Bir Fotoğraf

Baştan belirtmeliyim ki bu konuyu boşanırkenki eşim için değil, evlenirkenki eşim için açıyorum.

Bir fotoğraf vardı, daha sevgiliyken gördüğüm, her gördüğümde içimin gittiği bir fotoğraf. Bu duyguyu anlamak için, aşık olmuş olmak yetmez, hal-i hazırda halen aşık olmak gerek. İnsanın nasıl içi erir gider, nasıl bir dokunma, sarılma duygusu hisseder, aşık olanlar bilir.

Aylar sonra o fotoğraf çıktı karşıma, bakmayın böyle ergenler gibi yazdığıma, bir yıla yakındır ayrıyız, çok yüksek ihtimal nisanda davamız bitecek ama o fotoğraf var ya, aldı 6 yıl öncesine götürdü beni. Yine aynı his, o günkü gibi, yine o iç gitmesi.

Aglasam diyorum, aglasam aglasam... Boşandığım adam için değil, 6 yıl önce sevdiğim adam için.

Aslında eski konularımı okuyanlar bilir, hic öyle dramatize edilecek bir süreç gecirmedim. Çirkinleşmenin dibine vurduk, duymadığım iftira kalmadı, bu yüzden konunun başına düştüm o notu. Konumu bilenler için söyleyeyim, geçen sürede çok şey yaşandı ama sonuç hâlâ aynı.

Okumuştum daha önce, boşanmanın süreçlerini, yas sürecini, kabullenmeyi vs.geçtim. Bir dönem inanılmaz karıştım, duygusal açıdan barışmayı şiddetle istediğim zamanlar oldu, keşke bir yolu olsaydı dediğim zamanlar ama mantığım, kafamın içi hiç karışmadı.

Bu süreçte 2 duruşma geçirdim, pedagog raporunu filan bekliyorum, çok yüksek ihtimal nisanda bitecek. Ben her şeyi atlattım, boşanmış gibiyim, hayatıma bakıyorum ama Nuri Bilge Ceylan'ın bir filminde denildiği gibi: "Biri ölür üzülmezsiniz, sonra sandalyeye asılı hırkasını görürsünüz, o hırkanın duruşu kalbinize oturur."

Konularınızı şimdi okudum ve lütfen kızmayın ama hep fevri ayrılık kararları vermişsiniz hissine kapıldım.
Evliliklerde tabii ki sorunlar yaşanıyor ama siz yapıcı olmak, eşinizi sahiplenip biz demek yerine hep zaten bir ayağınızı kapının önünde bırakmışsınız.. himm bunlar bunlar yaşanıyor ama yasansın bak ben de giderim demişsiniz hep..

Haydioradan .!.:

Konularınızı şimdi okudum ve lütfen kızmayın ama hep fevri ayrılık kararları vermişsiniz hissine kapıldım.
Evliliklerde tabii ki sorunlar yaşanıyor ama siz yapıcı olmak, eşinizi sahiplenip biz demek yerine hep zaten bir ayağınızı kapının önünde bırakmışsınız.. himm bunlar bunlar yaşanıyor ama yasansın bak ben de giderim demişsiniz hep..

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim yorumunuz için ama ne yapmam gerekiyordu peki sizce ? Evliligimi bitirmeme sebep olacak derecede rahatsızlık duyduğum şeyler var ama kimse defalarca soylememe rağmen bu rahatsizliklarimi dikkate almiyor, çözüm bulunmuyor.

Bir de karşı taraf açısından bakin, çok zor olmamalı aileden, yarim saat, kirk dakika uzaklıkta bir mesafeye taşınmak. Kendimden vazgectim, çocuğundan kilometrelerce uzağa gideceğine ailesinden yarim saat uzağa gidebilirdi. Ailesi bunu hoş gorebilirdi. Ben de annemi, kardeşimi, ailemi çok uzaklarda bırakıp evlenmiştim. Bakış açısı tabi, bilemiyorum.

Haydioradan .!.:

Konularınızı şimdi okudum ve lütfen kızmayın ama hep fevri ayrılık kararları vermişsiniz hissine kapıldım.
Evliliklerde tabii ki sorunlar yaşanıyor ama siz yapıcı olmak, eşinizi sahiplenip biz demek yerine hep zaten bir ayağınızı kapının önünde bırakmışsınız.. himm bunlar bunlar yaşanıyor ama yasansın bak ben de giderim demişsiniz hep..

Genişletmek için tıkla...

Bu arada sorunum tam da sizin dediginiz şeydi. Biz olamamak. Ayağımın hep kapının dışında kalma nedeni de buydu. Çünkü biz yeni bir aile olamadık, asla yeni bir düzen kuramadık. Ben gittim, eşime ve ailesine eklendim gibi davranildi hep. Kendi hayatımıza ait kararlar bizim değil büyüklerin elinde oldu. Gecirecegimiz günler bile ailesi tarafından kararlaştırıldı. Su gün su olacak, bu gün bu gelecek, oraya gidilecek, haberiniz olsun. Bilmiyorum insanların acı eşiği gibi, tahammül eşiği vardır. Kimisi çok daha beter durumlara katlanabilir ama ben katlanamadim. Esimle bir aile olamayacaksam, yarin geçireceğim gün başkasının inisiyatifinde olacaksa, sürekli esimle değil de onun ailesiyle yasayacaksam ne yapayım boyle bir evliliği ?

Surekli_Karisik .!.:

Bu arada sorunum tam da sizin dediginiz şeydi. Biz olamamak. Ayağımın hep kapının dışında kalma nedeni de buydu. Çünkü biz yeni bir aile olamadık, asla yeni bir düzen kuramadık. Ben gittim, eşime ve ailesine eklendim gibi davranildi hep. Kendi hayatımıza ait kararlar bizim değil büyüklerin elinde oldu. Gecirecegimiz günler bile ailesi tarafından kararlaştırıldı. Su gün su olacak, bu gün bu gelecek, oraya gidilecek, haberiniz olsun. Bilmiyorum insanların acı eşiği gibi, tahammül eşiği vardır. Kimisi çok daha beter durumlara katlanabilir ama ben katlanamadim. Esimle bir aile olamayacaksam, yarin geçireceğim gün başkasının inisiyatifinde olacaksa, sürekli esimle değil de onun ailesiyle yasayacaksam ne yapayım boyle bir evliliği ?

Genişletmek için tıkla...

Ne yapabilirdiniz biliyor musunuz?
Bence katılabilirdiniz
Eklenmiş gibiydim diyorsunuz ya ben tam aksine sizde sevgi eksikliği gördüm naçizane görüşüm..
Planlar programlar şunlar bunlar bana sorulmadan yapıldı demişsiniz ve hep cephe almışsınız
Aslında zaten istememişsiniz
Bakın bence diyorum lütfen bu bence kısmına iyi odaklanın
Bence başta uyum sağlamaya çalışıp asıl siz onlarla artık bir aile olduğunuzu kanıksasaydınız zaten şunu şöyle bunu böyle yapalım diye belki dev ailenin olan yapanı konumuna ya da sözü geçeni konumuna çıkarabilirdiniz
Acaba biz bazen baştan mi ipleri bırakıyoruz sorusu aklıma geliyor

Haydioradan .!.:

Ne yapabilirdiniz biliyor musunuz?
Bence katılabilirdiniz
Eklenmiş gibiydim diyorsunuz ya ben tam aksine sizde sevgi eksikliği gördüm naçizane görüşüm..
Planlar programlar şunlar bunlar bana sorulmadan yapıldı demişsiniz ve hep cephe almışsınız
Aslında zaten istememişsiniz
Bakın bence diyorum lütfen bu bence kısmına iyi odaklanın
Bence başta uyum sağlamaya çalışıp asıl siz onlarla artık bir aile olduğunuzu kanıksasaydınız zaten şunu şöyle bunu böyle yapalım diye belki dev ailenin olan yapanı konumuna ya da sözü geçeni konumuna çıkarabilirdiniz
Acaba biz bazen baştan mi ipleri bırakıyoruz sorusu aklıma geliyor

Genişletmek için tıkla...

Hah sorun da burada başlıyor. Onlar da ısrarla sizin gibi anlamak istemediler. 2 yıl boyunca yani çocuğun olana dek, büyük, geniş bir aile seklinde ilerlettik durumu ama daha sonra, sorumluluklarim artıp, vaktim azalınca geniş bir aile üyesi olmayı değil, kendi çekirdek ailemle yaşamayı istedim. Sizce bu saygiyla karşılanabilecek, normal bir istek değil mi ?

Her aksam es ve çocuk ile vakit geçirmek, kendi evinde kendi düzeninde olmak ? Çok mu fazla şey istemisim? İnsan hem eşinin ailesiyle geniş bir aile olup, hem de çekirdek ailesiyle mutlu olamaz mi ? İkisi ayni anda olmuyor mu? Denge denen bir şey yok mudur ? İşte ben bu dengeyi istedim, gozettim yıllarca. 3 gün es ve ailesinin isteği oluyorsa, 3 gün de benim tercihlerimi gozetemez miydi eşim ?

Su an, su konuda sizinle uzlaşmayabiliriz. Çünkü hayata baktığımız yerler muhtemelen çok farklı. Kadın, gelin, eş gibi kavramlara farklı anlamlar yüklüyor olabiliriz. Siz kalabalık geniş aileleri mutluluk verici buluyorken; ben sakin, yalın bir hayat istiyor olabilirim.

Surekli_Karisik .!.:

Hah sorun da burada başlıyor. Onlar da ısrarla sizin gibi anlamak istemediler. 2 yıl boyunca yani çocuğun olana dek, büyük, geniş bir aile seklinde ilerlettik durumu ama daha sonra, sorumluluklarim artıp, vaktim azalınca geniş bir aile üyesi olmayı değil, kendi çekirdek ailemle yaşamayı istedim. Sizce bu saygiyla karşılanabilecek, normal bir istek değil mi ?

Her aksam es ve çocuk ile vakit geçirmek, kendi evinde kendi düzeninde olmak ? Çok mu fazla şey istemisim? İnsan hem eşinin ailesiyle geniş bir aile olup, hem de çekirdek ailesiyle mutlu olamaz mi ? İkisi ayni anda olmuyor mu? Denge denen bir şey yok mudur ? İşte ben bu dengeyi istedim, gozettim yıllarca. 3 gün es ve ailesinin isteği oluyorsa, 3 gün de benim tercihlerimi gozetemez miydi eşim ?

Su an, su konuda sizinle uzlaşmayabiliriz. Çünkü hayata baktığımız yerler muhtemelen çok farklı. Kadın, gelin, eş gibi kavramlara farklı anlamlar yüklüyor olabiliriz. Siz kalabalık geniş aileleri mutluluk verici buluyorken; ben sakin, yalın bir hayat istiyor olabilirim.

Genişletmek için tıkla...

Hala içine sinmeyen şeyler var gibi. Bu hayat senin hayatın ve senin tercihin.
Senin yaşadıklarını ancak senin eski eşin gibi eşi olanlar anlayabilir diye düşünüyorum. Biz olabilmek iki tarafın çabası ile olur. Çok çok sevse idim gitmezdim demek ki sevmiyordum. O da sevse idi gerçekten izin vermezdi bir şekilde biz olurduk ama olmadı.
Çocuğu olan çiftler için bosanma sonrası da zor olabilir. Çevremde eski eşini unutamayan adam çocuğu alırken iltifat edip duruyor ama babasından korkusuna evlilige de yanaşmıyor. Kalbini dinle mantığı da dinle. Pişman olma sonra bence sen mutluluğu en çok hakedenlerdensin...

Deli_zambak .!.:

Hala içine sinmeyen şeyler var gibi. Bu hayat senin hayatın ve senin tercihin.
Senin yaşadıklarını ancak senin eski eşin gibi eşi olanlar anlayabilir diye düşünüyorum. Biz olabilmek iki tarafın çabası ile olur. Çok çok sevse idim gitmezdim demek ki sevmiyordum. O da sevse idi gerçekten izin vermezdi bir şekilde biz olurduk ama olmadı.
Çocuğu olan çiftler için bosanma sonrası da zor olabilir. Çevremde eski eşini unutamayan adam çocuğu alırken iltifat edip duruyor ama babasından korkusuna evlilige de yanaşmıyor. Kalbini dinle mantığı da dinle. Pişman olma sonra bence sen mutluluğu en çok hakedenlerdensin...

Genişletmek için tıkla...

Sevgili Deli_zambak yorumunuz ve güzel dilekleriniz için çok teşekkür ederim.

Duygusal olarak zaman zaman karısıyorum, bu doğru ama mantıken hiç pişman değilim. Evliyken de, ayrıldıktan sonra da, elimden geleni fazlasıyla yaptım. Tahammül sınırlarımı fazlasiyla zorladım. İstediğim de yatlar katlar, altınlar saraylar değildi yani. :) biraz anlayis, biraz daha az müdahale, biraz özel hayat.

Bosanma süreci cok zor, sıkıntılı bir süreç. Çok üzüldüm, başka olsaydı dedim, bazen eşime ve evliliğime özlem duydum ama bu zor süreçte bile, evlilikte yaşadığım sıkıntıyı, stresi yaşamadım. Bu yüzden kararımdan hiç vazgecmedim.

Surekli_Karisik .!.:

Hah sorun da burada başlıyor. Onlar da ısrarla sizin gibi anlamak istemediler. 2 yıl boyunca yani çocuğun olana dek, büyük, geniş bir aile seklinde ilerlettik durumu ama daha sonra, sorumluluklarim artıp, vaktim azalınca geniş bir aile üyesi olmayı değil, kendi çekirdek ailemle yaşamayı istedim. Sizce bu saygiyla karşılanabilecek, normal bir istek değil mi ?

Her aksam es ve çocuk ile vakit geçirmek, kendi evinde kendi düzeninde olmak ? Çok mu fazla şey istemisim? İnsan hem eşinin ailesiyle geniş bir aile olup, hem de çekirdek ailesiyle mutlu olamaz mi ? İkisi ayni anda olmuyor mu? Denge denen bir şey yok mudur ? İşte ben bu dengeyi istedim, gozettim yıllarca. 3 gün es ve ailesinin isteği oluyorsa, 3 gün de benim tercihlerimi gozetemez miydi eşim ?

Su an, su konuda sizinle uzlaşmayabiliriz. Çünkü hayata baktığımız yerler muhtemelen çok farklı. Kadın, gelin, eş gibi kavramlara farklı anlamlar yüklüyor olabiliriz. Siz kalabalık geniş aileleri mutluluk verici buluyorken; ben sakin, yalın bir hayat istiyor olabilirim.

Genişletmek için tıkla...

Yoo hayır aslında ben kalabalıktan hoşlanmayan biriyimdir
Kuralcıyımdır çocuğum olduktan sonra ilk 3 sene akşam kimseye oturmaya gitmedim gittiğim yerlerden de 8buçuktan önce döndüm çünkü bebeğimi 9da yatırdım hep
Eşimin ailesi çok kalabalık ve sizin eşinizin ailesi gibi fazla düşünceli olmayan her şeyi kalabalıkça yapabilen bir aile ama ben tam aksiyim
Eşimle bebeğimiz olduktan sonra 6 ay kadar çok sorun yaşadık ama benim sizden ayrıldığım kısım işte burada başlıyor
Ben yaşadığımız sorunlar sırasında ki küçük sorunlar değildi ayrılmayı düşünmedim ailesi ya da ailemi müdahil etmedim gerekirse çok konuştum gerekirse sustum kabuğuma çekildim ama vazgeçmedim
Siz vazgecmişsiniz fark bu
Tercihlerimizin neticesi
Belki bi gün biz de ayrılacağız.. olabilir.. ama o gün gelirse eğer ben her zaman elimden gelenin fazlasını yapmış olacağım
Keşke şunu da yapsaydım ya da şunu da yapmalımıydım demeyeceğim. Çünkü bu hayat benim eşimi seviyorum ve sevdiğim müddetçe de cabalıcam bak bazen kavgalı oluruz ve ben haklıyımdır ama canım sarılmak isterse gider sarılırım o gelsin pişman olsun özür dilesin vs vs vs beklemem ne hissediyorsam onu yaşarım..
Sen de eğer böyle mutluysan en doğrusunu yapmışsındır ama acabaların varsa iyi düşün derim..

Haydioradan .!.:

Yoo hayır aslında ben kalabalıktan hoşlanmayan biriyimdir
Kuralcıyımdır çocuğum olduktan sonra ilk 3 sene akşam kimseye oturmaya gitmedim gittiğim yerlerden de 8buçuktan önce döndüm çünkü bebeğimi 9da yatırdım hep
Eşimin ailesi çok kalabalık ve sizin eşinizin ailesi gibi fazla düşünceli olmayan her şeyi kalabalıkça yapabilen bir aile ama ben tam aksiyim
Eşimle bebeğimiz olduktan sonra 6 ay kadar çok sorun yaşadık ama benim sizden ayrıldığım kısım işte burada başlıyor
Ben yaşadığımız sorunlar sırasında ki küçük sorunlar değildi ayrılmayı düşünmedim ailesi ya da ailemi müdahil etmedim gerekirse çok konuştum gerekirse sustum kabuğuma çekildim ama vazgeçmedim
Siz vazgecmişsiniz fark bu
Tercihlerimizin neticesi
Belki bi gün biz de ayrılacağız.. olabilir.. ama o gün gelirse eğer ben her zaman elimden gelenin fazlasını yapmış olacağım
Keşke şunu da yapsaydım ya da şunu da yapmalımıydım demeyeceğim. Çünkü bu hayat benim eşimi seviyorum ve sevdiğim müddetçe de cabalıcam bak bazen kavgalı oluruz ve ben haklıyımdır ama canım sarılmak isterse gider sarılırım o gelsin pişman olsun özür dilesin vs vs vs beklemem ne hissediyorsam onu yaşarım..
Sen de eğer böyle mutluysan en doğrusunu yapmışsındır ama acabaların varsa iyi düşün derim..

Genişletmek için tıkla...

Keşke sizin gibi olabilseydim. Ne güzel yazmissiniz, çocuk doğduktan sonra altı ay sorun yaşadım ve sonra hallettim diye. Ben çocuktan sonra 2,5 yıl denedim ve Çözemedim. 2,5 yıl boyunca eşimin ailesi il dışında olduğu zamaar dışında asla aksam saat 8-9 gibi evimde olamadim, olduğumda da onlar bizde olduğu içindir. Benim hic acabam, keskem olmadı. Aylarca yapamiyorum, bosanacagim, huzurum kalmadı diye eşime de annesine de binbir farklı şekilde söyledim. Aylarca aile danışmanına gittim, dışarıdan profesyonel bir bakış açısıyla denemediğimiz taktik kalmadı. Olmadı olmadi. Ben her akşam saat 9da azad edilseydim, cennet gibi gelirdi muhtemelen. Her gün evime gitmem için onlarca bahane bulmam gerekiyordu. Ev ya insanın kendi evine gitmesi için bahaneye ihtiyacı olur mu?

Hatırladim da sinirim bozuldu yine. Çok şükür ki kurtuluyorum, Allah kimseye de vermesin boyle insanları.