Doğru okumuşsunuz, ben de babasız büyümüş bir kız olarak yorum yapayım istedim.
25 yaşıma geldim ama sokakta ne zaman babasının elinden tutmuş küçük bir çocuk görsem içim burkulur...içim acır, keşke benimki de adam olsaydı diye.
İnsanlar babalarından bahsederken ben susarım , gülümseyip dinlerim. Babası olan arkadaşlarımın evlerine gittiğimde içim buruklaşır. Ben kimsenin prensesi olmadım, hiçbir zaman nazımın geçtiği bir babam olmadı.
Bu yaşa gelsem de içimdeki o sahipsizlikten hala kurtulamadım. En çok beni üzen şey de bir gün evlenmek istediğimde düğünüme gelen insanların gelinin babası nerde diye soracak olmaları..ben de yok ki diyeceğim ama içim acıyacak.
Başka babasız kız arkadaşlarım da var, inanın bana babalarının prensesi olarak yetişen diğer kadınlardan çok daha güçlü olsak da , bir yanımız hep eksik ve buruk. Sosyal hayatta falso vermezken , içdünyamıza ve romantizme bunun yansıması kaçınılmaz. Bahsettiğiniz büyük erkeklere ilginin adı Elektra kompleksi ve baskın erkek figüründen yoksun büyüyen kadınlarda olur, bende de var. Ben hep kendimden en az 10 yaş büyük olgun adamları beğenmişimdir, kenddi yaşıtlarımı sığ ve sıkıcı bulmuşumdur, çoluk cocuk olarak görmüşümdür. Hiç kendimle yaşıt birine ilgi duymadım, hep olgun yaşta, düzgün işi olan , güven veren , aklı başında görünen adamlara ilgi duydum. Altta yatan mantığı siz de anlamışssınızdır, içten içe babalık yapacak, koruyup kollayacak, şefkat gösterecek, aklı başında ve olgun , terk edip gitmeyeceği güveninin veren bir figüre ihtiyacımız var. Ben yüksek lisans mezunuyum, çok iyi bir üniversitenin çok iyi bir bölümünden mezunum. Okulda asistanken, bana abi gibi ilgi gösteren 10 yaş büyük bir hocaya aşık oldum, çünkü bana abice, babaca ve şefkatle yaklaşmıştı, benim kariyerime ve bana gerçekten değer veriyordu. Bilmiyorum anlatabildim mi? Geçende bir yerde Elektra kompleksiyle iligili bir şeyler okuyordum , biri de şöyle yorum yapmıştı : babasız büyüyen kadınlar asla bütün olamaz, romantik hayatlarında mutluluğu yakalamaları zor, ne istediklerini bilmezler...durup düşündüm acaba böyle mi diye, zira şimdi de 11 yaş büyük birinden hoşlanıyorum.
Bence de bir pedagog/psikaytra danışın, lakin bence çözüm şöyle olabilir : Dedesiyle veya dayısıyla her hafta sonu görüşsün, mümkünse onlara yakın oturun, kendini sahipsiz hissetmesin. Umarım kızınız büyüyünce ruhsal olarak bütün ve mutlu bir birey olur.
umarım hayatında doğru kararları verebilirsin...ayrıca seni kutluyorum..okumuşsun güçlü aklı başında genç bir bayan olmuşsun.. ve en azından yaptıklarının ve sonuçlarının bilincindesin...hayatın işl hep mutu geçer bundan sonra...
onlar 2-3 yaşından beri hala ana yokluğu çekiyor.Öz anneleri de çok ilgisiz. Sanırım bu babasızlıktan da beter.
koruyuculugu babam gıbı olması etkıledı sanırsam sımdı mutluyuz her evlı gıbı. kızınız ılerde anlayacaktır bıraz sabır sabır
