Birbirimizi çok yıpratıyoruz. Tavsiyelere ihtiyacım var.

Merhaba hanımlar
Eşimle 2011de tam 1 yıl sonrada evlendik. Sevgililik ve nişanlılık dönemlerinde uzak olduğumuz için 1.5-2 aya bir görüşebildik. Birbirimizi çok iyi tanıyıp evlendik diyemem. Mesela çok farklı memleketlerdeniz. Örf ve adetlerimiz çok farklı bu yüzden ben özellikle ilk yıllarda çok zorlandım. Geldiğimden beri herşeye uyum sağlamaya çalıştım ama bu benim için çok zor oldu çoğu zaman kişiliğimden ve fikirlerimdende taviz vermek zorunda kaldım. Genel olarak aile hatta sülale tarafından seviliyorum. Fakat hala bazı ortamlarda kendimi dışlanmış hissetmiyor değilim. Zaten tamı tamına birbirimize alışamayız.
Eşimle son 1 yıldır biraz uzaklaştığımızı hissediyorum. Eşim görünüş itibariyle sessiz sakin efendi bi insan. Evliliğimizdede öyle aslında. Ben ise biraz deli dolu konuşmayı seven herşeyi konuşarak çözmeye çalışan biriyim. Çok zıt kutuplarız aslında. Eşime her konuda güvenirim sırtımı yaslayabileceğim bi insan; akıllı mantıklı zeki aşırı gözlemci herhan herşeyin farkında olan biri fakat biraz inatçı ve sinsi.
Çok uzattım. Kusura bakmayın. Kısaca bi çok çatışıyoruz. Öncedende vardı ama zaman geçtikçe artarak devam ediyor. Yaptığı hiçbir hatayı kabullenmez. Örneğin ben ona küserim herhangi bi sebepten asla gelipte ne oldu demez. Bilmesede neden küstüğümü ben konuşana kadar konuşmaz. Tabi yine ben konuşmak isterim karşıma alır düzgünce sakince anlatırım ve sebep ne olursa olsun o sebep ona göre küsülecek kızılacak bişey değildir. Ben bişey istedim diyelim örneğin yarın markete gidelim derim ( taşrada oturuyorum bu arada köyden beter biyerde ) yok başka zaman gideriz der bugün evde bunu yapalım derim haftaya yaparız der yani ben ne dersem tam zıttını söyler. Bu tarz bazen basit bazen ciddi konularda çok zıtlaşır. Benim düşüncelerime önem vermez. Halbuki ben asla öyle yapmam onun sevnediği hoşlanmadığı şeyleri bana saçma gelsede kızdığı bi şeyi asla bidaha yapmam. Saygı duyarım.
İlk zamanlar beni kaybetmekten korktuğunu hissederdim ama artık beni kaybetmekten korkmadığını hissedebiliyorum. Yani naparsayapsın gitmiceğimi onu asla bırkamayacağımı düşünüyor ona göre davranıyor. Benim ne istediğimiz bi önemi yokmuş gibi. 5 yıldır evliyiz daha bikere evlilik yıldönümümüzde yemeğe gittik. Oda ben iki gün öncesi yalvardım ağladım küstüm diye götürdü. 5 karış surat yemek yedik hemen kalktık markete gittik sonrada eve geldik. Asla bu kızda böyle şöyle deyipte beni birgün övdüğünü pohpohladığını görmedim. Halbuki ne kadar istemiştik birbirimizi...

Aynı dertten bende muzdaribim.
Biz bir buçuk yıldır evliyiz ve ucbuçuk aylık bir bebeğimiz var eşim sürekli beni eleştiriyor yemeğimi işlerimi sakarlığımı tabi bunlarla birlikte hiç bir güzel söz de söylemiyor.
Ne doğum günümü kutladı ne de evlilik yıldönümünü. Bazen ben abartıyorum diye düşünüyorum ama sorumsuzlukları da aldı başını gidiyor. Eskiden masayı toplamam yardım ederdi şimdi tv karşısına geçip uyuyor
Ne yapacağımı şaşırdım doğrusu. Konuştum ağladım kızdım kustum ama hep aynı nereye kadar gidecek bilmiyorum