merhaba herkese uzzuun zaman sonra ne yapacağımı bilmediğim bir konuda fikir almaya geldim.
ben 33 yasinda 9 yaşında kızı olan bir anneyim. Şu an özel sektörde çalışıyorum home office. Fakat bir mucize oldu ve kamuya memur olarak atandım. Istanbul da yaşıyorum 25 yıldır hatta ayni mahalleden dahi çıkmadım ikamet olarak. Atandığım yer ise yozgat.
Hiç görmedim gitmedim. Sadece atanmış olmak için tercihlerime yazdım. Nasılsa gelmez, gelmezse de üzülmem zaten evden çalışmaya kendi çocuğuma bakmaya devam ederim diyordum. Olursa olur olmazsa devam mantığı.
Şimdi atandim ve ne yapacağıma karar veremiyorum hem istanbul un kaosundan, deprem korkusundan, mültecisi fln derken kaçıp gitmek istiyorum hem de 700 km öteye kasabadan hallice bi yere ailemi sürüklemek beni çok korkutuyor.
Kızıma orda eşimin bakması gerek. Kimsemiz olmayacak orda. 9 yaş evde yalnız olmak icin zaten küçük ustelik bilmedigi bi yerde onu yalnız bırakıp ruh sağlığını bozamam. Eşimin canına minnet. Simdi hadi desem valiz toplar.
Ama alışır mıyız pişman mı oluruz ne halt ederiz fikrim yok. Eşim çocuğa baksa 1-2 sene ev beyi olmasi demek bu. O kadar evde duran adam zaten bir daha çalışmayı istemez bence.
Benim ailem ise çocuğa biz bakalim siz gidin kafasında. Bu buyuk fedakarlik aslinda evet ama kızıma tam ergenlik öncesi bu kaosu yaşatmak hic mantıklı gelmiyor. Anneler beni anlar.
Ama iş olarakta yozgatta ne kadar yoğun olabilir ki, istanbul un kalabalığına kiyasla diyorum. Engelli kadrodan atandım bu arada. Bir defalık tayinimi işe baslamadan yaşadığım sehre alma hakkım var. Bunu yapmak en mantıklısı fakat istanbulun neresine düşerim, trafikte gunde kac saat gider ben o tempoya nasil dayanırım orası muamma.
Istanbulda kalirsam kizima okul saatleri dışında yine annem bakacak. Cıft maas girecek eve. Duzenimiz bozulmayacak. Ama içimdeki istanbuldan defolup gitme duygusunu ancak istanbullular anlar. Hep gitmeyi hayal ettim ama hic yozgat i tahmin edemedim.
Depremden çok korkuyorum, varoşlarda yaşıyorum bildiginiz esenyurt, bagcilar misali. Ayda bir birileri vurulur bir aksiyon bir manyaklık duzeni.
Simdi bana siz olsaydiniz ne yapardınız bunu anlatın lutfen, zira benim beynim bitti.
ben 33 yasinda 9 yaşında kızı olan bir anneyim. Şu an özel sektörde çalışıyorum home office. Fakat bir mucize oldu ve kamuya memur olarak atandım. Istanbul da yaşıyorum 25 yıldır hatta ayni mahalleden dahi çıkmadım ikamet olarak. Atandığım yer ise yozgat.
Hiç görmedim gitmedim. Sadece atanmış olmak için tercihlerime yazdım. Nasılsa gelmez, gelmezse de üzülmem zaten evden çalışmaya kendi çocuğuma bakmaya devam ederim diyordum. Olursa olur olmazsa devam mantığı.
Şimdi atandim ve ne yapacağıma karar veremiyorum hem istanbul un kaosundan, deprem korkusundan, mültecisi fln derken kaçıp gitmek istiyorum hem de 700 km öteye kasabadan hallice bi yere ailemi sürüklemek beni çok korkutuyor.
Kızıma orda eşimin bakması gerek. Kimsemiz olmayacak orda. 9 yaş evde yalnız olmak icin zaten küçük ustelik bilmedigi bi yerde onu yalnız bırakıp ruh sağlığını bozamam. Eşimin canına minnet. Simdi hadi desem valiz toplar.
Ama alışır mıyız pişman mı oluruz ne halt ederiz fikrim yok. Eşim çocuğa baksa 1-2 sene ev beyi olmasi demek bu. O kadar evde duran adam zaten bir daha çalışmayı istemez bence.
Benim ailem ise çocuğa biz bakalim siz gidin kafasında. Bu buyuk fedakarlik aslinda evet ama kızıma tam ergenlik öncesi bu kaosu yaşatmak hic mantıklı gelmiyor. Anneler beni anlar.
Ama iş olarakta yozgatta ne kadar yoğun olabilir ki, istanbul un kalabalığına kiyasla diyorum. Engelli kadrodan atandım bu arada. Bir defalık tayinimi işe baslamadan yaşadığım sehre alma hakkım var. Bunu yapmak en mantıklısı fakat istanbulun neresine düşerim, trafikte gunde kac saat gider ben o tempoya nasil dayanırım orası muamma.
Istanbulda kalirsam kizima okul saatleri dışında yine annem bakacak. Cıft maas girecek eve. Duzenimiz bozulmayacak. Ama içimdeki istanbuldan defolup gitme duygusunu ancak istanbullular anlar. Hep gitmeyi hayal ettim ama hic yozgat i tahmin edemedim.
Depremden çok korkuyorum, varoşlarda yaşıyorum bildiginiz esenyurt, bagcilar misali. Ayda bir birileri vurulur bir aksiyon bir manyaklık duzeni.
Simdi bana siz olsaydiniz ne yapardınız bunu anlatın lutfen, zira benim beynim bitti.
Son düzenleme: