- 12 Nisan 2016
- 2.095
- 8.474
- 158
- 24
Hanımlar selaaam, iyi geceler.
Uzun zamandır bir sorunum var fakat şu aralar daha çok bana batmaya başladı bu olaylar.
Biz dayımla birlikte yaşıyoruz buraya kadar problem yok fakat dayım sorumsuz bir insan.
Örnek vermek gerekirse; Yemek yeriz herkes tabağını makineye atar o atmaz. Dışarı çıkar kapı önündeki çöpleri atmaz (çöp kovası hemen ev dışında olmasına rağmen), Yemek seçer, sevmediği bir şey olunca surat asar. Dün dışarıdan yemek siparişi verdi kutu çöplerini yere atmış. Odasını asla toplamaz. Şu anda çalışmıyor, sınava girecek ondan sonra iş bulacak. Evlenmeyi düşündüğü bir ilişkisi var fakat elinin altında ne ev var ne de bir birikim kıza da hayret ediyorum nasıl kabul edebiliyor? Kızın ailesi şunları şunları istiyoruz dese alacak durumu yok. Ha evlenir ise tabi ki yardımcı olacaklar el atacaklar ama nereye kadar?
Artık bu durum beni de sinirlendirmeye başladı. Biz annemle güneşi severiz o ise uyanır uyanmaz salona girer perdeleri kapatır evde bir karamsarlık oluşturur. Çalışmadığı için bütün gün evde bir kere bile diğer ablama gideyim orada kalayım diye düşünmüyor evden dışarı çıkmıyor. Kendime bir şey alırken evdekilere de alıyorum yiyorlar kendim için olanı saklıyorum bir bakıyorum sakladığım yerde yok yenmiş. Evde erkeklerin halletmesi gereken bir iş oluyor kimse oralı olmuyor çalışan çağırmak zorunda kalıyoruz.
Annem çamaşır makinesi aldı, yerleştirelim diye rica etti ama odasına gidip uyudu biz iki kadın kurabildik anca.
Annemde artık istemiyor evet kardeşi ama kardeşlikte bir noktaya kadar ben asla ablamın evine gidip bu şekilde yaşayamazdım kötü bir durum olmadıkça. Kardeşim bile kendi yemeğini hazırlıyorken, odasını toplayabiliyorken 40 yaşında ki adamın bunları yapamaması bana absürt geliyor. Bir arazimiz var onu satacaklar ve dayım olacak kişi ben kendi payımı alırım siz ev alırsanız ortak yaparsınız beni diyor. Zekaya bak?
2 gün önce konuştular ve ayrı yaşamak istediğini artık kendi özel alanı olması istediğini söyledi annem. Bunların ne kadar farkında olsam da anneme söylemiyorum kardeşi diye. Doğru mu yapıyorum, haklı mıyız bu konuda?
Uzun zamandır bir sorunum var fakat şu aralar daha çok bana batmaya başladı bu olaylar.
Biz dayımla birlikte yaşıyoruz buraya kadar problem yok fakat dayım sorumsuz bir insan.
Örnek vermek gerekirse; Yemek yeriz herkes tabağını makineye atar o atmaz. Dışarı çıkar kapı önündeki çöpleri atmaz (çöp kovası hemen ev dışında olmasına rağmen), Yemek seçer, sevmediği bir şey olunca surat asar. Dün dışarıdan yemek siparişi verdi kutu çöplerini yere atmış. Odasını asla toplamaz. Şu anda çalışmıyor, sınava girecek ondan sonra iş bulacak. Evlenmeyi düşündüğü bir ilişkisi var fakat elinin altında ne ev var ne de bir birikim kıza da hayret ediyorum nasıl kabul edebiliyor? Kızın ailesi şunları şunları istiyoruz dese alacak durumu yok. Ha evlenir ise tabi ki yardımcı olacaklar el atacaklar ama nereye kadar?
Artık bu durum beni de sinirlendirmeye başladı. Biz annemle güneşi severiz o ise uyanır uyanmaz salona girer perdeleri kapatır evde bir karamsarlık oluşturur. Çalışmadığı için bütün gün evde bir kere bile diğer ablama gideyim orada kalayım diye düşünmüyor evden dışarı çıkmıyor. Kendime bir şey alırken evdekilere de alıyorum yiyorlar kendim için olanı saklıyorum bir bakıyorum sakladığım yerde yok yenmiş. Evde erkeklerin halletmesi gereken bir iş oluyor kimse oralı olmuyor çalışan çağırmak zorunda kalıyoruz.
Annem çamaşır makinesi aldı, yerleştirelim diye rica etti ama odasına gidip uyudu biz iki kadın kurabildik anca.
Annemde artık istemiyor evet kardeşi ama kardeşlikte bir noktaya kadar ben asla ablamın evine gidip bu şekilde yaşayamazdım kötü bir durum olmadıkça. Kardeşim bile kendi yemeğini hazırlıyorken, odasını toplayabiliyorken 40 yaşında ki adamın bunları yapamaması bana absürt geliyor. Bir arazimiz var onu satacaklar ve dayım olacak kişi ben kendi payımı alırım siz ev alırsanız ortak yaparsınız beni diyor. Zekaya bak?
2 gün önce konuştular ve ayrı yaşamak istediğini artık kendi özel alanı olması istediğini söyledi annem. Bunların ne kadar farkında olsam da anneme söylemiyorum kardeşi diye. Doğru mu yapıyorum, haklı mıyız bu konuda?