir miyim bilmiyor musun şu özelliği nefret ettiğim bir özellik diyorum olsun zamanla seversin her şey aşılır evlilik güzel bir şey destek olursunuz birbirinize diyor.
Evlilik gece hayatından başka bir şey değil diyen kadın şimdi de evlilik Harika bir şey demeye başladı. Anne babana söyleyemezsin kocana söylersin bak ben iyi ki evlenmişim diyorum falan diyor.
Önceden evlendiği güne lanet eder gibiydi. Hangi dedikleri doğru hangisi yalan bilmiyorum artık.
Neyse yeteri kadar durumu açıkladım sanıyorum. Yazdıkça yazasım geliyor aslında ama hatırladıkça da içim daralıyor.
Bence bütün genç kızlığım boyunca 18-30 arası annemin devamlı evliliği kötüleme söylemlerine ve erkeği küçümsememi sağlayacak yönlendirmelerine (sevgili ol tanı ama evlenme diyerek onları kullanmaya yönlendirdi aslında) maruz kaldığım için aşamadığım bilinçaltı kodlamalarına dönüştüğünü düşünüyorum. Sizce de öyle değil mi? Ben bunu nasıl aşarım? Bazen düzgün insanlar çıkıyor hiçbir sorun bulamıyorum ama sırf evlilik korkusu ve ben evlenemem yapamam düşüncesiyle kavga çıkarıp ayrılıyorum.
Bu yaşıma geldim daha son birkaç aydır yeni kabullenmeye başladım evlenmek istemenin utanılmayacak bir şey olmasını. İçimden ‘asla evlenemicem’ diye ağlarken, dışımdan ‘ben zaten evlenmek istemedim ki hiç havası vermekten çok yoruldum’ artık söylüyorum evlenmek istediğimi etrafa ama ona rağmen kimse çıkmıyor karşıma.
Zamanında çok kişi çıktı Annem daha bana söylemeden hayır dedi onlara. Sevgili yaptığımı söyleyince hemen erkek arkadaşım hakkında bir sürü soru sorup bütün kötü ihtimalleri sıralayıp beni soğuturdu ondan. Korkup Ayrılırdım sonra.
Sonra ona söylememeye başladım sevgililerimi ama yine de bir şeyleri aşamadığımı hissediyorum.
Napayım ben?