Bir kaç yıldır kendi sokağımdaki kedilere ben bakıyorum her gün düzenli mamalarını sularını veriyorum.Bahsedecegim kediyi bebeklikten bakmaya başlamıştım.Annesi kardeşleri hep ezildi ve öldüler.Diger kedilerle birlikte 10 kediydiler.Ama bu kedi benim için çok özeldi ayrı seviyordum 2.5 yıldır bakıyordum hep yollarımı gözlerdi evden çıkmamı beklerdi.Geçen perşembe kızımı kursa bırakmak için evden cıktık kapıda yine bizi bekliyordu sevecek vaktim yoktu hatta mamalarınıda kurs dönüşü veririm dedim.Kurs dönüşü arabayı parkederken baktım yolda yatıyor naapıyorki orda dedim sonra normal bir durum olmadığını anladık koştuk kızımla araba ezmiş kan içinde ölmüştü.Kızım ağlaya ağlaya eve çıktı kaldım aşagıda tuylerini okşadim agladım artik aksam olmustu ne yapacagimi bilemedim bir örtüye sardım ve çöpe koydum.O günden beri 7/24 aklımda normal hayatıma devam etmekte zorluk cekiyorum ićim çok acıyor pişmanlıklar yakamı bırakmıyor keşke sevseydim keşke mamayı hemen verseydim bari karnı doymuş ölseydi yok ölüsünü gömseydim mezarı olsaydı keşke zamanı geri alabilseydim gibi düşünceler yakamı bırakmıyor hep böylemi hissedecegim bu acıyı.