yani yalnız kalacak duygusu ile ikinciyi yapıyolar. O da ayrı bir varlık, can olacak. BU sorumluluğu yüklememek lazım bence. Ben de isterdim oğlumun bir kardeşi olsun ama olmadı kısmet. Ve ikinci çocuklar hep daha yaramaz oluyolar. Büyüklerini ezdiklerini çok görürüm. Bnence her ikisi ya da üçünü de ayrı bir birey ayrı bir sevgi ile büyütmeli.
Yani o elalemi ne yapayım bilmiyorum.
Herkes pek bir meraklı birbirinin işine burnunu sokmaya. Çocuk istemek kadar istememekte o kadar normal. O tipler anne olsan bile başka bir şey bulup insanı kaygılandirirlar. İkinci çocuk derler; o olur başkasının çocuğu ile kiyaslarlar. Hiç bitmez dertleri. O yüzden cidden boşver. Sen hazır hissediyorsan ve istiyorsan tamamdır. Yoksa korkularla kaygılarla yapılan hiçbir işten hayır görmedim ben. 
Bende böyle düşünüyorum .Kan bağına önem veririm. Akrabalarla pek görüşmem o ayrı
Yalnız yaşadığım, çok aşırı zorlandığım zamanlar oldu.Ailesiyle birlikte olanlara özendiğim zamanlar yaşadım ama zorlanma sebeplerimi onlara da anlatamazdım, duysalar gelirlerdi zaten.
Çocuk yapma fikrim asla aman bana baksınlar, yalnız bırakmasınlar değil. İstedim yaptım, bu kadar.
Ama şu var, bazen burda bir şeyler okuyoruz, hiç mi yok yardım isteyebileceğin bir yakının diyoruz ya, işte o çok önemli bir konu.
Hayat kime ne getirir bilinmez, bazı arkadaşlıklar aileden öte diyorlar, ben kuramıyorum öyle arkadaşlık. Çok severim ama ailem gibi hissedemiyorum.Bugün -Allah korusun- kardeşlerim, annem babam eşim çocuklarım olmasa, biriyle dertleşmek istesem , bir akıl almak istesem, sığınacak birini arasam bunlar amcam, halam ,teyzem olurdu sanırım. Kimse kimsenin derdini sonsuza dek çekmez ama yine de birine ihtiyaç duyulduğunda benim aklıma ailem gelir. Maddi gücüm, yaşım , imkanlarım elverse 2 değil 4 çocuk yapardım, aile güzel şeydir.
Zaten bunu diyenlerin çoğu çocuklu kisiler
Yani o elalemi ne yapayım bilmiyorum.
Bunun başka versiyonu da yalnız kalmamak için evlenenler yada bosanamayanlar. Bak farkında mısın burada açılan konuların temelinde bile hep yalnızlık ve yalnız kalma korkusu var. Hatta bence gelin kv konularının temellerinden biri de bu. Neyse çenem çok düştü. Kıssadan hisse kendimizi iyi tanıyıp harekete geçmek lazım.
Tamamen hazır olmak yok sevgili cirilla. Ben de hazırım dedim ama hamileyken lohusayken değilmişim de dedim. Evlilik gibi düşün, kavga ettiğinde nerden evlendim, sevgi seliyken iyiki evlendim dersin ya. Aynı iyisi de kötüsü de olur, olacak. Ama aradaki bağ muazzamKesinlikle öyle zaten olaya tamamen duygusal olarak bakdam simdiye kadar dogururdum bir tane. Ama hazir olmadigimin oldukça farkindayim. Eger cocuk olacaksa bu sadece benim korkularimla olmamali haklisiniz, insanlar hep konusur.
Mune
konum kapanabilir.
Bence biz şanslıyız. İhtiyacımız olduğunda ailemizden gereken desteği gördüğümüz için daha dışarda kalan kişilerden bir şey isteme ihtiyacı hissetmemişiz. Çok şükür.
Bu çok doğru.
Kararınız ne olur bilemem ki çocuk sahibi olan arkadaşlarımda yazmış bir bebeğe hazır olduğunuzu düşündüğünüz zaman bile gebelikle birlikte yeterince hazır olmadığınızın farkına varıyorsunuz, tüm ebeveynler ve çocuklar için genelleme yapmak doğru olmaz ama benim eşim, çocuğum, ailem, arkadaşım yapmaz da diyemeyiz, bir bebeğe hamile kalıp doğurduğumuzda kendimizi değil bambaşka birini doğuruyoruz, bizim hayallerimiz, fikirlerimiz onun hayal ve fikirleri olmuyor, o yüzden yapmaz gibi kesin şeyler söylemek yanlış olur, tabii çocuklar üzerinde kendi hayallerimizi kurmak da.Buna benzer şeyler çok duydum aslinda, tanık oldugum benzer şeyler de var ve belki ben de örnek vermiş olabilirim. Ama iş kendine gelince benim cocugum oyle yapmaz gibi bir dusunce oluyor tabi ama oyle yapmasa bile ne kadar yaninda olabilir yine bilemedim.
Talebiniz üzerine konunuz yorumlara kapatılmıştır
