aldatıldım, kandırıldım,paramparça oldum.
tek sığınacak limanım seccadem ve tesbihimdi.
2 haftada haplardan kurtuldum.
en başta her gece kabus görüyorsun.
gecenin bi yarısı ansızın uyanıp ağlama krizlerine tutuluyorsun.
sanki seni ateşe atıp yakıyorlar, kalbine binlerce bıöak saplıyorlar...
kendini karanlık bir çukurda gibi hissediyorsun,yapayalnız.
zoraki konuşuyorsun,zoraki yemek yiyorsun,zoraki gülümsiyorsun, çaresiz...
dışarı cıktığında gülüp eğlenen insanları görünce çıldıracak gibi oluyorsun.
mutlu insan görmek istemiyorsun etrafta.
haa bir de yanından vızır vızır gecen arabalara bakıp da" keşke biri beni çiğneyip geçse" diye geciriyorsun içinden.
ben atamam kendimi önlerine,
inancım var,yapamam.
velhasıl kelam öldüm ben der durursun ama yazık ki yaşıyorsundur.
günler bir bir geçmektedir
gözündeki yaş yavaş yavaş azalmaktadır
derken..
birgün hiç ağlamaz olursun
ama yine de kalbinde bir kör nokta acımaktadır.
ve bakarsın ki,
hayat buymuş
kimse imtihansız yaşamazmış der ve ölmek için yaşamaya kaldığın yerden devam edersin.