Biraz huzur...

bıktım artık yorgunum..babam evden gideli 4 sene olcak nerdeyse.ama biz hala ilk gunkü gibi yaşıyoruz durumu.annem zaten zor biriydi artık iyice zor.kardeşim depresyonda erkek kardeşim.ona çok üzülüyor,babama zaten üzülüyor..psikolojisi mafoldu.anne psikiyatra git diyorum yok ben namaz kılarak yeniyorum diyor.ama yenemiyor..hergun asık suratlı..olumsuz konuşmalarıyla uykudan uyanıyorum.eve mutlu giriyorum çunku ben olumlu biriyim ama enerjimi alıyor..bugun güzel bir kahvaltı yapalım istedim.3 kardeşiz kardeşim bize kız ark.ilgili bişeyler anlatmıştı annem bilmiyrdu.ablam ağzından kaçırdı.bende baktım neden kaçırdın gibisinden..başladı bana saymaya.sana bu yüzden soğugum kardeşinle ilgili şeyleri benden saklıyorsun bilmemne.kardeşim istiyor saklamamamı napıyım.herşeyi bilmek zorundaymış gibi aramızda birşey knuşmamızı kıskanıyor..ağlamaya başladı cinnet geçirdi..kendini ordan oraya attı.bana lanetler okudu.ben tepkisiz kaldım.ağzımı açmadım oturup ağladım sadece..bide okb hastasıyım ilaç kullanıyorum,onu taktı ağzına neymiş hastaymış herkes hasta,ben çıksam doktora neler çıkar? sen şeytan gibi bir kızsın,hastasın diye ben konuşamıycakmıyım,değilsin hasta masta..ablanı arayıp bana karşı sen dolduruyorsun..günah keçisi oldum yani.tek yaptığım uyanıp mutfağa inmekti..babamla ilgili saymaya başladı sonra lanet adam,pis adam diye..annemle yaşamak o kadar zorki..babamla arasında olanların hepsinin sorumlusu bizmişiz gibi davranıyor.arkdaşıma gittiğimde bencil olup onu düşünmüyor oluyorum evde tek bırakıyormuşum..ama tek bırakmamak için okadar çabalıyorumki..yorgunum kızlar.25 yaşında ama çok yorgunum..

ben zaten gidiyorum ilaçta kullanıyorum ama psikolog takmamam gerektiğini söyluyor annem gitmez,gitmiyor yani inattır zaten..bugunu bana laf sokmakla geçiyor işte,kendi hayatı kötü benimkininde iyi olmasına izin vermiyor..mutlu olmaya korkar oldum sanki benim mutlu olmam canını sıkıyor.....