Benim kedim 3 gün evde tek kalmıştı yeterince mama ve suyla . Ama üç günü aşan durumlarda hep yanımda götürürdüm. Sizin bakacak biriniz varmış, kamera sisteminiz varmış bir şey olmaz inşallah korkmayın.Şu an tatile gidiyoruz kedimi 1 haftalığına eve bıraktım arkadaşım bakacak arada gidip
Bu konuyu okumam hiç iyi olmadı
Kamera sistemi kurdum, her gün bağlanıp bakıcam napiyim
Uzun zamandır kendime bile itiraf edemediğim durum canımı sıkıyor. Kimseye bahsetmedim, eşime bile.
Bayadır her evden uzaklaşacağımızda (Şehirdışı, uzun yol) çok canım sıkılıyor. Aklıma yolda ölmek geliyor ve eve geri dönememek geliyor. Eskiden aklımın ucundan geçmezdi.
Evde bir kedim var. Ben ölürsem ve sokaklarda sefil kalırsa diye korkuyorum ve anneme " birsey olursa kedime bak" demistim daha once ama bu ciddi bir muhabbette olmadi ve anlam veremedi sanirim ve kadına ben ölürsem gibi muhabbetler yapip korkutmak istemiyorum durduk yere ama ben ciddiydim. Ona bakacağına söz verse sanki daha iyi hissedecek gibiyim.
İçimde hep bir sıkıntı oluyor.
Cok savunmasiz bir hayvancagiz, arkamdan bensiz rezil sefil aç olsa cok uzulurum.
İnşallahBenim kedim 3 gün evde tek kalmıştı yeterince mama ve suyla . Ama üç günü aşan durumlarda hep yanımda götürürdüm. Sizin bakacak biriniz varmış, kamera sisteminiz varmış bir şey olmaz inşallah korkmayın.
Bilirim. Benim kedim de dost canlısı değildi çok. Üç gün bırakmıştım bir kez geri geldiğimde üzerime atladı kucağıma yattı tshirtümü emdi saatlerce o halini hiç unutmam , demek beni beklemiş demiştim. Öldü tabi toprağı bol olsun. Sizin gibi iyi kalpli insanlar oldukça dünya hep güzel bir yer olmaya devam edecek. İnanıyorum.İnşallah
Bizimki de 3 gün rahat kalıyor da sonrasında üzülüyor. Çok insan canlısı değil ben ve eşimden başkalarından da korkuyor
Daha önce kamera olayını denedik facetime dan, sesimizi duyunca bilgisayarın önüne gelip miyavlayınca dayanamadık gittiğimiz yerden bi gün erken döndük
Valla insan çok bağlanıyor ya
Bende de ben olursem esimi cok ozlerim korkusu var. Soyle yani iki sene oldu ben kanser atlattim. Hastayken bu korkuya sahip oldum daha da gecmedi. Öldügümü dusunuyorum. Sonra icime oyle bir ozlem dusuyorki. Esimi ozlemekten icim yaniyor. Hasret oyle kavuruyor yani. Ama olmedim esim yanimda. Garip bir his. Hastayken biz eşimle sevgiliydik o zamandan basladi daha da artti. Psikologa gidiyorum hastaligi atlattiktan sonra ama psikologa bu korkumdan hic bahsetmedim. Ufaak ufak sorunlarim azaldi belki bahsetsem bu da gecer.Uzun zamandır kendime bile itiraf edemediğim durum canımı sıkıyor. Kimseye bahsetmedim, eşime bile.
Bayadır her evden uzaklaşacağımızda (Şehirdışı, uzun yol) çok canım sıkılıyor. Aklıma yolda ölmek geliyor ve eve geri dönememek geliyor. Eskiden aklımın ucundan geçmezdi.
Evde bir kedim var. Ben ölürsem ve sokaklarda sefil kalırsa diye korkuyorum ve anneme " birsey olursa kedime bak" demistim daha once ama bu ciddi bir muhabbette olmadi ve anlam veremedi sanirim ve kadına ben ölürsem gibi muhabbetler yapip korkutmak istemiyorum durduk yere ama ben ciddiydim. Ona bakacağına söz verse sanki daha iyi hissedecek gibiyim.
İçimde hep bir sıkıntı oluyor.
Cok savunmasiz bir hayvancagiz, arkamdan bensiz rezil sefil aç olsa cok uzulurum.
Bende de benzer şeyler var.. Oğlumun Odasını ayırdık 1 ayı geçti, ,aklıma Allah korusun ya deprem olursa oğlumu kurtaramazsam korkusu oluyor sanki aynı odada yatarak daha güvendeyiz..
2.olarak da yine bebeğimle ilgili hava alsın diye çıkardığımda korkuyorum ya biri yanaşıp bana vurup bebeğimi kaçırırsa? Vs vs... Sebebini galiba bilmiyorum . 99 depreminde gardolap yatagıma düşmüştü altından geçmiştim.. Annem gelmişti... Kaçırılma korkusu ise Allah korusun tayvanda mı ne öyle bir olay olmuş o aklıma yer etti
Cute? Senmisin ege ye kardeş geldi mi bu 3. Mübende aynen bu korkuları ara ara yaşıyorum, sanırım en hassas noktalarımız evlatlarımız ve evladımız yerine koyduğumuz miniklerimiz.
ilk doğum yaptığımda beşiğine koyduğum bebeğime deprem esnasında yetişemezsem diye korkuyodum, lohusalıktan herhalde diyodum, geçti çünkü zamanla.
Uzun zamandır kendime bile itiraf edemediğim durum canımı sıkıyor. Kimseye bahsetmedim, eşime bile.
Bayadır her evden uzaklaşacağımızda (Şehirdışı, uzun yol) çok canım sıkılıyor. Aklıma yolda ölmek geliyor ve eve geri dönememek geliyor. Eskiden aklımın ucundan geçmezdi.
Evde bir kedim var. Ben ölürsem ve sokaklarda sefil kalırsa diye korkuyorum ve anneme " birsey olursa kedime bak" demistim daha once ama bu ciddi bir muhabbette olmadi ve anlam veremedi sanirim ve kadına ben ölürsem gibi muhabbetler yapip korkutmak istemiyorum durduk yere ama ben ciddiydim. Ona bakacağına söz verse sanki daha iyi hissedecek gibiyim.
İçimde hep bir sıkıntı oluyor.
Cok savunmasiz bir hayvancagiz, arkamdan bensiz rezil sefil aç olsa cok uzulurum.
Cute? Senmisin ege ye kardeş geldi mi bu 3. Mü
Kedi başının çaresine bakamaz mı, cidden çöpleri karıştırıp yemek bulamayacak kadar içgüdüsü yok mudur , o kadar merak etmeyin sonuçta ardınızda bebek bırakmıyorsunuz onu da bebek ağzına biberon verilmezse kendi kendini besleyemez diye örnek olarak verdim yoksa can karşılaştırması yapmıyorum. Kediniz gayet de başının çaresine bakar ama sizin ince düşünceniz hoşuma gittiİşin ilginci ailem veya akrabalarim icin endiselenmiyorum. Endiselenmiyorum derken tabiki onemsiyorum ve gercekten onlari kaybetmek istemem bu beni cok uzer ama korkum onlari kaybetme korkusu degil. Ben ölürsem kediye ne olacak diye uzuluyorum. Ben ölsem herkes basinin caresine bakar kimse bana muhtac degil ama kedicigim bana muhtac, savunmasiz garibim... Aç sefil arkada kalirsa...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?