Gerçekten yaşadıklarının anormal olduğunu düşünmüyorum. Eminim çok anne vardır senin gibi. Ben de genel yapı olarak melankolik biriyim. Genç yaşta kayıplar yaşadım. Hassas olduğumu söylerler. Doğum sonrası çok hüzünlü, bebeğim adına çok endişeli günler geçirdim. Şimdi kızım neredeyse 1 buçuk yaşında ve benim tüm karamsarlığım geçti. Neden? Çünkü karşımda yeni doğmuş bir bebek değil, tek tük derdini anlatabilen, yürüyen ve hatta koşan, istemediği bir şey olduğunda gerekirse benimle bile boğuşabilen küçük bir insan var. En basit örnek, 7-8 aylık olana kadar kedi odasına girmesin, üzerine yatar nefes alamaz vs diye kediyi odasına sokmadık, şimdi kediyi ondan korur olduk üstüne çıkıp hayvanı ezmesin, zarar vermesin diye :)
Yani ben kefilim geçecek bu endişeler. Baktın ki geçmiyor, o zaman bi psikologla görüşür çocuğunu daha soğukkanlı, daha aklıselim yetiştirmenin yollarını ararsın. Şimdilik panik yapma, azıcık daha sabret.