(Biraz uzun bir metin. Sıkılacaksanız okumayın lütfen.) Kalbim sıkışıyor ne düşünmeliyim ne yapmalıyım bilmiyorum

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Ne kadar süredir sizde.

Biraz sizde kalmasına izin verseydiniz keske düzen kurana kadar.
Kesinlikle istemiyorum.
55 yıllık hayatında düzen kuramamış bir adam bundan sonra da düzen kuramaz. Hayatımızı yeterince zehir etti evliliğimi zehir etmesine izin veremem
 
Çok teşekkür ediyorum değerli yorumlarınız için. O kadar düşündüm ki artık kalbim patlayacak gibi hissediyordum. Baş ağrısı çekiyorum ağlamaktan kaç gündür. Nasıl sıktıysam kendimi kalbim sıkışıp sıkışıp duruyordu yeni yeni kendime gelmeye başladım. Artık eşime daha fazla üzüntü vermemek adına kendimi toparlamalıyım diye diye. Ama buradaki yorumlar çok kıymetli benim için. Hayatınızın bir parçasında bana da zaman ayırdığınız için teşekkür ediyorum

Sizi o kadar iyi anladım ki...
25 yıl aramayıp ortadan kaybolan babam aynı yaşadığınız gibi bir merhamet acısı yaşattı bana
Kızgındım, kırgındım, çok zor zamanlar geçirdim ama kalbim sızladı bana muhtaç olduğunda
Babanız kaç yaşında, mesleği çalışailme durumu var mı bilmiyorum ama onu ayakta durmaya zorlayın
Benim babamda çalışmayan sorumsuz adamdı, kavgası gürültüsü, kabalığı yoktu ama hiç sorumluluk taşımadı ömrü boyu, yine de insanın içinde zayıf bir yan kalıyor, ne yaparsa yapsın diyemiyorsunuz. Bizi aramadığı yıllarda Darülacezeye yatmış babam, birden ortaya çıkıp beni alın dedi, ne yapacağımı şaşırdım, annem hastaydı o zamanlar, üç kuruş maaşla çalışıyorum, ablamla birlikte yaşıyoruz, yanımıza alamayız annem siler bizi, ayrı ev açamayız öyle bir paramız yok, inanılmaz bir üzüntünün içine soktu bizi. Sonra annem öldü, babamda bir yıl sonra öldü, cenazesini ben kaldırdım kardeşlerim gelmedi, gasilhanede beni aramadığı yıllara inat öptüm sevdim, yine de kızamadım. Onu görddüğüm zamanlar kaşlarımı çatıp hesap soramadım, gördüğüm zaman ağlamaktan konuşamazdım, koskoca kadın kedi gibi sokulurdum dizlerinin dibine. Şimdi iyi ki kötü bir şey dememişim diyorum, neyi düzeltecekti ki söylediklerim. Velhasıl uzun hikaye, elinizden gelecek çok birşey yok, sadece kendini toparlaması yönünde telkin verebilirsiniz. Bugün ki aklımla diyorum ki sevmedi beni, sadece ihtiyacı olduğunda hayatımın ortasına bir bomba gibi girdi ve ihtiyacı bana değildi aslında. Vicdan rahatlığı için incitmeyin ama hayatınızın taşlarını oynatmasına da izin vermeyin, kendisi ayağa kalkmak istemedikçe kimseye yardım edemezsiniz.
 
Sizi o kadar iyi anladım ki...
25 yıl aramayıp ortadan kaybolan babam aynı yaşadığınız gibi bir merhamet acısı yaşattı bana
Kızgındım, kırgındım, çok zor zamanlar geçirdim ama kalbim sızladı bana muhtaç olduğunda
Babanız kaç yaşında, mesleği çalışailme durumu var mı bilmiyorum ama onu ayakta durmaya zorlayın
Benim babamda çalışmayan sorumsuz adamdı, kavgası gürültüsü, kabalığı yoktu ama hiç sorumluluk taşımadı ömrü boyu, yine de insanın içinde zayıf bir yan kalıyor, ne yaparsa yapsın diyemiyorsunuz. Bizi aramadığı yıllarda Darülacezeye yatmış babam, birden ortaya çıkıp beni alın dedi, ne yapacağımı şaşırdım, annem hastaydı o zamanlar, üç kuruş maaşla çalışıyorum, ablamla birlikte yaşıyoruz, yanımıza alamayız annem siler bizi, ayrı ev açamayız öyle bir paramız yok, inanılmaz bir üzüntünün içine soktu bizi. Sonra annem öldü, babamda bir yıl sonra öldü, cenazesini ben kaldırdım kardeşlerim gelmedi, gasilhanede beni aramadığı yıllara inat öptüm sevdim, yine de kızamadım. Onu görddüğüm zamanlar kaşlarımı çatıp hesap soramadım, gördüğüm zaman ağlamaktan konuşamazdım, koskoca kadın kedi gibi sokulurdum dizlerinin dibine. Şimdi iyi ki kötü bir şey dememişim diyorum, neyi düzeltecekti ki söylediklerim. Velhasıl uzun hikaye, elinizden gelecek çok birşey yok, sadece kendini toparlaması yönünde telkin verebilirsiniz. Bugün ki aklımla diyorum ki sevmedi beni, sadece ihtiyacı olduğunda hayatımın ortasına bir bomba gibi girdi ve ihtiyacı bana değildi aslında. Vicdan rahatlığı için incitmeyin ama hayatınızın taşlarını oynatmasına da izin vermeyin, kendisi ayağa kalkmak istemedikçe kimseye yardım edemezsiniz.
Yaşadıklarınızı bütün kalbimle anlıyorum. Değerli yorumunuz için teşekkür ediyorum. Çok güzel söylemişsiniz hayatımın yaşlarını oynatmasına izin Vermeyeceğim. Kendi nasıl isterse öyle olmaya devam etsin
 
Ben 22 yaşındaydım babamı evde kovduğumda , annemle babam boşanmıştı o zaman. Babam sokakta kalıp tekrar eve döndü. (Annemle ayrılma nedenleri sürekli aldatma, bize bakmama, sokakta filan kalmamız böyle şeyler. ) yine çalışıcam diyor tüm gün evde dizi, sigara eşliğinde annemi kandırmaya devam ediyordu. Bir gün tepemin tasını attım kovdum evden babamı, annem ık mık dedi, babam süre istedi, gittim içeri eşyalarımı toplamaya başladım bu adam burada kalırsa ben giderim diye sonra da gönderdik babamı. 3 ay sonra başkasıyla evlendi ve bizi unuttu tekrardan. Şu an boşansa filan gene gelir eminim ama asla almam evime. 9 yaşımdan beri hem maddi hem manevi yok ortada, daha torununu bile görmedi oğlum 2 yaşında neredeyse. Şu an ölü haberi gelse cenazesine gider miyim onu bile bilmiyorum.
 
Annemle babam boşanıyor.
Babam kötü bir insan değildir ama liseden sonra bakmadı bizlere. Öyle eve gelir gider her gün.
O kadar.
Şiddet filan yok sesini bile yükseltemez.
Sadece sorumsuz çalışmıyor ve bunu hata olarak bile görmüyor.
Annemi çok kırmış zamanında maddi manevi destek olmadı yalnız bıraktı hastalıkta sağlıkta. Annem seneledir günde 12-13 saat çalışır.
45 kilo bir kadın...
Babam ise evde yatar.
Bu arada liseye giden bir kardeşim var babamın özellikle onda hiçbir emeği yoktur.
Bunları anlatıyorum çünkü başka birini. gözünden görmeye çok ihtiyacım var.
Hepimizi çok kırdı babalı yetimlerdenim ben.
Boynu bükük gelin çıktım o evden.
En mutlu olmam gereken günlerde boğazımda yumruyla gözleri yaşlı devam ettim bir şekilde.
O kadar değersiz hissettim ki...
"Keşke"dedim."
Keşke hiç doğmasaydım.Kimsenin boynuna yük olmasaydım. Keşke intihar ettiğimde kurtulmasaydım. "
Sonra annemi eşimi kardeşlerimi düşününce kıyamıyorum onlara.
Yeni evliyim bu arada 3 ay doldu dolacak.
Artık dava açıldı ve babam evden uzaklaştırıldı.
Önce bana geldi.
Allah biliyor istemedim bende kalmasını.
Evlenmeden önce boğazıma yumru etti her şeyi. Tam huzur buldum eşimle derken bende kalmaya başlayınca o kadar doldum ki kızlar... Düşünsenize yeni evliyim...
Yaralarım yeni iyileşmeye başlayacakken...
Neyse döktüm içimi
Patladım anlayacağınız
Ağlaya ağlaya döktüm
Yine kendini haklı gördü
Yalanladı
Ertesi gün çekti gitti.
Arkadaşlarında filan kalıyor galiba bilmiyorum
Şimdi size soruyorum.
O kadar yapılan hatalara kalp kırıklıklarına rağmen o hala kendini haklı görebilirken ben babamı evimde barındırmadım diye neden boğuluyorum?
Kendimi dünyanın en kötü evladı gibi hissediyorum.
Siz olsaydınız ne düşünürdünüz?
Babam olsa Kizim O senin baban iyisi ile kötüsü ile sahip çık derdi.
Ama ben sen haklısın diyorum. Bence anne baba olmak emektir
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
X