Herkese merhaba.
Annemi kaybedeli üç ay kadar oldu. En yakın arkadaşımdı, herkesin annesi çok özeldir eminim ama annem benim için bir anneden çok fazlasıydı. Annemi kanserden kaybettim, hasta olduğuna daha inanmış değildim o öldü. Hastalığı ve ölümü arasında yaklaşık 1,5 yıl var. Onu çok özlüyorum ve arıyorum. Okulum yüzünden son günlerinde yanında bile olamadım. Annem bizi tek başına büyüttü abimle. Ölümünden sonra şoka girdim galiba, acı çekmeyi erteliyordum. Annemin hastalığından sonra depresyon ve okb tedavisi görmeye başladım. Ölümü hiç yakıştıramayacağım kadar hayat dolu biriydi, o öldükten sonra devam edebiliyor olmam bile beni çok üzüyor. Az üzülmüşüm gibi. Okumaya ailemden uzakta bir şehire geldim. Tek bir tanıdığım, akrabam bile yoktu. Okulum zor bir okul, okulu seviyorum ama arkadaş-dost bulmak aşırı zor. İnsanlar dert dinlemek istemiyor, açıkçası empati yapabilmenin zor olduğu bir konu. Zor bir kişiliğim yok, arkadaş canlısı birisiyim ama bu yıl kendimi yurttaki odamdan bile zor çıkarıyordum depresyon yüzünden. Derslerimi ve kariyerimi çok önemsiyorum ama yine kendimi aptal hissediyorum antidepresanlar yüzünden ve çalışamıyorum kafam aşırı dolu. Derslerimin hepsini geçtim çok şükür ama yükseltmek istiyorum notlarımı ama kendime inanamıyorum, çalışmak içimden gelmiyor hiç. Halihazırda zaten yardım ve terapi alıyorum. Ne ailemle, ne arkadaşlarımla paylaşabilirdim bu motivasyon eksikliğini, depresyonu. Hayatımı düzene koymak istiyorum, eskiden annem için çalışırdım şimdi yine geleceğim için hevesli olmak istiyorum. Daha güçlü bir birey olmak istiyorum, bu acıyı iyi güzel birşeye dönüştürmek istiyorum. Ama nasıl? Çok teşekkür ederim okuyanlara, bir şekilde anlatıp rahatlamaya ihtiyacım vardı.
Annemi kaybedeli üç ay kadar oldu. En yakın arkadaşımdı, herkesin annesi çok özeldir eminim ama annem benim için bir anneden çok fazlasıydı. Annemi kanserden kaybettim, hasta olduğuna daha inanmış değildim o öldü. Hastalığı ve ölümü arasında yaklaşık 1,5 yıl var. Onu çok özlüyorum ve arıyorum. Okulum yüzünden son günlerinde yanında bile olamadım. Annem bizi tek başına büyüttü abimle. Ölümünden sonra şoka girdim galiba, acı çekmeyi erteliyordum. Annemin hastalığından sonra depresyon ve okb tedavisi görmeye başladım. Ölümü hiç yakıştıramayacağım kadar hayat dolu biriydi, o öldükten sonra devam edebiliyor olmam bile beni çok üzüyor. Az üzülmüşüm gibi. Okumaya ailemden uzakta bir şehire geldim. Tek bir tanıdığım, akrabam bile yoktu. Okulum zor bir okul, okulu seviyorum ama arkadaş-dost bulmak aşırı zor. İnsanlar dert dinlemek istemiyor, açıkçası empati yapabilmenin zor olduğu bir konu. Zor bir kişiliğim yok, arkadaş canlısı birisiyim ama bu yıl kendimi yurttaki odamdan bile zor çıkarıyordum depresyon yüzünden. Derslerimi ve kariyerimi çok önemsiyorum ama yine kendimi aptal hissediyorum antidepresanlar yüzünden ve çalışamıyorum kafam aşırı dolu. Derslerimin hepsini geçtim çok şükür ama yükseltmek istiyorum notlarımı ama kendime inanamıyorum, çalışmak içimden gelmiyor hiç. Halihazırda zaten yardım ve terapi alıyorum. Ne ailemle, ne arkadaşlarımla paylaşabilirdim bu motivasyon eksikliğini, depresyonu. Hayatımı düzene koymak istiyorum, eskiden annem için çalışırdım şimdi yine geleceğim için hevesli olmak istiyorum. Daha güçlü bir birey olmak istiyorum, bu acıyı iyi güzel birşeye dönüştürmek istiyorum. Ama nasıl? Çok teşekkür ederim okuyanlara, bir şekilde anlatıp rahatlamaya ihtiyacım vardı.
