- 8 Ağustos 2014
- 1.894
- 3.443
- 158
- Konu Sahibi Sylvia Plath
-
- #1
Selamlar hanımlar.
Hemen konuya girmek istiyorum. Canım annemi kaybettiğimden beri, duygusal anlamda bir hayli yogunum. (bir sene oldu)
Üçüncü ayına yeni giren bir oğlum var. Allah hayırlı uzun ömürler versin yavruma ama ona cok düşkünüm ve bu düşkünlük beni korkutuyor. Ya oğluma bir şey olursa, ya onu kaybedersem diye diye onu gözumden bile sakiniyorum. Aciksa bu beni huzunlendiriyor. Ne kadar yardıma muhtac diyip duygusallasiyorum. Sütum az olsa, oğlumu doyuramayacagimi düşünüp, dünya başıma yıkılıyor. Gülse, ne kadar masum, bu kotu dünya ona göre değil diyip bin tane şey düşünüyorum. Hickirik tutsa bir şey yapamadığı için yine uzuluyorum. Bebeğimin çaresizliği ve saflığı beni cok etkiliyor.
Kucağıma aldığımda bazen aynaya bakıyoruz, o küçücük haliyle benimle nasıl da mutlu, nasılda sahiplenici duruyor diye gözlerim doluyor. Evladima layik olabilecek miyim hic bilmiyorum.
İnsanlar İleride meleğime kotuluk yapacak illaki, onu her zaman simdiki gibi koruyamayacagim bu ve benzeri düşünceleri beynimden atamıyorum. Az önce babası alıp, on dakikalığına annesine götürdü. Dustaydim, çıktığımda oğlumun yatagini boş görünce içimden bir şeyler koptu sanki. Allah tan o esnada kapi çaldı da meleğim geldi. Oğlum bir melek ve bu dünya, bu insanlar onu üzecek.
Evlat sahibi hanımlar, siz de böyle oldunuz mu? Bu durum normal mi?
Hemen konuya girmek istiyorum. Canım annemi kaybettiğimden beri, duygusal anlamda bir hayli yogunum. (bir sene oldu)
Üçüncü ayına yeni giren bir oğlum var. Allah hayırlı uzun ömürler versin yavruma ama ona cok düşkünüm ve bu düşkünlük beni korkutuyor. Ya oğluma bir şey olursa, ya onu kaybedersem diye diye onu gözumden bile sakiniyorum. Aciksa bu beni huzunlendiriyor. Ne kadar yardıma muhtac diyip duygusallasiyorum. Sütum az olsa, oğlumu doyuramayacagimi düşünüp, dünya başıma yıkılıyor. Gülse, ne kadar masum, bu kotu dünya ona göre değil diyip bin tane şey düşünüyorum. Hickirik tutsa bir şey yapamadığı için yine uzuluyorum. Bebeğimin çaresizliği ve saflığı beni cok etkiliyor.
Kucağıma aldığımda bazen aynaya bakıyoruz, o küçücük haliyle benimle nasıl da mutlu, nasılda sahiplenici duruyor diye gözlerim doluyor. Evladima layik olabilecek miyim hic bilmiyorum.
İnsanlar İleride meleğime kotuluk yapacak illaki, onu her zaman simdiki gibi koruyamayacagim bu ve benzeri düşünceleri beynimden atamıyorum. Az önce babası alıp, on dakikalığına annesine götürdü. Dustaydim, çıktığımda oğlumun yatagini boş görünce içimden bir şeyler koptu sanki. Allah tan o esnada kapi çaldı da meleğim geldi. Oğlum bir melek ve bu dünya, bu insanlar onu üzecek.
Evlat sahibi hanımlar, siz de böyle oldunuz mu? Bu durum normal mi?
Son düzenleme: