- 11 Kasım 2014
- 275
- 325
- 73
- 38
- Konu Sahibi Magnolliaa
-
- #1
Kimi insanın ömrünün başı güzel olur, kiminin de ömrünün sonu güzel olur manasında "Kiminin evveli kiminin ahiri derler " bizim oralarda ..
Amaç dertli kişiyi az da olsa motive etmek ,umudunu yeniden yeşertmek olsa gerek..
Talihimin gülmediğini gördüğüm şu günlerde acaba ahirim mi iyi olur diye düşünüyorum.
Kendi hayatımla yan yana diğer hayatlar arasında neden bu kadar ucurum. Bir yanlışlık var sanırsam diyorum ha bismillah deyip kalkıyorum. Bir aksilikler zinciri baslıyorki hangisine hamd edeyim derken daha beteri gelir bunada hamd olsun derim. Başkalarına teselli veren aklım bana gelince isyan ettiriyor. Kendime münafığım başkasına müslüman..
Zor günler zor geciyor..sabır kimine göre taş; çatlıyor. kimine göre kap; taşıyor..Anladımki benim sabır da beni yavaş yavaş terkediyor..İçimde tutamadığım kelimeler, zincirinden kopmuşcasına kacıveriyor dudaklarımdan. Sabrın yerini "neden?" ler almaya başlıyor önce,defalarca kendime sorduğum cevapsız "neden?"ler yerini öfkeye bırakıyor sonra.bÖfkem içimde coğalıyor, başkalarını gördükçede hele de kıskançlıkla pekişiyor. Ne tadı kalıyor yaşamın ne de umudum kalıyor yarına..öfkem o kadar coğalıyor ki artık küsüyorum kendime ,hayata, işime, gülmeye. Bu çaresizlik beni nihayetinde Tevekkülün ayaklarının dibine götürüyor. O öfkenin yerini derin bir suskunluk almış coktan. Mecburi geldim sana Allahım diyorum, baktım çare yok senden başka .
Didindim ,calıştım, istedim , huzur istedim, cok mu şey istedim dedim ..olmayınca kızdım sonra sustum ve geldim.
Suskunluk başlıyor derin ve uzun.
O kadar içimde yasıyorumki bunları o kadar derin ve arka kapılar ardındaki bunlar bazen farkında bile değilim içimdeki savaşın..ben yalnızca üzgünüm sanıyorum , yalnızca canım sıkkın sanıyorum; kendimden habersizce..
Bu sırada etrafta söylenmeler başlar ben yansıtmıyorum sanırken..
"Hastamısın", "sende var bişey", "keyifsizsin" ..
Yoo diye geçiştirirsin .söylerkende inanırsın aslında olmadığına .harbi neye bu kadar takıntım neye bu kırgınlığım..anlamsızlaşır birden yaşananlar ..öylesine bir Boşver cekersin ,sanki boşverecekmiş gibi..
Sürekli bu döngüde giderken yitirdim benliğimi. Aslında ne olduğumu ve nereye gideceğimi unuttum.
Bir el uzatsam kim tutar dedim. Baktım ki herkes kendi nehrinin akıntısına kapılmış gidiyor. Bir zaman umutla dolup akıntıya ters yüzdüm lakin yoruldum ne kıyıya ulaştım ne bir kulac yol aldım. Saldım kendimi nehir nereye giderse artık..
Anladım ki Ne yanlışlık var bu işte ne de başka bişey dedim bugün kendime. Mülk O'nun elinde , dilediği gibi tasarruf eder.
Ey dost bir cay koy geliyorum,çok yorulmuşum bırak işi gücü telaşeyi, sende yorgunsun bilirim. Azıcık dinleneyim daha gidecek cok yolum var daha yüzecek cok sular var hele gel sende dinlen yanımda..
Amaç dertli kişiyi az da olsa motive etmek ,umudunu yeniden yeşertmek olsa gerek..
Talihimin gülmediğini gördüğüm şu günlerde acaba ahirim mi iyi olur diye düşünüyorum.
Kendi hayatımla yan yana diğer hayatlar arasında neden bu kadar ucurum. Bir yanlışlık var sanırsam diyorum ha bismillah deyip kalkıyorum. Bir aksilikler zinciri baslıyorki hangisine hamd edeyim derken daha beteri gelir bunada hamd olsun derim. Başkalarına teselli veren aklım bana gelince isyan ettiriyor. Kendime münafığım başkasına müslüman..
Zor günler zor geciyor..sabır kimine göre taş; çatlıyor. kimine göre kap; taşıyor..Anladımki benim sabır da beni yavaş yavaş terkediyor..İçimde tutamadığım kelimeler, zincirinden kopmuşcasına kacıveriyor dudaklarımdan. Sabrın yerini "neden?" ler almaya başlıyor önce,defalarca kendime sorduğum cevapsız "neden?"ler yerini öfkeye bırakıyor sonra.bÖfkem içimde coğalıyor, başkalarını gördükçede hele de kıskançlıkla pekişiyor. Ne tadı kalıyor yaşamın ne de umudum kalıyor yarına..öfkem o kadar coğalıyor ki artık küsüyorum kendime ,hayata, işime, gülmeye. Bu çaresizlik beni nihayetinde Tevekkülün ayaklarının dibine götürüyor. O öfkenin yerini derin bir suskunluk almış coktan. Mecburi geldim sana Allahım diyorum, baktım çare yok senden başka .
Didindim ,calıştım, istedim , huzur istedim, cok mu şey istedim dedim ..olmayınca kızdım sonra sustum ve geldim.
Suskunluk başlıyor derin ve uzun.
O kadar içimde yasıyorumki bunları o kadar derin ve arka kapılar ardındaki bunlar bazen farkında bile değilim içimdeki savaşın..ben yalnızca üzgünüm sanıyorum , yalnızca canım sıkkın sanıyorum; kendimden habersizce..
Bu sırada etrafta söylenmeler başlar ben yansıtmıyorum sanırken..
"Hastamısın", "sende var bişey", "keyifsizsin" ..
Yoo diye geçiştirirsin .söylerkende inanırsın aslında olmadığına .harbi neye bu kadar takıntım neye bu kırgınlığım..anlamsızlaşır birden yaşananlar ..öylesine bir Boşver cekersin ,sanki boşverecekmiş gibi..
Sürekli bu döngüde giderken yitirdim benliğimi. Aslında ne olduğumu ve nereye gideceğimi unuttum.
Bir el uzatsam kim tutar dedim. Baktım ki herkes kendi nehrinin akıntısına kapılmış gidiyor. Bir zaman umutla dolup akıntıya ters yüzdüm lakin yoruldum ne kıyıya ulaştım ne bir kulac yol aldım. Saldım kendimi nehir nereye giderse artık..
Anladım ki Ne yanlışlık var bu işte ne de başka bişey dedim bugün kendime. Mülk O'nun elinde , dilediği gibi tasarruf eder.
Ey dost bir cay koy geliyorum,çok yorulmuşum bırak işi gücü telaşeyi, sende yorgunsun bilirim. Azıcık dinleneyim daha gidecek cok yolum var daha yüzecek cok sular var hele gel sende dinlen yanımda..