Başımdan acı bir zorunlu kürtaj tecrübesi geçti 2 hafta önce.Hamileliğimi öğrendiğimde ilk torun ilk çocuk diye ailelerimiz arkadaş çevremiz yakınlarımız hep duydu bilmeyen kalmadı.Ama zamanı geldiğinde atması gereken o minik kalp atmadı işte Allahın takdiri vardır hayır.Toparlanmaya çalışıyorum buhün kayınvalideme misafirler geldi biri karnımı sevip hayırlı olsun kaç haftalık diye sordu kalbime bıçak saplansa daha az acırdı herhalde o öldü demekle yetindim
Oradan biri ikramlık hazırlarken ye ye aşerirsin bu dönemlerde normal dedi.Arkasından başka biri geldi yüzüne güzellik gelmiş hamile misin diye sordu o duymamış hatırlamış oldum kızamadım ne diyeyim ki gerçi neden kızayım ? bilse kim sorar böyle bir şeyi.İşte benim de öyle oldular eltimin bilmem kiminin de öyle oldular takma boşverler yalandan teselliler falan.Acıyan gözlerle bakmalar...Belki bir başkasının başına gelse ben de teselli verip çekilecektim ama insanın başına gelince başka oluyormuş.Eve gelirken yolda birini gördüm o da çok geçmiş olsun böyle böyle olmuş neden oldu şöyle böyle sordu.Kimse sormasa geçmiş olsun bile demediler derim üzülürüm sorsalar böyle üzülürüm anlamadım ben ne zaman unutacağım normal hayatıma devam edeceğim ben alınmadan darılmadan ? Kafam dağılsın diye gittim daha çok dertlenip geldim