bilemedim.

tuptip .!.:

çok uğraşıyorum gerçekten ama bazen Allah bile beni sevmiyor diye düşünüyorum. bunu düşünmenin çok günah olduğunu da biliyorum sonra bir de buna üzülüyorum

Genişletmek için tıkla...

tuptip .!.:

mühendisim ben büyük bir holdingte de yöneticiyim belli olmuyor ki bazen 6 da çıkıyorsun işin uzuyor 10 oluyor 11 oluyor. eşim aslında iyi bir insan kötü demeye dilim varmaz ama nasıl desem basiretsiz evin erkeği gibi değil 3 günde bir iş değiştirir eve ben hep ondan fazla kazanırım buna alınmaz. bütün yük bendedir o evin çocuğu gibidir. kısacası ona sırtımı dayayamam ama gayet rahat bana dayanır

Genişletmek için tıkla...

tuptip .!.:

gerçekten bilemedim nereden başlayacağımı. hala düşünüyorum daha ben 6 yaşındayken ayrılan ailem mi sorun? yoksa hayatım boyunca aradığım sevgi mi? hatta yuva mı? fedakarlığından ezildiğim ama bir şey yapamadığım annem mi? bu eziklikle sık sık hata yaptığım anne kız ilişkim mi? ilkinde resmen dolandırıldığım evliliğim mi? yoksa ikincisinde bir de üstüne üstlük çocuk yapma cesaretini gösterdiğim sorumsuz adamla hala evli kalmak için gösterdiğim çaba mı? yeterince iyi bir anne olamadığımı hergün kendime binlerce kez söylemem mi? tüm bunların ezikliğini çıkarmaya çalıştığım iş yerinde herşeyi yapmama rağmen hiçe sayılmayı normal görmem mi? hatta bunların hepsini ayrı ayrı buraya yazmam gerekirken bir türlü birbirinden ayıramayıp topluca yazarak herkesin kafasını karıştırmam mı? sorunum ne benim? neden hep ağlıyorum? bana ne lazım? ve en kötüsü gerçekten yaşamak istememek (intihar gibi birşeyden bahsetmiyorum sadece istemiyorum) nasıl bir şey? dinlemek isteyen var mı beni 1 kişi bile olsa?

Genişletmek için tıkla...

EBRU 72 .!.:

Üzülmek için bahaneler buluyorsunuz yani..
Bunun yerine daha güzel şeyler düşünseniz..

Genişletmek için tıkla...

CeYz .!.:

Sanırım şuan en büyük sorun bu. Ama onun mesleğini bilerek evlenmediniz mi? Bu düşüncelerinizi ona da söylediyseniz ya da hissettirdiyseniz o yüzden de problem yaşıyor olabilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

endulus34 .!.:

çok haklsıın böle hissetmekte,ama hayat tercihlerin bedelini ödemek zorundasın,ve bunalıyorusn,bende senın gıbı olacağımdan emın olduğum için evlenmedim,şiddetle çocuk sahibi olmayı red ettim,sonuç senın bu ıkı durumundan dolayı sendne artıyım,ama seni çok anlıyorm,bir an önce kendinle barış,40 a doğru çok daha fena bır depresyon gelecek

Genişletmek için tıkla...

tuptip .!.:

gerçekten çok çok çok iyi yapmışsın bu hayat çekilesi birşey değil keşke ben de yeterince ileri görüşlü olabilseymişim her seni seviyorum diyenin peşinden gitmeyi bırakabilseydim :)

Genişletmek için tıkla...

Perili_MeLek .!.:

Şu anlattıkların aslında bir çoğumuzun ortak derdi.
Ama sen bi patlama noktasına gelmişsin anlaşılan.
Eşinle bu konuları ciddi ciddi konuşma zamanın gelmiş bence. Kendisine çeki düzen vermeli. Hatta gözünü korkutabilirsin.
Çocuğun için yapılacak bişey yok. O sana muhtaç tek varlık.
Ne eşin ne annen sana muhtaç değil. Ama evladın sana muhtaç. Evladın için ayakta durmalısın.
Şuan içinde bulunduğun kasvetli ruh halinden kurtul.

Genişletmek için tıkla...